26 Ιανουαρίου 2014

ποτέ μην υπογράφεις σε λευκά χαρτιά

Πάω Δευτέρα δημοτικού, μέσα δεκαετίας εβδομήντα και να ‘μαι στο σχολείο με μπλε ποδιά, άσπρο γιακά, κατακόκκινα από τη ζέστη αυτιά και τα καστανά σγουρά μου μαλλιά ανακατεμένα όσο δεν παίρνει σε μια προσπάθεια να κατευνάσω τον κνησμό που μου προκαλούν πότε οι ψείρες πότε η ιδέα (ιδεοληψία καλύτερα) πως κόλλησα ψείρες ξανά. Πίσω μου, από το ανοιχτό παράθυρο, ένα κρύο ρεύμα αέρα εισβάλλει στην τάξη και στεγνώνει τον ξαφνικό ιδρώτα που λούζει το πρόσωπό μου. Μπροστά στο θρανίο μου στέκεται η δασκάλα μας, η κυρία Κάκια (με το παρατονισμένο όνομα - ήμουν σίγουρος από τότε -) και με κοιτάζει σαστισμένη. 

Ξέρω πως από στιγμή σε στιγμή θα με αρπάξει από τις φαβορίτες – έτσι κάνει σε όσους  την «κουράζουν» εν ώρα μαθήματος-  και θα με σηκώσει στον αέρα (στην αρχή θα κρατάω σκέφτομαι τα γόνατά μου λυγισμένα, μετά θα σταθώ στο ύψος μου – όχι, των περιστάσεων, το άλλο το σωματικό – αργότερα κι όσο εκείνη θα συνεχίζει την ανοδική πορεία των χεριών της εγώ θα ψηλώνω πατώντας στις μύτες των ποδιών μου και μετά βλέπουμε.

Προς μεγάλη της γενναιοδωρία και μεγαλύτερη μου έκπληξη συγκρατείται και αρκείται σε μια απλή ερώτηση: 

 - Λέμον, παιδί μου ποιανού υπογραφή είναι αυτή;

 - Του πατέρα μου κυρία, της απαντάω.

 - Και γιατί είναι έτσι; Κολλημένη πάνω στο χαρτί; μου κάνει με γουρλωμένα μάτια τινάζοντας τα ξανθά της μαλλιά προς τα πίσω. Τα βλέπω να κινούνται όλα μαζί, ενωμένα, σαν μια κοκκαλωμένη μάζα προς τα πίσω. Λακ, σκέφτομαι.

 - Έτσι υπογράφουν εμένα οι γονείς μου κυρία, της απαντάω …εύστοχα.

Που να της εξηγώ τώρα πως πήρα έξι στο διαγώνισμα, πως δεν άντεχα τα κηρύγματα στο σπίτι,  πως δεν έβαλα τον πατέρα μου να υπογράψει κάτω από εκείνο το περιβόητο «έλαβα γνώση», πως - αντιθέτως - παιδευόμουν ώρες ατέλειωτες να ξεπατικώσω την υπογραφή του από κάτι επίσημα έγγραφα που βρήκα στο γραφείο του, πως απέτυχα να την ξεπατικώσω, πως η κόλλα του διαγωνίσματος τρύπησε από τα πολλά γράψε σβήσε,  πως μετά από τόση ώρα που μου πήρε η προσπάθεια ήρθα σχολείο αδιάβαστος, πως νύσταζα τρομερά και είχα πονοκέφαλο, πως λίγο πριν κοιμηθώ ζήτησα από τον πατέρα μου να υπογράψει σε μια λευκή κόλλα χαρτί, πως εκείνος μου είπε ότι ποτέ δεν υπογράφουμε σε λευκά χαρτιά γιατί ποτέ δεν ξέρεις, πως «Έλα ρε μπαμπά, απλά θέλω να μάθω να υπογράφω όπως κι εσύ, ίδια γράμματα δεν έχουμε στο ονοματεπώνυμό και οι δυο μας;», πως εκείνος τελικά υπέγραψε, πως έκοψα με ένα ψαλίδι την υπογραφή του γύρω-γύρω, πως προσέχοντας να ταιριάζουν οι διαγραμμίσεις των χαρτιών την κόλλησα με νερόκολλα στο διαγώνισμα.

Δε με ακούμπησε καθόλου. Ούτε μου φώναξε. Μόνο έφυγε από την τάξη και μας άφησε σχεδόν όλη την ώρα μόνους. Ανακουφισμένος που τη γλίτωσα, συμμετείχα κι εγώ στο γενικό χαμό που επικράτησε!

 - Όλα καλά στο σχολείο σήμερα μικρέ; Ρώτησε μόλις γύρισα σπίτι η μητέρα μου.

 - Όλα καλά

 - Είσαι σίγουρος;

 - Ναι

 - Σίγουρος, σίγουρος;

 - Ναι είπα

 - Γιατί άμα έγινε κάτι είναι καλύτερα να το μάθω από σένα και όχι να μου το πει κανένα άλλο πουλάκι.

Αυτό με το πουλάκι ήταν το σημείο καμπής της ανάκρισης. Με λύγισε. Έσπασα. Τα ξέρασα όλα με το νι και με το σίγμα στο πι και φι.


ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ 

The Langley School Music Project


Την ίδια ώρα κάπου στην Βρετανική Κολομβία του Καναδά,  ο Hans Fenger, ο σχεδόν χίππης δάσκαλος μουσικής του δημοτικού σχολείου του Langley έχει μια ιδέα. Να μαζέψει στο γυμναστήριο του σχολείου τους μαθητές του, τα εκεί συνομήλικά μου παιδιά, και να τα βάλει να τραγουδήσουν όσα από τα τραγούδια τους έμαθε κατά τη διάρκεια της σχολικής σεζόν. Beach Boys, David Bowie, Paul McCartney, Fleetwood Mac

Φωνάζει μάλιστα κι έναν φίλο του με ένα μαγνητόφωνο και τα ηχογραφεί. Οι ηχογραφήσεις αυτές κυκλοφορούν μάλιστα σε βινύλιο σε καμμιά τρακοσαριά αντίτυπα. Το ίδιο, τοπικά επιτυχημένο εγχείρημα του επαναλαμβάνει και την επόμενη χρονιά.

ο Hans Fenger
Όλα αυτά ξεχάστηκαν γρήγορα και θα ήταν εντελώς λησμονημένα μέχρι σήμερα, αν το 2001, σε κάποιο φιλανθρωπικό μαγαζί με μεταχειρισμένα (SPCA) του Βανκούβερ, ένας συλλέκτης δίσκων ονόματι Brian Linds δεν έπεφτε πάνω σε μια κόπια των ηχογραφήσεων αυτών. Και αν φυσικά του έλειπε η μεγαλοψυχία να μοιραστεί την ανακάλυψή του αυτή με τον Irwin Chusid, έναν από τους παραγωγούς του ραδιοφωνικού σταθμού WFMU του New Jersey.  Ο οποίος και έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του να δει τις ηχογραφήσεις αυτές επίσημα κυκλοφορημένες και ευρέως διαδιδόμενες. 

Το στοίχημα το κέρδισε (με κόπο) κι έτσι τώρα και εγώ ακούω έναν από τους καλύτερους κατά τη γνώμη μου δίσκους της λεγόμενης outsider music (και όχι μόνο). Είκοσι ηχογραφήσεις που διακατέχονται από στοιχειωμένη παιδική αφέλεια, σχεδόν τελετουργική θα έλεγες διάθεση και σίγουρα Αριστουργηματικές σε πάρα πολλά σημεία ενορχηστρώσεις. Προτείνω την απόκτησή της ανεπιφύλακτα. Άκου για παράδειγμα τη μυστηριακή εκτέλεση του Space Oddity, την οποία ευλόγησε και ο ίδιος ο δημιουργός της. 


Και δες ΕΔΩ άμα θες ένα ντοκυμαντεράκι εικοσάλεπτο που γυρίστηκε για τα περίφημο αυτο project.  





ΚΛΕΙΝΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ



Στο τέλος της σχολικής χρονιάς, μήνες μετά, στην απονομή των ενδεικτικών, το δικό μου έλειπε από το σωρό των απολυτηρίων. "Εσείς θα το παραλάβετε από το γραφείο της διεύθυνσης" ενημέρωσε η δασκάλα τους γονείς μου. 

 - Χαριστικά του βάζουμε διαγωγή κοσμιωτάτη, είπε ο διευθυντής. Να μην του χαλάσουμε εμείς το μέλλον. Όμως εσείς οφείλετε να τον προσέχετε γιατί τον βλέπω να έχει μπλεξίματα με το νόμο. 

Οι γονείς μου αποχώρησαν από το γραφείο του σκασμένοι στα γέλια.

8 σχόλια:

  1. χαχαχα γέλασα λίγάκι! χαχαχα!
    Καημένε και εσύ τι τράβηξες για μια υπογραφή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηφ, κι εγώ γελάω μόνο που το σκέ΄φτομαι τι κουραμπιές ήμουν! Περιττό να σου πω πως θυμάμαι ακόμα κάθε στιγμή εκείνου του απογεύματος της πλαστογραφίας.

      Διαγραφή
  2. Tι ωραία ανάρτηση!
    Κάτι είχα υποψιαστεί... ήσουν επικίνδυνος από μικρός!
    Ευχαριστώ και για τις πληροφορίες για τους δίσκους και το πρότζεκτ του
    Καλού δασκαλου εκεί.
    Η δική σου Κακία τι απεγινε;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Επικίνδυνος" το μεσαίο μου όνομα, αγαπητή Teteel. Για τη δασκάλα εκείνη δεν ξανάκουσα μετά από εκείνη τη χρονιά. Θυμάμαι είχε φύγει από το σχολαίο παίρνοντας μαζί της και τον συμμαθητή μας τον Τάκη, το γιό της, που τον έσπαγε στο ξύλο πρώτο απ' όλους.

      Διαγραφή
  3. Τι ωραία διασκευή! Θα ψάξω να βρώ και τα υπόλοιπα κομμάτια! Επίσης φαινόσουν από μικρός τι ανάρχα θα γίνεις χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα αν σου πω πως ήμουν το nyrd το τρισμέγιστο θα με πιστέψεις φαντάζομαι. Βέβαια οι ...ιδέες υπήρχαν από τότε!

      Άκου κια αυτό mahler:

      http://www.youtube.com/watch?v=710ztl1HFcs

      Διαγραφή
  4. Φαντάζομαι πως όλοι έχουμε κατά καιρούς κάνει μια μικρή πλαστογραφία. Εγώ, στο δημοτικό, για να καλύψω έναν κακό βαθμό του αδερφού μου. Α, και μια φορά, μεγάλος, σε έγγραφο της... εφορίας (!)
    Ξενούδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ πλαστογράφε Ξενούδη, πάω στοίχημα πως το κανες καλύτερα από μένα αφού δε σε έπιασαν! Άρα έχει καλώς. Τα σέβη μου.

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails