14 Ιανουαρίου 2015

το τέλος των μπλογκς και τα πέμπτα γενέθλια



Το τέλος των μπλογκς έχει σημάνει από καιρό. Καθυστερημένη διαπίστωση θα μου πεις, ιδιαίτερα αν αναλογιστείς πως το άλλοτε ανθηρό ιστολογικά δικτυακό τοπίο, εγώ ούτε που το πρόλαβα (δε μιλάω ως αναγνώστης) στην πρώτη ακμή του. Μάλλον ντροπαλός, πιθανώς τεχνοφοβικός και σίγουρα εργαζόμενος σκληρών ωραρίων ανέβαλα συνεχώς επί τετραετίας την επίσημη έκθεσή μου. 

Από το 2006, (τότε που έπρεπε να αντιγράφεις σεντόνια χαρακτήρων σε κώδικα html για κάθε στοιχείο στη σελίδα σου),που χρονολογείται η πρώτη μου μπλογκο-προσπάθεια,  η οποία έφερε τον τίτλο «Ο Χρονοντουλάπας» (τα τότε κυβικά μου γαρ, μαζί και οι αναμνήσεις μου) έφτασε η 14η Ιανουαρίου του 2010 για να πατήσω ως lemonostiftis πια το πλήκτρο της δημοσίευσης για την πρώτη πρώτη και αποκαλυπτικότατη ανάρτηση.

Μπήκα στο χορό του ιστολογείν δηλαδή, λίγο πριν αυτός εισέλθει στην Ιουράσια περίοδο του. Εκεί που πολλά από τα μεγάλα μπλογκς (σε ποιότητα, επισκεψιμότητα κλπ) είτε απορροφούνταν από μεγαλύτερα ειδησεογραφικά ή ποικίλης ύλης site σαν ένθετες περιοδικές στήλες γνώμης, είτε κατέβαζαν ρολά. 

Η έλλειψη διαθέσιμου χρόνου ή έμπνευσης των δημιουργών τους, κάποιες φορές η ακυρωμένη ματαιοδοξία όποτε η υψηλή αναγνωσιμότητα γινόταν αυτοσκοπός, κάποια πικρόχολα σχόλια αναγνωστών, η αποκάλυψη της ταυτότητας των μπλόγκερς ή ακόμη και ο φυσικός θάνατος ήταν νομίζω οι κύριοι λόγοι που κάμποσα ιστολόγια έκλεισαν τους κύκλους τους νωρίτερα απ’ ότι θα περίμεναν οι αναγνώστες τους. 

Παρόλα αυτά δεν ήταν λίγα εκείνα τα μικρά ιστολόγια που στάθηκαν ζωντανά και συνέχισαν την πορεία τους παρότι τα σάρωνε κι αυτά ένα πρώτο κύμα βαρεμάρας. Οι πληκτρολογήσεις εκ βαθέων εξομολογήσεων, ξεχωριστών ημερολογίων, προσωπικών προτιμήσεων κάθε μουσικού, πολιτικού, ερωτικού και κινηματογραφικού ή λογοτεχνικού γούστου συνέχισαν να διαμορφώνουν μια κοινότητα καλοκρυμμένων άγνωστων, ενίοτε ομοϊδεατών και πιθανών μελλοντικών φίλων που επέμειναν να κυκλοφορούν τα ηλεκτρονικά τους φανζίν παράλληλα (και όχι κόντρα) στα λουστραρισμένα ηλεκτρονικά πολυπεριοδικά. 

(Αν κι από αυτούς δεν είναι λίγοι αυτοί που είτε συνέχισαν ανόρεκτα είτε τα παράτησαν ελάχιστα αργότερα κι άφησαν για ίδιους λόγους τα ψηφιακά τους τέκνα να περιφέρονται περασμένα μεγαλεία στο διαδικτυακό χάος.) Με έναν γρήγορο υπολογισμό νομίζω πως δυστυχώς από εκείνη την περίοδο μονάχα τα 4 στα 10 συνεχίζουν ενεργά. 

Και λέω δυστυχώς καθώς πραγματικά αδυνατώ να συνηθίσω εκείνο το φίλτρο από το οποίο περνάει οποιοδήποτε κείμενο/εικόνα/βίντεο/είδηση ώστε να παρουσιαστεί τελικά - όσο στυλάτα πρωτοποριακό κι αν φαίνεται -  με την ίδια trendy ομογενοποιημένη αισθητική. 

Μου είναι αδύνατο να φανταστώ σε ένα μουσικό ανάλογο να υπήρχαν για παράδειγμα μόνο οι U2, οι Arctic Monkeys, ο Beck και οι Rolling Stones! Θα έπηζα. Για μένα η ανάγκη των μικρότερου (όχι φυσικά σε ποιότητα) βεληνεκούς δικτυακές καταθέσεις είναι επιβεβλημένη. Στο κυνήγι του ανεξάρτητου, του diy, της έκπληξης, του ταλέντου ή του αριστουργηματικού one hit wonder δηλώνω αμετανόητος για να συνεχίσω στην μουσικόφιλη αργκό.

Εγώ είμαι από αυτούς που συνεχίζουν. 

5 χρόνια πίσω από τον λεμονοστίφτη



που μοιάζουν όμως πολύ περισσότερα. Ίσως σαν τα χρόνια των σκύλων που μετράνε 5 για κάθε ένα ανθρώπινο που περνά, έτσι να μετριέται και η ηλικία των μπλογκς. Μόνο που εδώ θα είναι 3:1 η αναλογία με μια αυθαίρετη δική μου θεώρηση. 

Έτσι τώρα που η παιδική αθωότητα του παρόντος μπλογκ έχει χαθεί και ταυτόχρονα βγάζει εφηβικά σπυράκια έχει γίνει περισσότερο κυκλοθυμικό και μυστικοπαθές, κρατάει περισσότερα για τον εαυτό του - ίσως από ντροπή - , ενώ δεν είναι αμελητέες οι φορές που σκέφτεται την αυτοκτονία. 

Τα μυαλά του δεν έχουν πάρει αέρα - ακόμα κι όταν σκοράρει καλές επιδόσεις -, το μεράκι, η έμπνευση κι ο ενθουσιασμός δεν του λείπουν, εμφανίζονται όμως σε άναρχα χρονικά διαστήματα για να μην πω πως σπανίζουν λίγο περισσότερο είναι η αλήθεια. Επίσης η αυτοκριτική του είναι παροιμιώδης: Από τις χίλιες τόσες αναρτήσεις που έχει δημοσιεύσει είναι πραγματικά περήφανο για καμιά εκατοστή από αυτές. 

Ένας απλός πολλαπλασιασμός του 3 με το 5 δικαιολογεί όλα τα παραπάνω. Νομίζω το αντιλαμβάνονται κι όλοι οι φίλοι που έχει κάνει αυτά τα χρόνια.

Αιγόκερως είναι το μπλογκ στο ζώδιο όπως με πληροφόρησε μόλις τώρα μια φίλη. Προοπτικές, σχέδια και προβλέψεις για το μέλλον;

Όχι. Δεν υπάρχουν κάποιες. Απλά να είμαστε καλά.



13 σχόλια:

  1. Μας έφαγε το facebook φίλε. Μείναμε λίγοι εδώ μέσα. Ίσως καλύτερα όμως. Μπορούμε να διαβάζουμε καλύτερα τους λίγους που γράφουν. Καλή σου μέρα και χρόνια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως το FB με την αμεσότητα έκανε μεγάλη "ζημιά¨φίλε mahler στην οργανωμένη ανάρτηση. Απλά εμένα μου λείπει η πολυσυλλεκτικότητσ που υπήρχε άλλοτε στο μπλογκοχωριό. Άσε που τώρα, τις φορές που θεωρώ το blogger ξεπερασμένο, νιώθω πως επιμένω να γράφω τις αναρτήσεις μου σε πάπυρο.

      Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές φίλε.

      Διαγραφή
  2. σε ζηλευω ρε συ, πιο σταθερος κι απο γερο που παει στο φαρμακειο να του παρουν πιεση...μακαρι να ειχα λιγη απο τη συνεπεια σου.
    εως να βαλω μεσο στο γυμνασιο μπας και με κανουν κορδελοφορο στην παρελαση, κρατα ψηλα τη σημαια!
    ζητω ο επαναστατικος σουρεαλισμος!
    χαιρετισμους απο την Τανζανια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ ζηλεύω τις αριστουργηματικές σου παρομοιώσεις και σε ψιλο σιχτιριζω που παράτησες το μπλογκ. Και χαίρομαι που σε έχω γνωρίσει φίλε Ρένο μέσα από εδώ. Αν και όποτε βρεθείς από τα μέρη μου, ειδοποίησε, ε?
      Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Και όποτε θες το ξέρεις ότι έχεις βήμα από εδώ.

      Διαγραφή
  3. Όλα ένα παιχνίδι είναι . Άλλος το παίρνει σοβαρά , άλλος ψιλοβαριέται μετά από χρόνια . Προσωπικά όταν το Rapidshare μας έσβησε όλα τα links χάσαμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας . Χρειάστηκαν κάποιοι μήνες για να ξαναστήσουμε το μπλογκ από την αρχή . Πάντως η πολιτική δυσωδία που πλανάται γύρω μας εμένα μου δίνει το κουράγιο να συνεχίσω . Τουλάχιστον δε θα πέσω αμαχητί . Καλή συνέχεια σε όσους αντιστέκονται στη βαρεμάρα και τη σαπίλα και γουστάρουν να δημιουργούν ακόμα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως όλα ένα παιγχνίδι είναι αγαπητέ Κώστα. Και κάμποσες από τις αποχωρήσεις λογικές και δικαιολογημένες - όχι όλες όμως. Αλλά είναι και μια μορφή ψυχοθεραπείας συμπληρώνω - τουλάχιστον για μένα - .

      Το θυμάμαι τότε με το rapidshare και την ήττα που περάσατε. Και πραγματικά μπράβο για την ολική επαναφορά. Ευχαριστώ και αντευχομαι Καλή συνέχεια και στα μέρη σας.

      Διαγραφή
  4. Πέντε χρόνια Lemonostiftis!
    Γνωριζόμαστε τόσο χρόνια;! Πώς τρέχει ο χρόνος! Εδώ μέσα όμορφα, πάντως. Και έτσι να συνεχίσει. Εύχομαι γεροσύνη και έμπνευση!
    *)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι ρε Αμπζ, είδες πως περνάνε τα χρόνια? πέντε χρόνια γνωριζόμαστε όντως και αντιλαμβάνομαι το χρονικό εύρος μόλις τώρα που βλέπω το νούμερο τυπωμένο. Σα χθες μου φαίνεται.

      Εννοείται πως το δεύτερο μέρος των όσων έγραψα στον Ρένο παραπάνω τα απευθυνω και σε εσένα *)

      το ξέρεις άλλωστε.

      ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές

      Διαγραφή
  5. Χρόνια πολλά lemonostiftis.blogspot.gr, να τα εκατοστήσεις κι εμείς να σε χαιρόμαστε! Έμπνευση στον διαχειριστή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ αγαπητή fool, να σας χαίρομαι κι εγώ! Ο διαχειριστής μου σου στέλνει πολλούς και αγωνιστικούς χαιρετισμούς.

      Διαγραφή
  6. ωωω!!! τι ίδιο έλεγα και γω πριν λίγες μέρες για το δικό μου (δικό μου, τέλος πάντων) μπλογκ..
    φυσικά και το ποστ θα το διαβάσω μετά -όταν βλέπω πολλά σχόλια πρωτα δγιαβάζω αυτά και μετά το ποστ.
    μια γρήγορη μιατιά του έριξα.
    θυμάμαι και γω πάντως αρκετά από τα blogs που σταμάτησαν απότομα να υπάρχουν... υπάρχουν ακόμα στα favorites..
    όταν άρχιζα εγώ που δεν ήξερα καν πως θα κινηθώ, κατωχύρωσα το όνομα και μετά το παράτησα.. για κάμποσο καιρό..
    Τα πρώτα πρώτα ποστς δεν υπάρχουν πλέον. έχουν πάει περίπατο καθώς ήταν πόστς που αφορούσαν μουσική με rapidshare links και τα ποστς τα ε΄σβηνε η blogpost, τα λινκς η rapidshare...
    τεσπα.... μη μας πιάσει και μελαγχολία (φέησμπουκ δεν έχω) σε αφήνω κάπου εδώ. πάω να δγιαβάσω αποσπάσματα από τα "γουρούνια στον άνεμο" για πολλοστή φορά..

    θυμάμαι όμως ότι το πρώτο μουσικό κομμάτι που ανέβασα ήταν ένα ρέγκε:
    Djamborii Roots - Energia Positiva
    κι αυτή ήταν η πρώτη φωτό...
    αυτά
    keep going_

    miliokas aka skylos_mayros

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ skyle_mayre (aka milioka) εμείς αργήσαμε σχετικά να βρεθούμε αλλά να που ανήκουμε πλέον στην ίδια δικτυακή γειτονιά (!) όπου επιλέγεις τους γείτονες σου όπου κι αν μένουν αυτοί.

      Νομίζω πως το δεύτερο κύμα εξαφάνισης πολλών μπλογκ οφείλεται στο FB κι έγινε όντως ξαφνικά. Και για να είμαι ειλικρινής δεν ειναι η νοσταλγία που με εκανε να γραψω αυτην την αναρτηση αλλά μάλλον μια σκέψη που μου έρχεται που και που και με ρωτάει:

      Τί κάνεις (ή τι νομίζεις ότι κάνεις) εσύ ακόμα εδώ;

      και δεν ξερω πάντα να το απαντησω

      Διαγραφή
    2. @ Lemonostiftis & Milioka :

      Τα είπαν όλα οι The Faces τη δεκαετεία του 70
      Ποιός κατάλαβε όμως ?

      Αν μπορούσα να σου δώσω τη Γη
      όπως σου δίνω το κάθε φιλί
      θα σε φιλούσα ως το πρωί
      το σύμπαν να΄χεις αγκαλιά το πρωί


      Αν ζούσα στη λίθηνη εποχή
      θα σκάλιζα στην πέτρα μιά ευχή
      μα τώρα η εποχή είναι πλαστική
      και οι άνθρωποι ελλαστικοί


      Το σήμερα δε μοιάζει με το χθες
      το πρόσωπο το αλλάζεις όπως θες
      τα λόγια που γλυκά μου λες
      θα μοιάζουν αύριο με απειλές

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails