κι ο ποιητής με χέρι υγρό

Γνωριστήκαμε στο δρόμο για το νοσοκομείο. Θα ήταν ένας μήνας που είχαμε καταταγεί κι οι δύο και τώρα καθόμασταν σε διπλανά καθίσματα του στρατιωτικού λεωφορείου που μας μετέφερε στην Αθήνα για εξετάσεις. Μιλήσαμε για πολλά, εστιάσαμε σε λιγότερα και αμφότεροι πιθανολογήσαμε την αρχή μιας φιλίας – έστω και με τη “στρατιωτική” σημασία της λέξης - .

Δύο μήνες στην εκπαίδευση, - όχι τη βασική, την άλλη -, λιωμένος στις σκοπιές εγώ, έβρισκα παρηγοριά τα απογεύματα σε κουβέντες με το φίλο μου, που τυχερότερος εκείνος, δεν είχε συμπληρώσει ούτε τις μισές των δικών μου ωρών ορθοστασίας. Του παράγγελνα στις εξόδους του Σαββατοκύριακου και τις διανυκτερεύσεις του να μου φέρνει εφημερίδες και το μουσικό τύπο, πιστός φίλος ερχόταν φορτωμένος και τα απόθετε στο κρεβάτι μου, τα ‘βρισκα μόλις ξυπνούσα.

"Θα στο ανταποδώσω", του ‘λεγα ,"...όποια φορά θα είμαι εγώ έξω. Φτιάξε λίστα, τι θες να σου φέρω." Αλλά περίμενα μάταια, το όνομά μου δε θα εκφωνούνταν στους εξοδούχους του διημέρου ούτε την προτελευταία εβδομάδα της εκεί παραμονής μας, παρ’ όλο που κάποιοι ήδη μετρούσαν δύο, ίσως και τρία σπιτικά Σαββατοκύριακα. Θα ’μαι στο τελευταίο ΠΣΚ, δε βαριέσαι θα είχα σκεφτεί, βρίζοντας ταυτόχρονα την τύχη μου (ακριβώς όπως θα έκανα και σήμερα).

Παραπονούμενος βγήκα μόνο την τελευταία Παρασκευή, την επόμενη εβδομάδα θα μεταθετόμουν, όταν για 9^η φορα στο στρατόπεδο, το όνομα μου θα συμπεριλαμβανόταν στους "άτυχους" παραμένοντες. Πάλι εδώ; με είχε ρώτησε ο υποδιοικητής. Τι έκανες πάλι; (Παρ’ ότι "τύπος και υπογραμμός" σε όλη μου τη θητεία είχα καταφέρει να μαζέψω ουκ ολίγες μέρες φυλακών και κρατήσεων). Στα παράπονά μου που ακολούθησαν δεν είχα φανταστεί ποτέ την ψυχρολουσία που θα ερχόταν. Δια στόματος ανωτέρου ενημερώθηκα λοιπόν, πως ο καλός μου φίλος - «κληρωμένος» ο ίδιος για τέταρτη φορά – είχε μυστικά συνεννοηθεί ώστε να αντικατασταθεί γι άλλη μια φορά το όνομά μου με το δικό του στη λίστα των αδειούχων.

 

Καχύποπτος στον επαγγελματισμό ενός καραβανά, κάλεσα το φίλο Β και τον ρώτησα, άμα της εξόδου μου από το διοικητήριο. Κι εκείνος σα να κοίταζε κάτι που βρισκόταν πίσω μου (στο ύψος της κοιλιάς μου), μουρμούρισε: Είχα προβλήματα, κατάλαβέ με, συγγνώμη. Οι άλλοι ήταν βύσματα, δε μπορούσαν να τους κρατήσουν μέσα. Έμοιαζε η στιγμή με φινάλε αμερικάνικου έργου. Εκεί όπου την ανατροπή της προτελευταίας σκηνής ακολουθεί ο γνωστός μονόλογος του "κακού" που εξηγεί όλα εκείνα που τον οδήγησαν σε μιαρές συμπεριφορές και πράξεις. Ήμουν τότε στα 26, αυτός στα 27, και ήταν η τελευταία φορά που του μίλησα. Νομίζω και η τελευταία που τον είδα.

Δεν πίστευα ποτέ ότι απ αυτό το γεγονός θα ‘βγαζα κάτι περισσότερο από τα τότε συμπεράσματα, εν προκειμένω μιαν ανάρτηση. Φταίει όμως που τις "προάλλες" έπεσα πάνω του κάπου στο δίκτυο. Η φωτογραφία του μου επιβεβαίωσε πως δεν επρόκειτο για συνωνυμία. Επάγγελμα ποιητής, δηλώνει σήμερα, ο προ δεκαπενταετίας «φίλος μου» δημοσιογράφος. Και έπειτα εντόπισα σε ουκ' ολίγες σελίδες που αφορούν τα της ποίησης, τα καλλιτεχνικά βιογραφικά και τα επιχορηγούμενα πεπραγμένα του. Διάβασα αρκετά από τα ποιήματά του. Καταγγελτικά, μεταξύ άλλων προσωπικών αδιεξόδων, καυστικά για την σημερινή κατάσταση με στίχους που στέκονται ιδιαίτερα σκληροί απέναντι στην αδικία.

lol