για ένα Φυλλάδιο

1.

Θα είχα σταματήσει να πηγαίνω στο παζάρι βιβλίου, στην πλατεία Κλαυθμώνος , παρ’ ότι αγαπημένος θεσμός, μιας και το ενδιαφέρον που παρουσίαζαν οι προσφερόμενοι τίτλοι μειωνόταν εκθετικά χρόνο με το χρόνο. Είχε φτάσει σημείο να βρίσκεις ως επί τι πλείστον τις κακομεταφρασμένες εκείνες εκδόσεις που συναντάς στα καροτσάκια στους δρόμους, ναι αυτά με τα άθλια εξώφυλλα.

Πέρσι όμως η απλοχεριά (πες τη και επαγγελματικό ξεστοκάρισμα) των εκδοτικών οίκων υπήρξε μεγαλειώδης. Είχα φύγει φορτωμένος θυμάμαι, αν και είχα παραστεί διστακτικά. Έτρεμαν τα χέρια μου από την κούραση για μέρες. Έτσι ελπιδοφόρα ξεκίνησα και σήμερα και σίγουρα δεν απογοητεύτηκα από το παζάρι - παρ’ ότι κατά τη γνώμη μου κάπως φτωχότερο -.

2.

Είμαι ενθουσιασμένος όμως με την απόκτηση μιας μικρής χαρτόδετης κασετίνας που συγκεντρώνει τα τεύχη 1-8 του Φυλλαδίου. Το τρίμηνο (αρχικά) Φυλλάδιο με τον υπότιτλο "περιοδικό πνευματικής ζωής" ξεκίνησε το 1978 υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Ιωάννου (1927-1985) και το τελευταίο τεύχος 8 έχει έτος έκδοσης το 1985. Και σ’ αυτό δημοσιεύονται κυρίως δικά του συγγραφέα: πεζογραφήματα, μεταφράσεις, ποιήματα, εντυπώσεις από διαβάσματα ή ξαναδιαβάσματα , γνώμες για διάφορα θέματα και γεγονότα.

3.

Στον κόσμο του Γιώργου Ιωάννου με (μας) είχε μυήσει πριν χρόνια ο φίλος Τ. Μας κέντριζε καιρό, στριμώχνοντας τις μικροϊστορίες του αγαπημένου του πεζογράφου μέσα στις δικές του κουβέντες. Μετά μας δώρισε κάποια κόπια του «Για ένα φιλότιμο» και άλλη προσπάθεια δε χρειάστηκε. Ο Ιωάννου με (μας) τράβηξε στον κόσμο του.

Σε μια βόλτα μάλιστα με τον Ν στη Θεσσαλονίκη, χειμώνας του ‘08, θες η διάθεση - θες η βαριά ομίχλη της πόλης, μου φάνηκε πως είδα κάτι από την πόλη του ανδρός, κατά πως την περιγράφει ο ίδιος στην «Ομίχλη» του.

και η συνέχεια:

".....Δε θυμάμαι από πού ερχόταν εκείνη η ομίχλη· μάλλον κατέβαινε από ψηλά. Tώρα, πάντως, ξεκινάει βαθιά απ' τα όνειρα. Aυτά που χρόνια μένανε σκεπασμένα μ' ένα βαρύ καπάκι, που όμως πήρε απ' την πίεση για καλά να παραμερίζει.
Πέφτει πολλή ομίχλη, γίνομαι ένα μ' αυτήν, και ξεκινάω. Aκολουθώ άλλες σκιές ονοματίζοντάς τες. Περπατώ κοιτάζοντας το λιθόστρωτο. Aυτό σε πολλούς δρόμους και δρομάκια ακόμα διατηρείται. Δεν υπάρχει, βέβαια, ανάμεσα στις πέτρες το χορταράκι, που φύτρωνε τότε. Όλα έχουν γκρεμίσει ή ξεραθεί. Kανένας θάνατος δεν είναι καλός. Ω, και νά 'ταν αλήθεια, αυτό που λένε, πως θα τους ξαναβρούμε όλους
Aκολουθώντας τις σκιές μπαίνω πάντα στον ίδιο δρόμο. Tα δέντρα και τα φυτά θεριεύουν μες στη μοναξιά και τη θολούρα. Γίνονται σαν κάστρα τεράστια. Φτάνω στο αγέρωχο σπίτι το τυλιγμένο με κισσούς και φυλλώματα. Παρόλο που οι σκιές κοντοστέκονται και σα να μου γνέφουν, εγώ δεν πλησιάζω καν στην Πορτάρα. Θαρρώ πως μόνο αγαπημένο πρόσωπο θα με πείσει κάποτε να την περάσω.
Φεύγω και ξαναχάνομαι μέσα στα τραμ, τα φώτα και την κίνηση. O νους μου είναι κολλημένος στην ομίχλη και σ' όλα όσα είδα μέσα σ' αυτήν. Προσπαθώντας να ξεχαστώ περπατώ πολύ τις ομιχλιασμένες νύχτες. Aισθάνομαι κάποια ανακούφιση με το βάδισμα. Tα μεγάλα βάσανα κατασταλάζουνε σιγά σιγά στο κορμί και διοχετεύονται απ' τα πόδια στο υγρό χώμα."