pieta

λεπτομέρεια από graffitto στου Ψυρρή

…την κοιτάζω που κλαίει. βλέπω τους ώμους της να τραντάζονται από τους λυγμούς και από τα μάτια της να τρέχουν ποτάμια. ο έντονος ήλιος από πάνω θολώνει το περίγραμμα του κεφαλιού της και με τυφλώνει. κάνει τόση ζέστη που δε μπορώ να πάρω ανάσα. κλείνω τα μάτια μου τελείως μα την ακούω.
…κλαίει ακόμα γοερά. κι εγώ δε μπορώ να κάνω τίποτα, ούτε να κουνηθώ ούτε να της μιλήσω, να την παρηγορήσω , έχει στεγνώσει το στόμα μου. τα δάκρυα της πέφτουν κατευθείαν στο μέτωπο μου.
κάποια στιγμή το αναφιλητό της σταμάτησε, όχι για πολύ. ήταν τη στιγμή που σηκώθηκα που την άκουσα να βγάζει την κραυγή, κάτι σαν "γιε μου" πριν ξαναρχίσει το κλάμα.

απομακρύνθηκα.
κάθομαι και την παρατηρώ από απόσταση. τη βλέπω τώρα ολόκληρη. είναι καθισμένη στην άσφαλτο που κυματίζει από τη ζεστή. και κρατάει το σώμα μου. αγκαλιάζει τους ώμους μου και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. τα μάτια μου είναι βρεγμένα από τα δάκρυα της, το στόμα μου ανοιχτό και από το στομάχι μου χύνεται αίμα κατευθείαν πάνω στο δρόμο.
βούρκωσα στην αρχή και τελικά ξύπνησα από το κλάμα μου…