"Τι λες ρε ; σου ‘πε τέτοιο πράγμα; ", σταμάτησε και κοίταξε με απορία τον κολλητό του καθώς έσφιγγε στην αγκαλιά του την κοπέλα του, εκείνος κρατούσε μόνο τα σχολικά βιβλία, δεμένα μ’ ένα χοντρό λάστιχο.
"Ναι! μα δεν τον άφησα έτσι. Επειδή ρε πατέρα – του είπα - εσύ είσαι παλιαδερφή και πήγες αεροπορία με βύσμα, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάω κι εγώ; Δεν ήξερε τι να απαντήσει ο "νεαρός". Προσπάθησε μόνο να με καλοπιάσει: με ρώτησε αν θέλω να πάμε να “χτυπήσουμε” μαζί κάνα τατουάζ. Άκου το μαλάκα…. Και πώς θα με δεχτούν εμένα μετά στις ειδικές δυνάμεις; Κι έπειτα έκανε πως σταυροκοπιέται."
Ακούγοντας λάθρα - προσφιλής συνήθεια και “διαστροφή” – ανακαλύπτω, παράλληλα στο δικό μου, σύμπαντα. Αυτή τη φορά εκείνο μιας παρέας καθ’ όλα φυσιολογικών (τουλάχιστον εμφανισιακά) δεκαεπτάρηδων στα πέριξ των Αθηνών.
Kατεβαίνοντας στη σκάλα του μετρο,
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σήμερα, δεν έχω να πάρω ούτε γάλα για το μικρό, δεν ξέρω τι θα κάνω"...(μια φωνούλα, πίσω μου).
Στο λεωφορείο μια γυναίκα μιλάει σε μιαν άλλη,
"και του λέω, θα 'πρεπε να ντρέπεσαι, δεν φέρονται έτσι, και είσαι και στην ηλικία που θα είχε το παιδί μου, που ΘΑ είχε; με ρωτάει, ναι του λέω, μήπως θέλεις να στο εξηγήσω κι αυτό;"
Στο διπλανό δοκιμαστήριο,
" και τώρα πες μου, αφού τον έπιασα στα πράσα, τι πρέπει να κάνω, την μεγάλη καρδιά και να τον συγχωρήσω; κι αν μου το ξανακάνει; λέγε ρε φιλενάδα, έχω τρελαθεί, σε μένανε μωρέ; σε μένανε;"
Παράλληλα σύμπαντα, παντού γύρω μας, οι ζωές των άλλων που μπλέκονται με τις δικές μας.
Καλί ξημέρωμα, να έχεις.
Καλό ξημέρωμα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Teteel : Το τρομακτικό είναι πως τα παράλληλα σύμπαντα συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν και ενίοτε να αλληλεπιδρούν με τα δικά μας με τόσο απρόβλεπτο τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφή