ἀνταπόκριση ἀπό το '70 : Καισαριανή

Είναι Κυριακή και ο μπαμπάς μου αποφάσισε σήμερα να πάμε όλοι στη Δροσιά. Δε με πείραξε πολύ, γιατί όταν πάμε στη Δροσιά τρώμε πάντα πεϊνιρλί και έμενα μου παραγγέλνουν πάντα αυτό με το βούτυρο το λειωμένο και τα λουκάνικα.

Ο ήλιος καίει παρά πολύ σήμερα αλλά φοράμε παλτά γιατί είναι Φεβρουάριος . Ο μπαμπάς, η μαμά, η αδελφή μου και εγώ περιμένουμε το λεωφορείο να έρθει ,γιατί ο μπαμπάς δεν οδηγεί και εμείς δεν έχουμε και αυτοκίνητο. Το λεωφορείο δεν έρχεται και όλοι είμαστε λίγο νευριασμένοι. «Αφού αργεί πολύ να πάρουμε ταξί» λέει η αδελφή μου μα οι γονείς λένε ότι τελικά θα γυρίσουμε πίσω στο σπίτι . Όμως τελευταία στιγμή βλέπουμε ένα να έρχεται.

«Γράφει Καισαριανή» λέει η μαμά, αλλά παρόλα αυτά μπαίνουμε και έτσι αντί για Δροσιά ξεκινάμε για Καισαριανή. Εκεί περπατάμε κάμποση ώρα , μπορεί και ώρες μου φαίνεται έμενα, σε κάποια λιβάδια που έχουν γύρω δέντρα και που βγάζουμε και φωτογραφίες. Έβγαλε η μαμά το μπαμπά, έμενα και την αδελφή μου, ο μπαμπάς τη μαμά, την αδελφή μου και έμενα αλλά και η αδελφή μου έμενα, τη μαμά και το μπαμπά.

Οι φωτογραφίες που τράβηξαν η μαμά και ο μπαμπάς

 

Έμενα δε μου έδωσαν να τους βγάλω φωτογραφία αλλά και της αδελφής μου βγήκε κουνημένη . Περπατήσαμε κι άλλο αλλά κουραστήκαμε όλοι και πεινάσαμε . Μα πουθενά κάτι να φάμε - ούτε πεϊνιρλί, ούτε τίποτα να αγοράσουμε, ούτε νερό να πιούμε - όποτε κατηφορίσαμε πάλι στη στάση να περιμένουμε το λεωφορείο της επιστροφής. Χαιρόμαστε όλοι παρά πολύ όταν αυτό έρχεται και γυρνάμε σπίτι . Η μαμά και ο μπαμπάς πήγανγια ύπνο και εμείς στρωθήκαμε στην τηλεόραση να δούμε τη Μάγια τον ελέφαντα.

 

Η φωτογραφία πoυ τράβηξε η αδελφή μου. Είναι κουνημένη , δεν είναι ?