Νέοι άνθρωποι στα 25 – 30 παντού. Τακ τακ τακ, ένας χτύπος. Μακρυμάλληδες, γενειοφόροι, δυο τρεις μεγαλόσωμοι με ξυρισμένα κεφάλια και μούσια, κι ανάμεσα τους λίγες trendy φατσούλες «Ιταλίας». Οι γυναίκες, φανερά λιγότερες, κυκλοφορούν με casual εμφάνιση. Ο χώρος γύρω ρυπαρός αλλά τα παιδιά φαίνονται εντάξει. Απλό ντύσιμο, χαμογελάνε δουλεύοντας, που και που σταματάνε και ακούν το παράξενο τακ τακ που αντηχεί στο χώρο. Ξανασκύβουν στις δουλειές τους, καθισμένοι στα γραφεία που άλλοτε θα έβλεπες μπλε καπελάκηδες, καλοξυρισμένους αστυνομικούς. Είσαι στο τμήμα.
Λίγες ώρες πριν ψάχνεις μάταια στους κάδους της περιοχής. Προτιμάς τους μπλε της ανακύκλωσης αλλά οφείλεις να κοιτάξεις και στους πράσινους. Βουτάς κάθε είκοσι μέτρα στη βρώμα που αναδύεται, ευτυχώς το κρύο καθυστερεί την αποσύνθεση των οργανικών απορριμμάτων. Βιάζεσαι μην σε προλάβουν οι σκουπιδιαραίοι ή όσοι ψάχνουν για τον άρτο τον επιούσιο. Την ώρα που αποφεύγεις τα αγριεμένα βλέμματα των τελευταίων, το στομάχι σου παίρνει την πρωτοβουλία να συστραφεί ενώ ταυτόχρονα γνέφεις αρνητικά στα κελεύσματα νυκτόβιων έγχρωμων εμπόρων και βαποριών. Ακολουθείς κάποιον που κουβαλά κάτι τυλιγμένο σε μια κουβέρτα, μα δεν τολμάς να τον ρωτήσεις τι. Εξαφανίζεται στο υπόγειο 57, έχει αρχίσει να βρέχει και δεν έχεις βρει τίποτα που κάποτε σου ανήκε. Θες να πας τουαλέτα επειγόντως.
Σπασμένο το παράθυρο πίσω απ’ του οδηγού, άνοιξαν και το πορτμπαγκάζ. Στα απολεσθέντα προσμετρούνται τα τρία τέταρτα του ηλεκτρονικού σου εξοπλισμού, τα προσωπικά σου έγγραφα και μια σακούλα μήλα. Ο καιρός μάζεψε σύννεφα πάνω από την Αθήνα και τουρτουρίζοντας κοιτάς κάθε περαστικό με καχυποψία. Θα ‘θελες να μη σου είχαν τύχει όλα αυτά. Να ήσουν σπίτι.
Τακ τακ τακ. Είσαι στο τμήμα. Τα χτυπήματα σταματούν όταν κάποιος υπάλληλος ανοίγει μια - σαν ντουλάπας - πόρτα. "Δεν έχω φάει από εχθές, θέλω λίγο ψωμί", ακούς σε σπαστά αγγλικά. Ακούς (και δυστυχώς βλέπεις) την απάντηση σε άπταιστα ελληνικά. Φαντάσματα καλοξυρισμένων μπλε ενστόλων μιλούν μέσα από τα παιδιά που πριν λίγο σου φαίνονταν εντάξει. Ο επαγγελματισμός του κλάδου τους είναι εκεί και εσύ δε ξέρεις που να αφήσεις το αίσθημα του άμαχου που σε έχει καταλάβει.
Παρ’ το χαμπάρι, βρίσκεσαι ανάμεσα σε μη προσανατολισμένα διασταυρούμενα πυρά σε έναν ιδιόμορφο πόλεμο.
Η τοιχογραφία είναι από το πάρκιγκ της οδού Διδότου (δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμα), ενώ η πινακίδα από τους Αμπελόκηπους.
Ο τρόπος* με τον οποίο καταγράφεις τις εμπειρίες σου ακόμα και τις δυσάρεστες, παίρνοντας γρήγορα απόσταση από το προσωπικό βίωμα και κόστος και τοποθετώντας τες στις κοινωνικές τους διαστάσεις, δίνοντας έμφαση στις τελευταίες, στις κοινωνικές τους προεκτάσεις δηλαδή, με κάνει να διστάζω να γράψω αυτό που σκέφτηκα, διαβάζοντας το ποστ, σε πρώτο και ανθρώπινο επίπεδο, ότι δλδ λυπάμαι γι' αυτή την άσχημη εμπειρία/ατυχές γεγονός.
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
(*μεταξύ άλλων, γι' αυτόν τον τρόπο σου σε ξεχωρίζω και εκτιμώ.)
@ absentminded: Νιώθω λίγο βλάκας όταν λέω ευχαριστώ σε κάποιο σχόλιο που διαβάζω και μ' αρέσει, ιδιαίτερα όταν αν είναι και από ανθρώπους που συμπαθώ. Παρ'όλα αυτά θα σου πω κι εδώ ένα ευχαριστώ και φυσικά ότι χαίρομαι που σε ξαναδιάβασα.
ΑπάντησηΔιαγραφή