πριν η πόλη ξυπνήσει

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό

στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο

κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο

και σαν καφέ πικρό 

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή

και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση

και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση

και σαν Ανατολή 

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών

μ’ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο

κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο

σ’ ένα καρέ τυφλών 

Έπιασα τον εαυτό μου να περπατάει τραγουδώντας πάλι. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα πρωινά της Κυριακής μουρμουρίζω τους στίχους του Άλκη Αλκαίου, τους ντύνω μάλιστα με τη μουσική του Μαυρουδή, από τα 16 μου το κάνω αυτό, γεμάτος περηφάνεια που τους ξέρω όλους απ' έξω και χωρίς καμία ντροπή για την κακοφωνία μου. Άλλωστε δεν είναι κανείς γύρω για να με ακούσει.