με το που περνάς τα σύνορα

Σαν σε road movie χαρακτήρων που δε γνωρίζονται εντελώς (ίσως και καθόλου) μεταξύ τους, παρά μόνο κατευθύνονται για διαφορετικούς λόγους στον ίδιο προορισμό, ξεκίνησε το ταξίδι προς βορρά στις 10 το βράδυ.

Ατέλειωτες ώρες στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, με μια περίεργη κατάσταση ναρκοληψίας να με έχει καταβάλλει. Αδυνατώ να καταλάβω πότε είμαι ξύπνιος και πότε ονειρεύομαι, είναι 2 το πρωί και δεν έχουμε ακόμα φτάσει στα μισά. Κατεβαίνω τρεκλίζοντας σε στάσεις παραπλεύρως της εθνικής, άλλοτε σε «καθωσπρέπει» μαγαζιά, άλλοτε έχοντας παρέα μόνο ξενυχτισμένους νταλικέρηδες. Η βενζίνη στο 1,795 το λίτρο.

Αξημέρωτα φτάνουμε στο λιμάνι, αφήνουμε το αμάξι εκεί, φαίνεται να είμαστε οι πρώτοι. Μόνο αγέλες αδέσποτων σκυλιών περιφέρονται γύρω μας , μακρύτερα κάποια απ’ αυτά ξεσκίζουν ένα νεογέννητο κουτάβι, δεν προλαβαίνουμε να το σώσουμε.

Καθώς πλησιάζει η ώρα της αναχώρησης, οι κύκλοι των ανθρώπων που σχηματίζουν παρέες μεγαλώνουν. Οι περισσότεροι συναντούν γνωστούς - εγώ δε ξέρω κανέναν – μόνο παρατηρώ φάτσες και τις εντάσσω - όχι πάντα αναίτια - σε απίθανα σενάρια, εμπνευσμένα από κινηματογραφικές ταινίες. Με συστήνουν σε μερικούς ενώ πίνω έναν καφέ ακόμα, μιλάνε για μια διαδήλωση.

Το ειδικό διαβατήριο και η αστυνομική ταυτότητα στο χέρι, η επιβίβαση στο πλοίο με το οποίο θα περάσουμε οσονούπω τα "σύνορα" και ένας αναπάντεχος αστυνομικός έλεγχος κατά(?) τα πρότυπα της συνθήκης Σένγκεν.

Κοιτάζω τους συνεπιβαίνοντες που φτάνουν τελευταία στιγμή και γεμίζουν τις κενές θέσεις, έχουμε όλοι εκείνη την “υπηκοότητα” – άσχετο που εγώ δεν την αισθάνομαι – που μας επιτρέπει να περάσουμε τα σύνορα. Στο Άγιο Όρος. Πως και γιατί μη το ρωτάς, πες ότι ήταν ένα παλιό τάμα. Ξεκινάμε με το ταχύπλοο.

Μόλις μια ώρα αργότερα και χωρίς ίχνος jet lag γυρίζω τους δείκτες του ρολογιού μου να δείχνουν 6 ώρες μπροστά και δεκατρείς μέρες πίσω. Ο ήλιος δεν έχει ανέβει ακόμα στα ψηλότερά του και ήδη εδώ είναι αργά το απόγευμα. Βάζω ένα μπλοκάκι και ένα στυλό στην τσέπη μου.

"Πρώτη φορά στους ταλιμπάν δηλαδή..." μου ‘πε ο αρχοντάρης. Είχα εντωμεταξύ αρνηθεί πολλάκις οποιαδήποτε πρωτύτερη παρουσία μου εκεί. Παρ’ όλο που αρκετοί “αναγνώρισαν” στο πρόσωπό μου παλαιότερες αφίξεις. Θα φταίνε πιθανότατα τα μούσια μου που με μπερδεύουν με άλλον, σκέφτομαι προκειμένου να χρεωθώ τη λιγότερο απόκοσμη εξήγηση.

Στο μοναστήρι δεν έχει ηλεκτρισμό. Η μεγάλη εκκλησία φωτίζεται μόνο από μερικά κεριά. Οι κόρες των ματιών αυξάνουν περίμετρο και τα αυτιά αναλαμβάνουν τον πρώτο ρόλο. Θροίσματα ράσων ακούγονται μαζί με το σύρσιμο των ποδιών όσων εξερευνούν μέσα στο σκοτάδι τα λίγα ή πολλά εκατοστά που τους χωρίζουν από το κοντινότερο στασίδι. Κάνω κι εγώ το ίδιο. Παρακολουθώ απανωτές πολύωρες λειτουργίες θαυμάζοντας το μυστικισμό του τελετουργικού Κάπου κάπου αποκοιμάμαι.

Στο κελί ζεσταινόμαστε με ξυλόσομπα. Σβήνω τη λάμπα πετρελαίου να απολαύσω τα αστέρια στον ουρανό. Έχω πολλά χρόνια να δω το στερέωμα σε πλήρη απαρτία. Η σόμπα από ευθύνη μας δυσλειτουργεί και καπνίζει. Ξυπνάμε πνιγμένοι από την καπνιά γελώντας που είμαστε ζωντανοί. Ανοίγουμε τα παραθυρόφυλλα και μας παίρνει ο ύπνος με τον κρύο αέρα πάνω στις διπλές μας κουβέρτες να σβήνει τα ροχαλητά των συγκατοίκων και τους μυστηριώδεις ήχους που έρχονται από τα στομάχια μας.

συνεχίζεται...