Άγνωστων στοιχείων μέχρι και σήμερα ο τέταρτος νεκρός, αθρήνητος εδώ και 20 χρόνια, από τη μέρα που πνίγηκε από τους καπνούς, ο τέταρτος παγιδευμένος στο φλεγόμενο 'Κ. Μαρούση' στην Πανεπιστημίου. Διπλά, αλλόκοτα τραγική η ιστορία του και σχεδόν ξεχασμένη.
Ήταν η 10η Ιανουαρίου 1991. Η επόμενη της δολοφονίας του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα, που βρίσκει τον κόσμο στο δρόμο, και τα πρώιμα μικροεπεισόδια στις παρυφές της 
Αθηναϊκής διαδήλωσης να εξελίσσονται με τη βοήθεια της αστυνομίας σε πολύωρες συγκρούσεις χιλιάδων με τα ΜΑΤ. Ένα από τα 4.000 δακρυγόνα που επισήμως ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στη συνέχεια στο μοιραίο κτίριο.
Αθηναϊκής διαδήλωσης να εξελίσσονται με τη βοήθεια της αστυνομίας σε πολύωρες συγκρούσεις χιλιάδων με τα ΜΑΤ. Ένα από τα 4.000 δακρυγόνα που επισήμως ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στη συνέχεια στο μοιραίο κτίριο.
Είχε προηγηθεί ένας θερμός μήνας διαδηλώσεων, αναταραχών και καταλήψεων σχεδόν σε όλες τις μεγάλες πόλεις, σε πανεπιστήμια και σχολεία. «Οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις» έγραφαν οι εφημερίδες τότε, από την περίφημη αλλαγή του 81 και μετά. Υποκινήτρια η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη μέσω του διαβόητου Βασίλη Κοντογιαννόπουλου που χρημάτιζε υπουργός παιδείας - πριν πάρει ακόμα μεταγραφή στο Πασοκ -.
Μουδιασμένοι έξω απ’ το πολυτεχνείο, στεκόμασταν χιλιάδες κόσμου. Καθισμένοι οι περισσότεροι στα πεζοδρόμια και στα κράσπεδα των καταστημάτων ή κατευθείαν στο οδόστρωμα της Πατησίων, σε θυμωμένα πηγαδάκια συζητούντων, υπό τους ήχους μεγαφώνων που «καθησυχάζαν» με Νταλάρες, τσιμινιέρες, και Παπακωνσταντίνου. Και παντού στους γύρω δρόμους υπήρχαν κλούβες, ΜΑΤ και πάσης φύσεως ασπιδοφόροι και μη ένστολοι..
Τα μεγάφωνα του ΕΜΠ επέμεναν να μας βομβαρδίζαν αλύπητα με τα γνωστά άσματα του (γεωγραφικά οριζόμενου) χώρου, και μόνο που και που παρεμβάλλονταν υπνωτιστικά φρέσκες φωνές σε παρωχημένη συνθηματολογία που προκαλούσαν τα γέλια και τα γιουχαΐσματα των συγκεντρωμένων.
Όχι για πολύ. Ο Μίκης και ο “Ωρωπός” του θα διακόπτονταν βίαια, αψιμαχίες και ήχοι από σπρωξίματα και μπουνιές θα ακούγονταν σε όλη τη Στουρνάρη και την Πατησίων από Ομόνοια έως Μουσείο μέσω της μικροφωνικής του ιδρύματος. Κατάληψη στην κατάληψη, αλλαγή κασέτας και από τις πρώτες νότες του, το Doom Town των Wipers θα σκέπαζε τον παγωμένο ήχο εκατοντάδων ανθρώπων που σηκώνονται όρθιοι, το θόρυβο από τα τενεκεδάκια που κυλούν στην άσφαλτο, ακόμα και το βηματισμό των διμοιριών που έτρεχαν προς το μέρος μας. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Περισσότερα τόσο για τη βραδιά της δολοφονίας του Τεμπονέρα όσο και για τις επόμενες μέρες εδώ.
Οι συμπτώσεις που άπτονται της μπλογκόσφαιρας δεν σταματούν: πριν από πολύ λίγες μέρες σκεφτόμουν τον άγνωστο νεκρό του Κάπα Μαρούση, δεν θυμάμαι με ποια αφορμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' αρέσει πολύ που ανασύρεις γεγονότα σαν κι αυτό από το πηγάδι της λήθης (βλέπε και ποστ για τον γιατρό Τσιρώνη, και άλλα ενδεχομένως που δεν έχω διαβάσει ακόμα). Δεν έχω την παραμικρή ανάμνηση σχετικά με την πυρκαγιά στο Κάπα Μαρούσης, και δυστυχώς πολύ λίγα θυμάμαι από τα γεγονότα και το κλίμα εκείνων των ημερών. Ψάχνοντας τώρα στο νετ, διαβάζω ότι ο Καλαμπόκας βγήκε από τη φυλακή στα 7 χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της προφυλάκισης...
(Ωραίο το κομμάτι. Οι Wipers είναι μία από τις αμέτρητες μπάντες που δεν έχω ψάξει ακόμα.)
@ chien andalou: Ξεκινώντας την ανάρτηση είχα σκοπό να καταλήγω σε κάτι περισσότερο συμπερασματικό. Βλέπω όμως πως οι αναφορές σε εκείνο το δίμηνο (12/90- 1/91) και όπως το έζησα, με φορτίζουν ακόμα αρκετά για να είμαι όχι μόνο αφηγητής αλλά και αντικειμενικός κριτής, παρ’ ότι έχει παρέλθει εικοσαετία. Όντας “ανίκανος” να συμπεριλάβω έστω κι ένα στερεοτυπικό “history repeated” , επέλεξα να ανεβάσω το 1/3 μόνο του κειμένου που είχα αρχικά γράψει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλαμπόκας, Σπίνος, Μαραγκός, κένταυροι και ρέιντζερς σε πλήρη κάλυψη και ασυλία. Δεν περίμενε κανείς κάτι λιγότερο ευνοϊκό γι αυτούς.
Το αναπάντεχο “σύνθημα” των Wipers και οι οδομαχίες με πραγματικό(!) soundtrack εντάσσονται στο ανθολόγιο των «από θεία τύχη» καλύτερα σκηνοθετημένων στιγμών.
Τους θυμάσαι τελικά lemon. Αν υπάρχει μνήμη μπορεί να υπάρχει ελπίδα. Τότε στα γεγονότα ήμουν παρούσα όντας φοιτήτρια και διαδήλωνα, για άλλη μια φορά αφού πραγματικά είχαμε κάνει το δρόμο σπίτι μας εκείνο τον καιρό, μαζί με πολλούς άλλους διαμαρτυρόμενη και για την δολοφονία του Τεμπονέρα χωρίς φυσικά να φανταζόμασταν την σοκαριστική κατάληξη.Όταν ξεκίνησαν τα πρώτα επεισόδια διαλυθήκαμε και μέχρι να φτάσω σπίτι μου στο σημείο που διαλυθήκαμε είχε πάρει φωτιά το Κ.Μαρούση με τους δύστυχους εργαζόμενους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνοι ήταν οι μήνες που η πόλη ήταν μεσ`τα αποκαϊδια, τους φλεγόμενους κάδους, τις οδομαχίες, το ξύλο,την αποπνυκτική από τα χημικά ατμόσφαιρα, την αδυναμία να κυκλοφορήσεις στο κέντρο να πας στην σχολή σου και ποδαρόδρομος πολλής ποδαρόδρομος χιλιόμετρα αμέτρητα αφού οι συγκοινωνίες ήταν ανύπαρχτες. Να θυμίσω ακόμα ότι τότε ήταν σε εξέλιξη: 1. ο πόλεμος του κόλπου και η πρώτη φορά που μεταδιδόταν από τηλεόραση,2. το περιβόητο επικείμενο εκπαιδευτικό πολυνομοσχέδιο,3. η δολοφονία Τεμπονέρα.
και σχεδον 20 χρονια μετα μια αλλη τραγωδια δειχνει οτι η ιστορια επαναλαμβανεται?
ΑπάντησηΔιαγραφήμαιος 2010,3ανθρωποι ,η μια κοπελα εγκυος, πεθαινουν απο ασφυξια στην τραπεζα της marfin
η βια οδηγει στη βια,τι κριμα να χανονται αθωοι
απο καποιους ανεγκεφαλους!!!!
χριστινα
Πολύ χρήσιμο post. Το να τιμάς τη μνήμη ενός ακόμα και τώρα άγνωστου νεκρού βοηθά την α-λήθεια. @ chien andalou πρέπει να ψάξεις τους Wipers. Η ξεχασμένη αυτή μπάντα των 80΄s πιστεύω ότι μουσικά και όχι μόνο στέκει και στις μέρες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ vick : Είναι όπως τα λες. Προσυπογράφω το "...μπορεί να υπάρχει ελπίδα", καμμία βεβαιότητα για το ότι υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς τότε ταξιδεύαμε από Πάτρα για να συμπορευτούμε. Και νομίζω πως βρίσκω και μια διαφορά με το σήμερα. Τότε το ότι έκανα το θεωρούσα αντανακλαστικά φυσιολογικό μονόδρομο. Σήμερα όταν οι επιλογές μου είναι παρεμφερείς σκέπτομαι πάντα τις συνέπειες.
@ Χριστίνα: Δε μπόρεσα να το γράψω εγώ, το δέχομαι γραμμένο από σένα, σαν παράγραφο του ποστ και όχι σα σχόλιο. Κι αυτό γιατί είναι πιο οδυνηρό οι θύτες να προέρχονται από τις "τάξεις" των ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ΚΑΙΝΟ-ΤΟΠΙΟ: Είναι οι μικροιστορίες που τρέχουν "μέσα" στην ιστορία που κάνουν τη διαφορά. Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκιλντεστερν είναι νεκροί.
Κι αν πάμε άλλα δέκα χρόνια πίσω, θα βρούμε άλλους δύο ξεχασμένους νεκρούς, τον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Υπάρχουν πολλοί άλλοι βέβαια, αλλά ο θάνατος ειδικά αυτών των δύο με συγκλονίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Ο lemon θα τους θυμάται, φαντάζομαι.)
@ chien andalou: Από πιτσιρικάδες κατεβαίναμε κρατώντας απ'το χέρι τον πατέρα lemonostifti από τις περιγραφές του οποίου "θυμάμαι" κυρίως τα γεγονότα αυτά. Θυμάμαι όμως καθαρά το σφυγμό της επόμενης, αυτής του 1981 και τον κόσμο που έκλαιγε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨάχνοντας "προ ημερών" έπεσα πάνω στη δήλωση που είχε κάνει το βράδυ του χαμού των δύο ο ΑΓΠ. Είχε πει τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης δημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου»
"Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη", συμπλήρωσε αργότερα ο Γ. Ράλλης.
Έτσι ακριβώς. Δεν ήταν μόνο ο θάνατός τους συγκλονιστικός, αλλά και το πριν και το μετά: η κατάπτυστη στάση των κομμάτων (μηδέ του σοσιαλιστικού και του κομουνιστικού εξαιρουμένου), οι ελεεινές δηλώσεις που παραθέτεις, ο ρόλος των φοιτητικών παρατάξεων και διάφορα άλλα. Θέλω να γράψω δυο γραμμές κάποια στιγμή για το Πολυτεχνείο του '80, αλλά φοβάμαι ότι είμαι πολύ τεμπέλης και αναβλητικός.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ουσιαστικά έμαθα για τον Κουμή και την Κανελλοπούλου πριν από δύο μόλις χρόνια, ψάχνοντας στο νετ τις πρώτες μέρες μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου για παρόμοια «ατυχή συμβάντα» στο παρελθόν.)
Το '81 τι έγινε;
(μπράβο στον πατέρα lemonostifti, ζηλεύω)
Βίοι παράλληλοι lemon. Κάθε επέτειο μαζί με τους γονείς και την μεγαλύτερη αδελφή μου δίναμε το παρόν στην πορεία του Πολυτεχνείου.Σ`εκείνη ήμουν 10 χρόνων, και μου έχει μείνει από τότε και κάθε επέτειο το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι...και αυτή η ατμόσφαιρα που σε κάνει να ανατριχιάζεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κάποια πράγματα που απλά δεν γίνεται να τα ξεχάσεις, έχουν ποτίσει το είναι σου.
@ Συγκεκριμένη anti-procrastinating οδηγία δεν διαθέτω. Θα σου'λεγα όμως να ξεκινήσεις να γράφεις για το θέμα του 80 κι ας μη το τελειώσεις μονομιάς. Κάθε τόσο που θά έχεις χρόνο ή όρεξη το συνεχίζεις μέχρι που ένα απόγευμα θα το βρεις σχεδόν έτοιμο στα αρχεία σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 1981 υπήρχε ένα αίσθημα "απελευθέρωσης" στον αέρα που έκανε τον κόσμο ιδιαιτέρως συνναισθηματικά εκδηλωτικό.
@ vick : Ανατριχιάζω μόνο στη θύμηση "αυτής της ατμόσφαιρας" που περιγράφεις. Βίοι παράλληλοι.
Δηλαδή έχουμε συναντηθεί στους δρόμους πολύ πριν το διαδίκτυο.
@ lemon: Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι.:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχόλιο, με μιας βδομάδας καθυστέρηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι όντως, είχαν κάτι διαφορετικό εκείνες οι μέρες, για όσους έλαβαν μέρος (πέρασα ένα βράδυ "φιλοξενούμενος" στην ασφάλεια Πατρών, το βράδυ της δολοφονίας του Ν.Τ., λόγω "αντίστασης κατά της αρχής"... Την επομένη θυμάμαι τις φωνές του κόσμου από τη διαδήλωση έξω από τα δικαστήρια της Γούναρη, και τον εισαγγελέα να μας αφήνει να φύγουμε "λόγω αμφιβολιών"...).
Το ερώτημα, όμως, αμείλικτο...: και τελικά τι;
Γερνάω και γίνομαι πιο συντηρητικός; Μήπως τελικά ("σε τελική ανάλυση" που θα έλεγε κι ο Λουί) το παιχνίδι είναι εξ αρχής χαμένο, και μόνο άλλοθι στον εαυτό μας παρέχουν οι αντιστάσεις μας, ή όντως ο κόσμος αλλάζει, αργά, αλλά αλλάζει; Δεν μπορώ να δώσω -ακόμα- απάντηση...
Ναι, δεν μπορώ να ξεχάσω, αλλά πιάνω κάπου-κάπου τον εαυτό μου να θέλει να ξεχάσει. Τι να θυμάμαι; Το γκλοπ του μπάτσου στην πλάτη μου; Την αθώωση κάποιν κοινών εγκληματιών, πολιτικών εγκληματιών; Το αδιέξοδο των ιδεολογικών θέσεων μας; (ανήκα -τότε- στην ίδια πολιτική ομάδα με τον Ν.Τ.).
Όλα γυρίζουν πίσω, όλα μοιάζουν ίδια...ίδια αδιέξοδα, ίδιος χαμένος χρόνος... Μόνο κάποια κείμενα ως του φίλτατου λεμονοστίφτη, έρχονται και αναμοχλεύουν μνήμες, μας φέρνουν αντιμέτωπους με όσα θέλουμε (θέλουμε;) να ξεχάσουμε... Η ιστορία επαναλαμβάνεται, είπε ο κάρολος, ως φάρσα, ή ως τραγωδία (κι η φάρσα κρύβει καλά μέσα της μια έντονη τραγωδία: την τραγωδία αυτού που την υφίσταται...). Από τον Κ.Μαρούση, στη Μαρφιν... Και τελικά, τι; Μια ζωή "θύματα";
Στο τέλος μένει μόνο η μουσική... (ω, ναι, c.a, ψάξε να βρεις τους wipers)
δρ. μεφιστο
@δρ. μεφιστο: Οι εμπειρίες και οι μνήμες αυτών των γεγονότων όσο σκληρές κι αν ήταν έχουν λειτουργήσει σε προσωπικό επίπεδο και έχουν διαμορφώσει την αντίληψή μου για τον κόσμο καθοριστικά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν απογοητεύτηκα από το πως τελικά λειτουργεί το σύστημα. Όμως το να θυμάμαι είναι υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι στον συνάνθρωπο. Θεωρώ ότι μετά από αυτές τις εμπειρίες κατέχω την γνώση που με κάνει να μην αδιαφορώ όταν καταστρατηγούνται ανθρώπινα δικαιώματα ή ακόμα χειρότερα όταν χάνονται ζωές λες και είναι ένα ακόμα επεισόδιο στην τηλεόραση. Το πως διαχειρίζεται ο καθένας τις εμπειρίες του βέβαια είναι προσωπική υπόθεση που εξαρτάται από πάρα πολλούς και σημαντικούς παράγοντες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγγυήσεις μην περιμένεις από κανέναν.
@ δρ. μεφιστο : αυτο το "τελικά τι;" με γαμάει και μένα κάποιες φορές. Γιατί αντιλαμβάνομαι ότι οι μνήμες, όσο καθοριστικές και διαμορφωτικές κι αν υπήρξαν, απλά εξωρραίζουν την τωρινή μου απάθεια. Την ίδια στιγμή γνωρίζω οτι το...τελικά τίποτα ... ίσως να είναι η απάντηση στο τι καταφέραμε. Δυστυχώς το οριστικό συμπέρασμα φαίνεται να αργεί μιας και αλλάζει από μέρα σε μέρα, δείγμα κυκλοθυμίας που δεν αρμόζει στην ηλικία μας (υποθέτω πως πάνω κάτω έχουμε την ίδια, έστω με κάποια μικρή η διαφορά) .
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεμπιπτόντως είχα περάσει κι εγώ από τα "γραφεία" της Ερμού στην Πάτρα, για "περιύβριση αρχής"
@ vick: είναι λες οι μνήμες ή/και οι απολογιστικές πεπραγμένων που με βαραίνουν σήμερα; Οι μέρες εκείνες (σορρυ αν ακούγομαι σα γέρος) όντως με διαμόρφωσαν. Ψάχνω πάλι σήμερα πως θα μπορούσα να μην ακούγομαι σα παλιά καραβάνα και να μπορώ αβίαστα να λέω το "πάμε και κάτι θα βγει"
ΑπάντησηΔιαγραφή@ lemon: Βασικά το ότι άλλαξα εγώ και μερικοί άλλοι ακόμα ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί και αυτό το κατάλαβα αφού πέρασα έναν προσωπικό Γολγοθά. Δεν μπορώ να πω ότι θα έβγαινα και τώρα στους δρόμους με την ίδια άνεση που το έκανα τότε και μην νομίζεις ότι δεν σκέφτομαι συνέπειες. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι τρόποι αντίστασης π.χ. προκαλώντας ΣΚΕΨΗ στους άλλους. Όσο κι αν ακούγεται κάπως είναι ότι πιο επαναστατικό μπορεί κάποιος να καταφέρει σήμερα σ`αυτό το αίσχος που αποκαλείται σύγχρονος κόσμος. Τώρα οσ`αναφορά αν αξίζει τον κόπο θεωρώ πως ναι.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ vick : Ω, ΝΑΙ, αξίζει σίγουρα τον κόπο. Μαθημένοι να σιωπούμε σε όποιον "φωνάζει δυνατότερα" θέλει πολύ παραπάνω, νομίζω, από αλλαγή τρόπου σκέψης και αλήθεια μαραζώνω όσο σκέφτομαι ότι δε θα το προλάβω.
ΑπάντησηΔιαγραφή@λεμονοστίφτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως, αυτό το "και τελικά τι;" είναι βασανιστικό.
Είναι, νομίζω, μια άλλη προσέγγιση για όλα αυτά τα "unfriend" που έγραψες σε άλλο κείμενό σου (συγγνωμη που δεν χρησιμοποίησα κάποιον άλλο, καταλληλότερο, τεχνικό όρο, αλλά ως φανατικός αντι-φατσοβιβλίο-ς, αυτό το "unfriend" μου φαίνεται τόσο τραγικά γελοίο...).
Είναι που μεγαλώνουμε; (ναι, την ίδια ηλικία έχουμε πάνω-κάτω...)
Είναι που έχουμε ως γενιά σχετικοποιήσει πολλά (ή σχεδόν τα πάντα);
Είναι που βρεθήκαμε στη μέση πολλών -μετεξελισσόμενων-πραγμάτων;
Είναι που χαθήκαμε στη βουή του κόσμου;
Τι είναι αγαπητέ λεμονοστίφτη αυτό που σε ωθεί να κάνεις "unfriend" κάποιον;
Μήπως έτσι "σκληραίνει" ο κόσμος;
Μήπως αρνούμενοι να "δεχτούμε" τον άλλο, αρνούμαστε πολύ περισσότερα από μια ακόμα ύπαρξη στον "κύκλο" μας;
Μήπως η δολοφονία του Ν.Τ. και το "unfriend" σχετίζονται (με κάποιον, έστω, αδιόρατο -όχι όμως και βέβηλο- τρόπο)
Μήπως διαγράφοντας τη μνήμη (ή, διαγράφοντας από τη μνήμη), διαγράφουμε πολύ περισσότερα;
Οι μνήμες δεν μας "φτιάχνουν";
Ακόμα κι αν διαγράψω από τον σκληρό δίσκο δεκάδες τραγούδια, ακόμα κι αν τα άκουσα μόνο μία φορά, απορρίπτοντάς τα, ναι, αυτά με "έφεραν" εδώ, κάπως σαν δια της ατόπου απαγωγής...
Οπότε, τι είναι η μνήμη, αν όχι το παρόν μας;
Και κάπως έτσι αγαπητή (επέτρεψέ μου) vick, προχωράει ο κόσμος... Με τη μνήμη και το παρόν...
Είναι προφανές ότι δεν εγκατέλειψα τη μάχη, απλώς, καμιά φορά (πατήσαμε τα 40 πια...) νιώθω ότι όλο αυτό είναι αδιέξοδο... Καμιά φορά αισθάνομαι ότι είμαι το πιο προφανές, το πιο "εύκολο", το πιο σίγουρο θύμα. Ειδικά όταν θυμάμαι κάποια γεγονότα (σαν αυτά με τη δολοφονία του Ν.Τ.), και τα σχετίζω με το παρόν... Τόσες πορείες, τόση ένταση, και τελικά; Ιρακ... πορείες, ένταση, και τελικά; Νομοσχέδια για το ασφαλιστικό, την παιδεία, τη ζωή μας: πορείες, ένταση, συλλήψεις (οκ, στο "αμαρτωλό" παρελθόν μου...τώρα πια προσέχω... -αυτοσαρκάζομαι, εννοείται). Φίλοι, γνωστοί, παλιοί σύντροφοι, παλιές σχέσεις, μνήμες, κοινές αναμνήσεις, μοιράσματα χρόνου, χώρων, καταστάσεων...
ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ; Ένα απλό delete;
δρ.μεφιστο
@ δρ.μεφιστο: Το να επιλέγει ο καθένας τους ανθρώπους που έχει δίπλα του είναι μια υγιείς διαδικασία που οφείλει να κάνει γιατί συμβάλει στην ψυχική του υγεία. Αλίμονο αν διατηρούσαμε σχέσεις με όλους όσους γνωρίζαμε κατά την διάρκεια της ζωή μας. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι που περνάνε απ`την ζωή μας έχουν συμβάλει στην διαμόρφωσή μας ως προσωπικότητες αλλά τους "εχθρούς" μου όταν μπορώ θα τους αφανίσω από την ζωή μου, όχι απ`την μνήμη μου και είμαι σίγουρη ότι θα βρουν κι "αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια" για να συνεχίσουν το "θεάρεστο" έργο τους. Γι αυτούς μιλάω και όχι για τους φίλους μου που είναι μετρημένοι (αριθμητικά).Φιλικά.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ δρ.μεφιστο: Οι άνθρωποι, οι περισσότεροι τουλάχιστον αλλάζουν, με ρυθμούς συνήθως ταχύτερους τόσο του δικού μου όσο και εκείνου που δύναμαι να αντιληφθώ. Η προσκρουση σε ανθρώπους που κάποτε γνώριζ(σ)α και σήμερα δεν αναγνωρίζω είναι επίπονα συντριπτική. Και όταν καλούμαι να επιλέξω μεταξύ της σύμβασης του ευχετήριου τηλεφώνου και των κενολογιών τύπου "τα λέμε, ναι να κανονίσουμε" που βαστάνε απραγματοποίητες για χρόνια σε αντιδιαστολή με ένα ξεκάθαρο "ευγενές" τέλος προτιμώ το δεύτερο. Άργησα να το εφαρμόσω αλλά νιώθω πιο ξεκάθαρος με την αξιοπρέπειά μου πατώντας ενοχικά το delete.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε σβήνω ποτέ μνήμες όμως. Καμήλα και ελέφαντας.
Είναι η περιουσία μου.
Όσο για τις "φιλικές σχέσεις" στο fb συμφωνώ. Προσθεού δε συζητώ γι αυτές. Μιλάω για τις άλλες, τις ανθρώπινες και μόνο αυτές.
Μου σηκώθηκε η τρίχα με την τελευταία παράγραφο του ποστ.
ΑπάντησηΔιαγραφή