11 Σεπτεμβρίου 2012

κινέζικοι δράκοι, βιαστές και αφροδίσια

Βρυξέλλες 2010


Διάβασα τις προάλλες ένα σχόλιο αναγνώστη κάτω από ρεπορτάζ για τις εφόδους παρακρατικών στα πανηγύρια και τις λαϊκές της Ραφήνας και του Μεσολογγίου που πήγαινε κάπως έτσι: «τα 2 μεγάλα κόμματα βίαζαν επί τριακονταετίας (στσ.: τεσσαρακονταετίας προφανώς εννοούσε) τη χώρα, και σαν να μην έφτανε αυτό τώρα της κόλλησαν και αφροδίσιο». Έξυπνο σκέφτηκα αρχικά – γι αυτό εξάλλου και μου κόλλησε στο μυαλό -, εξυπνακίστικο κατέληξα στη συνέχεια καθώς τα τερατόμορφα κόμματα/βιαστές αναφέρονται από το σχολιαστή σαν κάτι εντελώς διαφορετικό από μας, σαν κάτι που δεν έστησαν και αποτελούνταν από πολίτες αυτής της χώρας.  
Ναι, στα δύο μεγάλα κόμματα χώσε όσα καντήλια θέλεις, πες τα τέρατα και δράκους και ότι άλλο θες, όμως αν το ψάξεις καλύτερα θα διαπιστώσεις πως δεν έχουν δα και διαφορετικό dna από το δικό μας. 

Δράκοι λοιπόν ναι, είναι, αλλά κινέζικοι δράκοι. 

Υφάσματα σε φανταχτερά χρώματα, κουδούνια, χαϊμαλιά και μάσκες, θεατρικά ραμμένα όλα μεταξύ τους, που τα ντυθήκαμε μέχρις ότου το πανί να κολλήσει για τα καλά στο πετσί μας. Να μη βγαίνει ούτε με μυστρί. Οποιοσδήποτε όμως κι οποτεδήποτε ανασήκωνε το ύφασμα θα μας έβρισκε κρυμμένους από κάτω.
Και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό όχι για να επιμερίσω (και κατά συνέπεια να ελαφρύνω) τις τεράστιες ευθύνες κάποιων, ούτε για να προσβάλλω κανέναν, αλλά γιατί με τον άλφα ή βήτα τρόπο όλοι συντηρήσαμε το μασκάρεμα αυτό για τόσο καιρό ως κοινή γνώμη, ανώνυμη πλειοψηφία, κοινωνικός ιστός, ή πολίτες της χώρας, έστω και σιωπώντας δυσαρεστημένοι. 

Το ίδιο νομίζω ισχύει και για το «αφροδίσιο». Την αρρώστια (sic) που «ξάφνου» έσκασε από το αυγό και που τελικά ούτε αχαρτογράφητη είναι, ούτε βιαστές ή περαστικοί εξωγήινοι μας την κόλλησαν. Αν την κοιτάζαμε στα μάτια, ίσως να χρειαζόταν κι ένας καθρέφτης, εμάς θα βλέπαμε πάλι μέσα της. Τη σάρκα μας που έγινε σάρκα της.Δεν αναφέρομαι στους ενστερνιζόμενους καθαυτή την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, ούτε στα παραφερνάλια, τους raw power μουτζαχεντίν.

Μιλάω για τον έναν στους δέκα που ψήφισε (ή θα ψηφίσει) τον διαβόητο σύνδεσμο. Τους (αν έχεις το Θεό σου) τσιγγάνους στο Μοναστηράκι που φώναζαν προεκλογικά πως θα στηρίξουν ΧΑ, το σύλλογο μικροπωλητών που έστειλε  ευχαριστήρια επιστολή στο πολιτικό και εκλεγμένο σκέλος των τραμπούκων μετά τα γεγονότα των εμποροπανηγύρεων, τη φίλη φίλης που δεν την προστατεύει η αστυνομία από ψυχάκια αλλοδαπό και ταλαντεύεται αν θα τους βάλει να καθαρίσουν για πάρτη της, τον κολλητό που ενώ δηλώνει πως δεν είναι ρατσιστής (και δεν είναι), στέκεται απαθής/ασφαλής πιστεύοντας πως δεν κινδυνεύει ο ίδιος  (και ούτε θα κινδυνεύσει  στο μέλλον) από πρακτικές τέτοιων ομάδων, τον αγαθιάρη αμόρφωτο γείτονα που εύκολα μεταπήδησε από το  ΚΚ στη ΧΑ και έμεινε εκεί, τον .......(συμπλήρωσε το κενό, όλο και κάποιον θα ξέρεις), και φυσικά την ελάχιστη εντέλει αντίδραση υων υπολοίπων (μας) στην πράξη. 

Και ενώ η λίστα δυστυχώς αυξάνει, ακόμα απορούμε πως φτάσαμε από τη δεύτερη ήδη στη ένατη καταγεγραμμένη επίθεση των μοντέρνων ταγματασφαλιτών μέσα σε μια βδομάδα. Και θα το δεις που μέχρι να πάρουμε χαμπάρι τι μας γίνεται, θα έχουμε συνηθίσει αν όχι αποδεχτεί την πρωτόγνωρη πρωτόγονη  καθημερινότητά. Τουλάχιστον ειδησεογραφικά.
Ομολογώ πως πρέπει να έχει κανείς πολλά αντισώματα για να πνίξει εν τη γενέσει της την παραμικρή σκέψη που θα δικαιολογούσε πρακτικές των μελανοχιτώνων, και ατάκες του στυλ «ε, ρε χρυσαυγά που τους χρειάζονται», πόσο μάλλον όταν κι ο ίδιος έχει υπάρξει θύμα των όσων αυτοί στοχοποιούν. Γι αυτό και δεν εμπιστεύομαι την αδύναμη ανθρώπινη φύση.  (Τέλος προλόγου).

Θα μου πεις τώρα, τα ίδια και τα ίδια λες και λέμε και ξαναλέμε. Στο προκείμενο λοιπόν, το καθόλου υποθετικό σενάριο που συναντάω μια παρέα ξυρισμένων κεφαλιών με σημαιοστολισμένα στειλιάρια σε δράση. Τι κάνω; Πως αντιδρώ;

Να καλέσω την  αστυνομία; ή να αντιπαρατεθώ ως μονάδα ζητώντας ταυτόχρονα τη συμπαράσταση των γύρω; Η πρώτη «λύση» όπως έχει αποδειχτεί αυτοκαταρρίπτεται χωρίς ανάλυση. Στη δε δεύτερη και καθώς δε διακρίνομαι από σωματική ρώμη ή γνώση πολεμικών τεχνών (φαντάζομαι η λεκτική αντιπαράθεση είναι sci fi) ποτέ δε θα ξέρω πόσοι από τους συμπολίτες θα έρθουν με τεντωμένο χέρι προς αρωγή μου ή για να συγχαρούν τους πάντα αριθμητικά υπερέχοντες επιτιθέμενους.  Κι έτσι ακόμα και το δόγμα «ένας με έναν - θα φάω 50,  θα ρίξω όμως και 5» πάει περίπατο ενστικτωδώς. 

Τι μου μένει λοιπόν; Να σωπάσω ή το πολύ πολύ να επιχειρήσω κάποια καταγγελτική/αποδεικτική κακοτραβηγμένη φωτογραφία των γεγονότων. Ωραία, και μετά είμαι σίγουρος πως θα γυρίσω σπίτι ηττημένος, θα γράψω άλλη μια ανάρτηση και θα παραμείνω κρίκος άθελά μου του προβλήματος και όχι της λύσης του.

Ψάχνω για λύσεις, όχι για  φιλολογική κουβέντα. Παιδεία θα μου πεις, συμφωνώ αλλά μέχρι τότε τι; Πως σπάει ο φόβος;



10 σχόλια:

  1. κατα το εθιμο της κινεζικης πρωτοχρονιας, ο δρακος τρωει απο την εισοδο της πορτας απλα ενα μαρουλι και φευγει στη τρυπα του εως την επομενη χρονια. αυτο. μακαρι ολοι αυτοι οι "τρομπεν των δασων" να κρυβοντουσαν στις τρυπες τους...αλλα το προβλημα ειναι οτι η ιδια η κοινωνια εχει καταστει πλεον διατρητη και οι "τρυπες" της ειναι πλεον αμετρητες. το να χτισεις μια κοινωνια απο την αρχη προαπαιτει αποδομηση, και αποδομησεις υπαρχουν πολλων ειδων. ενα λοιπον απο τα ενδεικτικα σημαδια σηψης μια κοινωνιας, ειναι και η λανθανουσας μορφης προσπαθεια να "σωθει ο κοσμος" μεσα απο τις κοινωνικες κρισεις πανικου. αυτο το παιχνιδι παιζει και αναπαραγει η καθε ειδους ακροδεξια και που φυσικα βολευει το συστημα, διοτι αλλο αποδομηση και αλλο σμπαραλιασμα.
    και για να σου πως και μια "χριστιανικη" παραβολη για τη σηψη του κοινωνικου ιστου παγκοσμιως, απλα μπορεις να δεις στις προσφατες ειδησεις οτι εμπρος στο δελεαρ μιας εφημερης "διακρισης" κι ενος τιποτενιου βραβειου, τρεις αθλητες με ειδικες αναγκες (αναπηροι ισως κατα τα "λαϊκα") "πιαστηκαν" ντοπαρισμενοι στην προσφατη παραολυμπιαδα(!)εκει εφτασε το πραμα. κανενα τιμημα, καμια αιδως, ατομικη ή ομαδικη. θα μου πεις κατι πρεπει να γινει...η "αντισταση" δεν ειναι παντοτε ορατη κι η αποδομηση θελει υπομονη, ειδικα σε μια χωρα που -προσωπικα πιστευω, οτι πλεον δεν ειναι ικανη να κανει ουτε εμφυλιο με φυσοκαλαμα/ το πολυ πολυ να φτυνει το φρεντο με το καλαμακι.
    αυτα και να θυμασαι οτι η γροθια δε δινεται μονο με τα χερια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίκιο, το οφθαλμός αντί οφθαλμού που έρχεται πρώτο στο νου, μαθηματικά οδηγεί σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις οι οποίες - δοκιμασμένες γαρ - το καθιστούν αυτομάτως απεχθές (ακόμα και με φυσοκάλαμα). Από την άλλη η τακτική του μεγάλου Μαχάτμα υπαγορεύει διανοητική ολοκλήρωση και ιώβειο υπομονή ποτισμένη εντωμεταξύ με άφθονο αίμα ως ...στρατηγική.

      Ίσως η αποδόμηση και η εκ νέου οικοδόμηση να είναι οι λέξεις, μπορώ να είμαι μέρος του σχεδίου, λυπάμαι ωστόσο που δε θα προλάβω να δω αν πέτυχε.

      Αυτό με τη γροθιά που δε δίνεται μόνο με τα χέρια μου άρεσε και το κρατάω αλλά ΔΕΝ ξέρω ακόμα τι να το κάνω και πως να το χρησιμοποιήσω στην πράξη.

      Διαγραφή
  2. δαιδαλώδες το θέμα. Θα σταθώ μόνο στο σημείο που δείχνεις να αγανακτείς με τους ψηφοφόρους της ΧΑ. Θα τολμούσα να πω ότι αυτοί οι ψηφοφόροι - επιτέλους! - ξεκόλλησαν από τα δυο γνωστά κόμματα που πάνω από 3 δεκαετίες τώρα μάς κάθονται στο σβέρκο και έφτασαν την κοινωνία εκεί που έφτασε. Τα άλλα "πρόβατα" πότε θα ξυπνήσουν;
    Δεν έχω ψευδαισθήσεις, δυστυχώς. Όλοι μας εθιστήκαμε με τον ένα ή άλλο τρόπο στην "πολυπολιτισμική" τάξη πραγμάτων. Όλοι θέλουμε (ή θέλαμε) τον Αλβανό εργάτη στα χωράφια, τον Πολωνό υδραυλικό ή τον Πακιστανό οικοδόμο στις δουλειές μας. Η μεγάλη πύλη άνοιξε, άντε να την κλείσεις...
    Ξενικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν σταθώ στο πρώτο μέρος του σχολίου σου έχω να πω πως: Το να ξεκολλήσεις εν μέσω θύελλας από τους καρχαρίες και να πέσεις στα πιράνχας δε συνιστά κατά κανένα τρόπο κατάσταση που θα με έκανε να αναφωνήσω "επιτέλους", ιδιαίτερα αν δεν έχουν μεταβληθεί και οι καιρικές συνθήκες.

      Σε ότι αφορά τώρα το δεύτερο μέρος, ως τμήμα μιας ψύχραιμης, ευρύτερης συζήτησης όπως το αντιλαμβάνομαι για το μεταναστευτικό να το δεχτώ. Αλλά καθώς τέτοιες κουβέντες μπορούν να συνεχιστούν για ώρες, το ερώτημα που θέτω παραμένει και είναι το απλό "και τώρα τι κάνουμε;" σε πρίπτωση που βρεθείς αυτόπτης της βίας (και δε λέω καν διωκόμενος ο ίδιος)

      Διαγραφή
    2. για το πρώτο μέρος: μου έρχεται πολύ δύσκολο να δεχτώ ότι δεν υπάρχουν καθόλου "υγιείς" πολιτικές δυνάμεις με εναλλακτικές λύσεις για τα άπειρα προβλήματα που μας κληρονόμησαν τα παλαιά κόμματα εξουσίας. Κάθε απαισιοδοξία δεκτή, τί να πω;

      για το δεύτερο μέρος: η αντίδραση σε ατομικό επίπεδο δεν μπορεί να είναι άλλη από την προσήλωση σε όποια νομιμότητα υπάρχει (ακόμα). Σε συλλογικό επίπεδο, οι ορίζοντες διευρύνονται σημαντικά. Μην ξεχνάμε ότι όλες οι επαναστάσεις ξεκίνησαν με αμφισβήτηση της νομιμότητας σε πρώτη φάση, με άρνηση της νομιμοποίησης της παλαιάς εξουσίας σε δεύτερη φάση.

      Διαγραφή
  3. Νομίζω ότι πέφτεις σε παγίδα που δεν θα έπρεπε και αυτό δείχνει πανικό ή τουλάχιστον όχι ψυχραιμία. Τι εννοώ; Λοιπόν κατ' αρχήν δεν πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε το μερίδιο της ευθύνης που παραθέτεις δηλαδή το περισσότερο. Ναι οι περισσότεροι επί χρόνια ψήφιζαν αυτούς που επί χρόνια τους εξαπατούσαν και δεν είναι καθόλου λίγο αυτό, καταλαβαίνεις ότι δεν συμμερίζομαι την τακτική του "όλοι μαζί τα φάγαμε" απ' όποια πλευρά κι αν προέρχεται(χμμμ και μετά σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι φταις μόνο εσύ ...χμμμμ. Αντιλαμβάνομαι ότι βασίζεσαι πάνω στην ελευθερία της επιλογής και στην δημοκρατία, τα οποία προφανώς και πιστεύεις ότι υπάρχουν, και έτσι προκύπτει και το βάρος της ευθύνης στον πολίτη για την επιλογή του. Όμως όταν από πολλά χρόνια πριν υπήρχε το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης και φάνταζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή στην καλύτερη των περιπτώσεων με σενάριο συνομωσιολογίας, πόσοι γνώριζαν τι πραγματικά σήμαινε αυτό. Ήταν το σχέδιο από πριν και δεν είμαστε οι μοναδικοί στον κόσμο που περνάμε αυτό το στάδιο της "παγκόσμιας ομοιογενοποίησης" (που ούτε παγκόσμια είναι ακαι ούτε και ομοιογενοποίηση αλλά άστο αυτό) και που ποτέ και με τίποτα δεν σημαίνει ισότητα, ελευθερία και δημοκρατία για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους.
    Μερίδιο ευθύνης έχουμε όταν συνειδητά ακολουθούμε κάτι. Ψηφίζουμε κατά συνείδηση ή κατά συνήθεια; Η ερώτηση είναι ρητορική. Ας ψάξει ο καθένας για τον εαυτό του την απάντηση την οποία δεν θέλω να ξέρω και όχι γιατί υπεκφεύγω. Είμαστε κουτοπόνηρος λαός πια και αυτό έχει διαμορφωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια επίσης, με πολύ επιμέλεια ομολογουμένως από τους ιθύνοντες που θέλουν έναν κουτό λαό. Αναρωτιέμαι πόση ευθύνη μπορεί να αντιληφθεί ένας βλάκας άνθρωπος ότι έχει που αμόρφωτος γαρ, με πτυχία ή χωρίς, θέτει ως μοναδικό στόχο την επιβίωση του με ότι αυτό συνεπάγεται (ακόμα και πατώντας επί πτωμάτων). Επίσης αναρωτιέμαι για πια δημοκρατία μιλάμε; Αυτήν με ένα εκλογικό σύστημα σε κάθε εκλογές επιλεγμένο κατά το δοκούν; Αυτό που γνωρίζω για την δημοκρατία είναι κάτι άλλο ή εγώ είμαι από αλλού. Ουσιαστικά η δημοκρατία είναι χωρίς αντίκρισμα ομοίως και η ελευθερία. Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης θα υπάρχουν μετανάστες σαν τους Έλληνες επιστήμονες της Αμερικής, της Γερμανίας κ.τ.λ. (που τρίβουν τα χέρια τους οι Αμερικανοί, οι Άγγλοι και οι Γερμανοί αλλά ας μην επεκταθώ) εκτός από απλούς πολεμικούς, πολιτικούς ή οικονομικούς μετανάστες όλου του κόσμου, όπως θα υπάρχουν και ρατσιστές, φασίστες που λειτουργούν με αυτούς τους τρόπους. Αυτό ισχύει έξω αυτό ισχύει και στην χώρα μας που είναι το εξαιρετικά περίεργο; Ο φασισμός όπως και η βλακεία προυπήρχαν της χρυσής αυγής μόνο που τότε ψήφιζαν κάποιο από τα άλλα- ακόμα και "δημοκρατικά"- κόμματα αν με εννοείς. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το πραγματικά κοινωνικό πρόβλημα είναι η παιδεία και γι αυτό δεν προβλέπεται άμεσα φως και εδώ σε καταλαβαίνω. Όχι πανικός, όχι βία, όχι άλλη βλακεία και ανθρωποφαγία. Κάποιοι μπορούν να βρουν τρόπους μέσα στην καθημερινότητα τους και κάποιοι άλλοι όχι. ΟΚ η κοινωνία δεν ήταν, ούτε είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει την συγκεκριμένη κατάσταση κι αν θες δεν θα είναι ποτέ μαζικά γιατί για να μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο θα πρέπει να γνωρίζεις τι πραγματικά έχεις να αντιμετωπίσεις το οποίο αυτοί που είναι σε θέση να γνωρίζουν (οι πολιτικοί) δεν θα στο πουν "για το καλό σου" και θα εννοούν για το καλό τους.
    Ο φόβος είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο κατά την γνώμη μου και το γνωρίζουν γι αυτό και αλωνίζουν σπέρνοντάς τον. Ξέρω γω; Τι πραγματικά φοβάσαι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι χάνω την ψυχραιμία μου όντως, αλλά όχι μπροστά σε αυτό που πιθανόν νομίζεις. Φοβάμαι τη δική μου αντίδρασή μου σε όποιο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ γεγονός εκτυλιχτεί μπροστά μου. Το ξαναλέω: πραγματικό. Σαν σημείο εκκίνησης της σκέψης αυτής βάζω το συμβάν, όπου 3 τύποι με πολιτικά (εντέλει αστυνομικοί) άρπαξαν και κατέβασαν δια της βίας ένα μαύρο ζευγάρι από το λεωφορείο. Μη με φανταστείς ψύχραιμο όταν - μόνος από όλους τους επιβάτες - πήγα και μπλέχτηκα στο συμβάν, ούτε να υποθέσεις πως δε χάρηκα που (οι 3) ήταν τελικά οι της αρχής και όχι οι αντιποιούμενοι αυτήν …συμπολίτες. Δεν είναι φόβος, είναι μπλοκάρισμα της ξεκάθαρης σκέψης.

      Ως προς την πρώτη παράγραφο του σχόλιού σου - το έχουμε ξανασυζητήσει – δεν ασχολούμαι με κανένα μερίδιο ευθύνης που θα κουβάλαγαν οι όποιες (έμπρακτες) ενέργειες του οποιουδήποτε. Ποτέ δεν είπα ότι μαζί τα φάγαμε όλοι (παρόλο που ήταν περισσότεροι αυτοί που έφαγαν από όσους αρχικά είχαμε υποθέσει).
      Αναφέρομαι στην απόλυτη απραξία των υπολοίπων, των δικαίων/σωστών/υγειών πολιτών – ας τοποθετήσει όποιος νομίζει μόνος του τον εαυτό του σε αυτούς - . Πότε είδες κάποιους να εναντιώνονται – όχι φυσικά ανά τετραετία με την ψήφο τους – στην πτώση; Να κατεβαίνει μαζικά, ειρηνικά ή όχι, στο δρόμο (μιλάω για μέχρι και πριν 3-4 χρόνια) ζητώντας ισονομία, αξιοκρατία, δικαιοσύνη, πάταξη της διαφθοράς, τιμωρία ή αθώωση εμπλεκόμενων σε σκάνδαλα με όσα προβλέπει ο νόμος; Αντ’ αυτού όλοι σφυρίζανε αδιάφορα και ξέσπαγαν την λιγοστή «και καλά δεν πάει άλλο» οργή τους σε συζητήσεις επί συζητήσεων μεταξύ καφέδων και τσιγάρων στις παρέες τους. Έ το λοιπόν, αυτή είναι η μεγάλη ευθύνη ΜΑΣ. Ότι δεν κάναμε τίποτα παρά μόνο κοιτάζαμε/ακούγαμε κάποιους να τα τρώνε, το συνηθίσαμε και δεν κουνήσαμε δάχτυλο.
      Αν τελικά χρησιμοποιούσα τη λέξη «φοβάμαι» στη σημερινή κατάσταση θα την έβαζα στη φράση: «Φοβάμαι ότι πάλι κοιτάμε με τα χέρια στις τσέπες, ενώ κάποιοι ήδη …αλωνίζουν»

      Διαγραφή
    2. Η κοινωνία ΔΕΝ είναι έτοιμη να αντιδράσει. Αυτό που πολύ κατανοητά ποθείς ΔΕΝ είναι δυνατό να επιτευχθεί από το ελάχιστο υγιές τμήμα της γιατί απλά είναι ελάχιστο και γιατί λείπει "η διανόηση" (ο πνευματικός κόσμος, ο ρόλος του στο κοινωνικό σύνολο). Η κοινωνία θα είναι έτοιμη να αντιδράσει όταν θα πιάσει πάτο, όταν δηλαδή θα σταθεροποιηθεί μια κατάσταση που θα διαμορφώσει με σαφήνεια την "εικόνα" του "εχθρού" κατά του οποίου θα επαναστατήσει (έτσι αντιλαμβάνομαι την προαναφερθείσα αποδόμηση για το πρώτο σχόλιο της ανάρτησης). Και πίστεψέ με έχει ακόμα πολύ κάτω το κάτω μέχρι τον πάτο. Προς το παρόν μόνο πέφτουμε.

      Διαγραφή
  4. Γεια σου Lemon.
    Το ερώτημα αυτό με απασχολεί εδώ και αρκετά χρόνια, ο προβληματισμός δε απογειώθηκε λίγο μετά το συμβάν Γρηγορόπουλου και το θέτω ως αρχή (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) της εκθετικής αύξησης της random βίας. Αυτό το χαρακτηριστικό το αποδίδω στην βία άσχετα από ιδεολογικά κατασκευάσματα και στρατόπεδα. Συνεπώς στα μάτια μου το πρόβλημα είναι η εξοικείωση μας τα τελευταία χρόνια με φαινόμενα βίας που έχουν αλλάξει τόσο ποιοτικά όσο και από άποψη συχνότητας.
    Η έννοια της ευθύνης του πολίτη και του ανθρώπου δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να συγχέεται και να υποκαθιστά την ύπαρξη κοινωνικού κράτους,αλληλεγγύης και σταθερότητας και τα οποία είτε το θέλουμε είτε όχι απαιτούν συλλογικές αντιδράσεις. Αν η τάση συνεπώς στην Ελλάδα του 12 είναι να αυξάνονται δραματικά οι δολοφονίες και οι ξυλοδαρμοί, αυτό δεν συνηγορεί υπέρ ούτε νομιμοποιεί στα μάτια μου μία ατομική αντίδραση με αντίστοιχους κανόνες. Η αυτοδικία δεν είναι χρήσιμη σε μία κοινωνία,ακόμα και αν αυτή προκύπτει από την πρόθεση υπεράσπισης ενός άλλου ανθρώπου. Επίσης προσωπικά θυμώνω και ταυτόχρονα θλίβομαι βαθιά με όλα αυτά τα παραδείγματα εξιλαστήριων θυμάτων, στη θέση των οποίων βρέθηκαν άνθρωποι με αυξημένο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης αλλά με μηδενικό αυτοσυντήρησης. Αν προτιμάς, πιο χρήσιμοι είναι οι λειτουργικοί πολίτες με πολιτική δράση παρά οι ήρωες που ''καίγονται'' για τα ιδεώδη τους (χωρίς να το υποτιμώ και με απόλυτο σεβασμό στην αυτοθυσία).
    Συνεπώς στο επίπεδο της κοινωνίας,ίσως το να φας ξύλο εσύ προσπαθώντας μόνος σου να αντιμετωπίσεις μία συμμορία δεν προσφέρει απολύτως τίποτα (κατά πάσα πιθανότητα ούτε στο θύμα της επίθεσης). Δεν είσαι συνένοχος στην πράξη γιατί αυτή είναι έξω από τα όρια που εσύ επιλέγεις να πράττεις και διέπεται από άλλους κανόνες.Για παράδειγμα στα πλαίσια των κανόνων αυτών κάποιοι αποφασίζουν να μάθουν μία πολεμική τέχνη για την περίσταση. Μπορείς να αποφασίσεις αν αυτό σου ταιριάζει ως στάση.
    Είναι σκληρό αλλά προσωπικά μου φαίνεται πιο πραγματικό και πιο ειλικρινές...

    π.ς.η καταγραφή τέτοιων γεγονότων αντίθετα θεωρώ ότι είναι πολύ χρήσιμη ως προς την στοχοποίηση των θυτών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια είναι πως πάντα «μπερδεύω» τα όρια της ευθύνης των πολιτών με την ύπαρξη σύννομου και εύρυθμου κράτους, και όχι μόνο γιατί η διαχωριστική γραμμή δεν είναι απολύτως σαφής. Η διάθεσή μου να παρεμβαίνω σε «συμβάντα» πρεσβεύοντας ένα do the right thing (υπέρ του «αδυνάτου» συνήθως) δόγμα είχε τουλάχιστον μέχρι σήμερα αποτέλεσμα να επιστρέφω σπίτι χωρίς να ντρέπομαι την ακινησία/μαλθακότητά μου. Φυσικά αυτό καθώς δεν είναι παρά μόνο μια προσωπική θεώρηση δεν αποτελεί καν επιχείρημα για να αντικρούσω κάτι από την ψύχραιμη λογική του σχόλιού σου με την οποία δε μπορείς να φανταστείς πόσο θα ήθελα να μπορώ να ταυτιστώ. Ίσως αν προσπαθήσω.
      Στο υποθετικό ανάλογο μιας πυρκαγιάς αφήνω ένα μικρό περιθώριο στο θυμικό να επιλέξει την προσπάθεια κατάσβεσής της ακόμα και μη διαθέτοντας τον απαραίτητο εξοπλισμό εις βάρος της λογικής που θα υπαγόρευε μια ασφαλή διαφυγή και την μετέπειτα επιμέλεια ώστε αυτή να μην ξαναφουντώσει.
      Θα συμφωνήσω τόσο στην αναφορά για την εκθετική αύξηση της βίας, ίσως και για το χρονικό σημείο που επιλέγεις ως αφετηρία του φαινομένου. Διαφωνώ όμως ως προς την τυχαιότητα του. Πιστεύω ότι είναι προβλέψιμα τα ξεσπάσματα, τόσο ως προς το χρόνο εκδήλωσής τους όσο και ως προς τον τόπο με σχετική ακρίβεια εβδομάδας.

      Υγ. μην …εξαφανίζεσαι , ούτε εσύ ούτε η ψύχραιμη οπτική σου.

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails