Juliette Greco ...συνέβη στις Βρυξέλλες

Περίπου ένα μήνα πριν είδαμε το An Education σε σενάριο του Nick Hornby. Kαλή ταινία, όχι τίποτα συγκλονιστικό κατά τη γνώμη μου. Το ομορφότερο στοιχείο του φίλμ είναι η απόδοση της εποχής . Αγγλική επαρχία, Λονδίνο μα και Παρίσι στις αρχές, ίσως και λίγο πριν από τα μέσα της δεκαετία του 60. Κάποια στιγμή στην ταινία, όταν η 16χρονη ηρωίδα Jenny Mellor εξερευνά την "μεγάλη ζωή" με τον σχεδόν διπλάσιας ηλικίας playboy David Goldman σε ένα παρισινό καμπαρέ, γίνεται ένα σχόλιο για την Juliette Greco. Την μέχρι τότε άγνωστη σε μας γαλλίδα τραγουδίστρια. Το "Greco" ως επώνυμο κάπως λειτούργησε και μας έκανε να αναζητήσουμε περισσότερες πληροφορίες για μια πιθανή ελληνική καταγωγή της. Καμιά συγγένεια όμως, πλήρης διάψευση.

Στo YouTube βρήκαμε τις πρώτες εικόνες και ήχους της Juliette. Les Amours Perdues το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε , του Gainsbourg και από κει και πέρα αρχίζει ένα γαϊτανάκι συνδεόμενων με αυτήν ονομάτων: Jean-Paul Sartre, Boris Vian, Serge Gainsbourg, Miles Davis, Jean Cocteau. Σίγουρος τώρα, άνοιξα καινούριο υποφάκελο με τίτλο «Greco» στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου, κάτω από τον φάκελο γαλλική σκηνή της δεκαετίας του ‘60, αναμένοντας κι αλλά tags.

Δύο μήνες μετά , βρισκόμαστε με το Ν. στις Βρυξέλλες, φιλοξενούμενοι καλών μας φίλων. Είναι Δευτέρα πρωί, έχει -6 C και -ντυμένοι κρεμμύδια- βολτάρουμε στην παλιά πόλη στην περιοχή του Sablon. Όλα είναι χιονισμένα κι εμείς συνεχίζουμε, αντιστεκόμενοι στο ψύχος με γάντια, κασκώλ, καλή διάθεση, και μανιταρόσουπες. Την προηγούμενη έχουμε κάνει την παρθενική μας επίσκεψη στο Παρίσι. Είμαστε ενθουσιασμένοι, έχουμε αποφύγει τόσο το ίδιο το θανατηφόρο ατύχημα της αμαξοστοιχίας Βρυξέλλες-Χαλ, στη γραμμή του Παρισιού, όσο και τις συνέπειες του (πληροφορία εκτός θέματος).

Οι δρόμοι είναι άδειοι, η περιοχή έρημη και τα μαγαζιά κλειστά, δε θα ανοίξουν σήμερα, αργούν λόγω του χθεσινού κυριακάτικου παζαριού που «θυσιάσαμε» για το Παρίσι.

Μαζεμένους ανθρώπους είδαμε μόνο φτάνοντας στην πλατεία. Φορτηγάκια, χαρτόκουτα παντού, άδεια και γεμάτα ,άνθρωποι να ξεδιαλέγουν πράγματα απούλητα, απομεινάρια της χθεσινής πραμάτειας. Οι έμποροι – τσιγγάνοι σίγουρα – πωλούν κοψοχρονιά ή και χαρίζουν όπως αποδείχτηκε αυτό που θες. Κάποιοι ζητούν να πληρωθούν για πράγματα που δεν τους ανήκουν. Αρκεί να κάνεις το "λάθος" να τους κοιτάξεις με ένα ¨οτιδήποτε¨ στο χέρι. Βλέπω μια δυο κούτες με δίσκους και με τη γνωστή ευτυχία που με καταλαμβάνει στα παζάρια, ορμάω και αρχίζω και ψάχνω. Λοιπόν έχουμε και λέμε, απολογισμός: 2 δίσκοι . 1) Sidney Becket 10ιντσο της Blue Note, αυθεντική ετικέτα της εταιρίας του 1953 μάλλον και 2) Juliette Greco - "Α l’Οlympia" . Ρωτάω κάποιον, τον κοντινότερο σε έμενα τσιγγάνο την τιμή , με παίρνει προφανώς για ιταλό και μου λέει « μομεντο – παντρονε» και εξαφανίζεται με τους δίσκους μου. "Ντουο" μου κάνει γυρνώντας. Πληρώνω τα 2 ευρώ και φεύγω.

Λοιπόν μέσα στο δίσκο της Juliette Greco υπάρχει ένα βιβλιαράκι με τη φωτογραφία της, το οποίο όταν τελικά ξεφυλλίζω συνειδητοποιώ ότι δεν είναι ένθετο του δίσκου όπως αρχικά νόμιζα. Είναι το πρόγραμμα μιας ζωντανής της εμφάνισης, ενός ρεσιτάλ στο “Theatre 140” των Βρυξελλών. Σπουδαίο artwork, sixti-λα τρομερή. Πέρα από τις φωτογραφίες και το γαλλικό (που δεν καταλαβαίνω) κείμενο, έχει καταπληκτικής γραφιστικής αισθητικής διαφημίσεις της εποχής. Και όχι μόνο αυτό, η τύχη μου συνεχίζεται καθώς ανακαλύπτω και ένα αυτόγραφο - με μπλε στύλο - στη δεύτερή του σελίδα. Θα το ξανακοίταζα αργότερα.

Αθήνα 2010,

Ακούω την Greco α l’Οlympia, πολύ καλός δίσκος, παίζει καλά, παρ' όλες τις γρατζουνιές που έχει μαζέψει από το 1966. Ακούω ξανά και ξανά το “La fiancée du pirate” , τη δικιά μας δηλαδή «Τζένη των πειρατών», των Weill - Brecht. Ανακαλύπτω και το “ Reveuse Et Fragile “ του δικού μας Γιάννη Σπανού – να και η ελληνικός κρίκος . Προσπαθώ τώρα να αποκρυπτογραφήσω και το αυτόγραφο . Δε μπορώ να καταλάβω τι γράφει , ότι συνδυασμούς και να κάνω, για να είμαστε ειλικρινείς Juliette Greco δε βγαίνει, ένα michelle γράφει σίγουρα, ίσως και δυο , και μετά μου φαίνεται πικολι ή κάτι τέτοιο . Πλάκα θα έχει να το έχει αφιερώσει στον Piccoli …. σκέπτομαι, αλλά μάλλον αποκλείεται, τι σχέση να έχει το ένα με το άλλο. Σερφάρω λίγο να βρω περισσότερες πληροφορίες και να!!! Να που τελικά βγαίνει νόημα. Η υπογραφή μπορεί να είναι του Michel Piccoli αφού ήταν , κοίτα να δεις σύμπτωση, ο δεύτερος της σύζυγος εκ των τριών (1966-1977).

Βρυξέλλες 1967,

«….ελα καλημέρα, ναι, ναι ο Michel είμαι , όχι ρε συ δε χάθηκα χθες, είχα πάει στο Theatre 140 να δω τη Greco, έχουν δίκιο όσοι λένε "encompasses millions of poems", φοβερή συναυλία, θα σου δείξω το πρόγραμμα, όταν έρθεις, ναι , ναι είναι κούκλα- αα μη ξεχάσω , μάντεψε ποιος ήταν εκεί , όχι , ούτε αυτός ……ο Michel Piccoli, ναι ρε και δε θα το πιστέψεις ,μου έδωσε και αυτόγραφο, όχι, ναι, πολύ κύριος ……»

υγ. Παρεμπιπτόντως τώρα, 43 χρόνια μετά από αυτό το τηλεφώνημα διαβάζω την «Πίκρα», το τελευταίο πόνημα του Νick Ηornby, το οποίο είναι μεγάλη απογοήτευση! Κρίμα

ΣτΣ. Στα παρατιθεμενα links βρισκονται τα τραγουδια από το συγκεκριμένο δισκο. Στις φωτογραφίες: 1. το οπισθόφυλλο του δόσκου 2.το πρόγραμμα του ρεσιτάλ και 3. το αυτόγραφο