unfollow

Σε μια συνεχή αναμετάδοση προσωπικών καταστάσεων, συναισθημάτων και γεγονότων που άλλη φορά θα βαριόντουσαν και οι φίλοι σου να ακούσουν (εκτός και αν η διήγησή σου περιλάμβανε τη φράση "…και μετά βγήκε ένας δράκος …"), στηρίζεται σε μεγάλο ποσοστό η περιλάλητη μπλογκόσφαιρα. 

Στο δίκτυο όπου όλα είναι δυνατό να γραφούν. Και - καλώς η κακώς - υπάρχει και το απαραίτητο αναγνωστικό κοινό στην ομφαλοσκόπηση οποιουδήποτε αποφασίσει – εμού συμπεριλαμβανομένου – να μην γράφει σε μπλε "τετράδιο Διεθνές" αλλά να εκτίθεται, σε όποιο βαθμό κρίνει, στο αυτοσχέδιο μίνι big brother του blog του.

Συμμετέχω και ‘γω σ αυτό το παιχνίδι. Όχι μόνο ως συντάκτης "συναισθηματικά φορτισμένων" αναρτήσεων αλλά και σαν αναγνώστης. "Εθίζομαι" αμαρτωλά στην καθημερινότητα άλλων, άγνωστων σε μένα ανθρώπων, παρατηρώ, διαβάζω παθήματα και κατορθώματα και θέλω να δω ...τι θα γίνει στη συνέχεια. Και το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό.

Κάποιες φορές θυμώνω κι όλας. Απογοητεύομαι και εγκαταλείπω οριστικά την ανάγνωση (όλο και περισσότερων τελευταία) ιστολογίων, παρατηρώντας την κουραστικά θεσφατολογική γραφή τους που διεκδικεί το αλάθητο και αποζητά λιβανιστήρια και εξαπτέρυγα σχόλια. Διερωτώμαι αν το ίδιο κάνω κι εγώ και φοβάμαι την απάντηση "ίσως", καθώς συνήθως αναρτώ εν θερμώ. Πιστεύω ωστόσο πως αποφεύγω το σκόπελο παραχώνοντας ένα τουλάχιστον "κατά τη γνώμη μου" μέσα στις παραγράφους, να αμβλύνεται έτσι η ψευδοβαρύτητα πιθανής αναρτώμενης ξεροκεφαλιάς μου. "Ξεγράφομαι".

Ξεφυλλίζα τις προάλλες στο σπίτι του Ν το "The Terrible Privacy of Maxwell Sim". Το καινούριο βιβλίο του αγαπημένου Jonathan Coe – στην αγγλική του κόπια-, και σκάλωσα σε μια παράγραφο της 1^ης ή της 2^ης σελίδας. Πήγαινε κάπως έτσι: " …ο τάδε (δε θυμάμαι το όνομα) είναι φίλος, ή μάλλον ήταν, γιατί από κάποια στιγμή και μετά σταμάτησα να αποζητώ την συντροφιά του. Σκέφτηκα «ποιο το νόημα σε όλο αυτό» και απλά δεν του ξανατηλεφώνησα..." .

Μεγαλώνοντας, θα ήταν μεγαλοστομία, και δε θα πω ότι αξιολογώ φίλους, «φίλους» και γνωστούς. Απλά έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι ποιο είναι – αν υπάρχει - το νόημα (το παραμικρό νόημα) στη συναναστροφή μου με αυτούς που χρεώνω ως κύκλο μου. Κι όταν αυτό – εύκολα ή δύσκολα – δε βρεθεί, τότε κόβω πρώτος τις επαφές, ενοχικά στην αρχή, μέχρις ότου σταματήσουν και τα τελευταία ευχητήρια τηλεφωνήματα ευγενείας σε γιορτές και γενέθλια (τα τελευταία σπάνια τα θυμάμαι ούτως ή άλλως). 

Αν υπήρχε το unfollow this person κατά το unfollow this blog ή το unfriend του facebook θα το πάταγα με περισσή νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Παρ’ όλο που κάποιοι ενδεχομένως και να μου λείψουν, είναι απόφαση μου πως η μυρωδιά κάποιου δε συντηρείται μόνο από τηλεφωνική αναφορά σε ήδη ξεζουμισμένες κοινές αναμνήσεις. Αναρωτιέμαι βέβαια, γιατί επιμένουν να μου τηλεφωνούν αυτοί στις ονομαστικές μου. Ίσως γιατί δε θυμάμαι να πάτησα και το block this user.

Όσον αφορά στα blog και τους bloggers, τα πράγματα είναι φαινομενικά πιο εύκολο. Για την αυξάνουσα δυσανεξία σε πρώην αγαπημένες σελίδες - για λάτρεις της έξης όπως εγώ -ενδείκνυται η αποχή από αυτές για 5-7 ημέρες, η διαγραφή από τη λίστα αγαπημένων και η κατάργηση των όποιων shortcuts σε οδηγούν σε αυτές. Όταν οι σχέσεις – γιατί και η ανάγνωση , ως καθημερινή συνήθεια είναι μια μορφή σχέσης, φτάσει κοντά στο "I love to hate you",το νόημα έχει χαθεί και η αποτοξίνωση ως μέσο κατάκτησης της αδιαφορίας είναι μονόδρομος. Κατά τη γνώμη μου.

υγ. Τον τελευταίο καιρό, άστοχες/άτοπες το λιγότερο θέσεις, άλλοτε λόγω ώριμης σκέψης, άλλοτε εν είδη εκκεντρικής πολιτικής ανορθοδοξίας ή/και χιούμορ δημοσιεύονται σε ιστολόγια που έχαιραν της υπόληψής μου και πλήθος υμνητικών σχολίων τα ακολουθούν. Και μένω να αναρωτιέμαι πως δικαιολογείται για παράδειγμα η δράση των χρυσαυγιτών στα πέριξ της Αχαρνών, πως απενεχοποιείται η στάθμευση στα πεζοδρόμια ενώ ταυτόχρονα καλλιεργείται η ανυποληψία της κίνησης των street panthers, πως θεωρείται βλάσφημος ο αντικαπνιστικός νόμος (είμαι καπνιστής) ή γιατί να προτείνεται ως συμφέρουσα λύση για την Αθήνα το κτίσιμο μεγάλων οικοδομημάτων (μουσείων ή εμπορικών κέντρων) στους μέχρι τώρα ελεύθερους χώρους της. UNFOLLOW.

υγ 2. Προτείνω ανεπιφύλακτα το "Σαν τη βροχή πριν πέσει" του J. Coe, όπως κι εκείνα με τα οποία τον "γνωρίσα": "Η λέσχη των τιποτένιων", "Τι ωραίο πλιάτσικο" και " Η λέσχη του ύπνου".