Την είδα παρόλο που ήμουν καθιστός και υπήρχε πολύς κόσμος ανάμεσα μας. Είχα διαλέξει θέση προνομιακή με θεά στον καταρράκτη και έτσι την είδα που έπεσε.
Σαν λαμπάδα τεντωμένη , με το κεφάλι προς τα κάτω. Καστανά μαλλιά ,μπλε ρούχα και τα χέρια ανοιχτά, αυτά πρόλαβα να συγκρατήσω.
“Παναγιά μου” φώναξε με όλα της τα πνευμόνια, δεν έφτασε όλη η κραυγή στα αυτιά μου καθώς είχε ήδη αρχίσει να συναγωνίζεται το νερό στην ελεύθερη πτώση πριν τελικά εξαφανιστεί στο γκρεμό.
Πάγωσα στη θέση μου, πίσω από την πορτοκαλάδα μου και το ανθρακικό της. Δεν τόλμησα να πλησιάσω το συνωστισμένο κόσμο που ξαναμμένος κοιτούσε προς το χάος και με τεντωμένους τους δείκτες ανέλυε την τροχιά της γυναίκας. Πρέπει να είχε έρθει στις εκδηλώσεις μόνη της, σκέφτηκα, δεν είδα κανέναν να αντιδρά εντονότερα μέσα στο πλήθος.
Σαν να ήταν αυτό το σύνθημα που περίμεναν δεκάδες μασκαρεμένοι άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας. Πρόχειρα βαμμένοι στα πρόσωπα οι περισσότεροι, και με προβιές στους ώμους. Έρχονταν από τη μεριά της επάνω γειτονιάς, μα είδα κι αρκετούς να ανεβαίνουν στην πλατεία από τα σκαλιά, πίσω από το πλατάνι. Μπουλούκι πλέον πέρασαν ανάμεσα μας αλαλάζοντας λαχανιασμένες φωνές κεφιού . Ο υπόλοιπος κόσμος τρέχει πίσω τους , μαζί και όσοι στέκονταν δίπλα στον καταρράκτη. Μόνο δυο αστυνόμοι έμειναν εκεί . Σιγά σιγά έγινε ησυχία. Καταλαβαίνω ότι είμαι αναστατωμένος, νοιώθω τους σφυγμούς μου και ξέρω ότι πρέπει να ηρεμήσω. Ανάβω ένα τσιγάρο και ξυπνάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου