είμαι κι εγώ Charlie

Ωχ, κι ο Wolinsky ανάμεσα στα θύματα αναφώνησα μόλις διάβασα τα χθεσινά νέα. Τα θυμάμαι τα σκίτσα και τις ιστορίες του Wolinsky από μικρός, όταν σε μια αίθουσα αναμονής οφθαλμιατρείου ξεφύλλιζα τα Παρά Πέντε του γιατρού προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω ένα καινούριο είδος χιούμορ. Ο Αρκάς κι ο Wolinski οι πιο προσιτοί στα 11 μου. Ο πρώτος με τον ανελέητο κόκκορα και ο δεύτερος με την προβοκατόρικη μα ερωτική του πένα. 

Κι έπειτα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς κάποια φορά που δε βρήκα τον «Μικρό Αρχηγό» με θυμάμαι να επενδύω το χαρτζιλίκι μου στο παρθενικό τεύχος (με α/α 0) του μικρού Παρά πέντε. Ο Edika στο εξώφυλλο με την «Αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλντι». Η αρχή είχε γίνει: τόσο εγώ όσο και η αδελφή μου πλημμυρίσαμε το σπίτι Βαβέλ και Παρά Πέντε. Πάντα καλοκρυμμένα από τους γονείς. πιστοί αναγνώστες και οι δυο μέχρι την άδοξη αναστολή αμφότερων των περιοδικών και των λοιπών εκδόσεων.

Εγγράφοντας άλλοτε σκασμένος στα γέλια κι άλλοτε με κομμένη την ανάσα τα ονόμτα των σχεδιαστών στο μυαλό μου με εκείνον τον μανιώδη τρόπο που άλλοι συνομήλικοι συγκρατούσαν ονόματα ποδοσφαιριστών.

H αγάπη είναι ισχυρότερη
από το μίσος

Λίγο καιρό αργότερα άρχισα κι εγώ να σχεδιάζω τις δικές μου ιστορίες. Και ήταν ίσως – πέρα από την ειδεχθή βία - επειδή κάποτε φανταζόμουν ότι θα γίνω κι εγώ καλός σκιτσογράφος (αυτό είχα απαντήσει άλλωστε και σε μια συνέντευξη για δουλειά χημικού όταν με είχαν ρωτήσει «Τι όνειρα έχετε για το μέλλον; Πως φαντάζεστε τον εαυτό σας στο μέλλον;») που με τάραξαν με το παραπάνω οι χθεσινές εκτελέσεις σχεδιαστών και του προσωπικού του περιοδικού Charlie Hebdo. 

του Wolinski

Έψαξα στα γρήγορα το μπαούλο με τα κόμικ και τράβηξα ένα δυο τεύχη κι ένα αλμπουμάκι με σχέδια του Wolinski και τ' άπλωσα στο κρεβάτι μου να τα ξαναδιαβάσω

του Charb

Προφητικό το πενάκι του Charb. Ο Charb,  ένας από τους χθεσινούς εκτελεσθέντες κομιξάδες έγραφε στις αρχές της εβδομάδας  « Καμία τρομοκρατική ενέργεια μέχρι σήμερα στη Γαλλία» κι έπειτα συμπλήρωνε μέσα από το στόμα ενός τζιχαντιστή «Πρέπει να περιμένει κανείς μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου για να δώσει τις εορταστικές του ευχές»

  Je suis Charlie  

Εμείς πολίτες της Αθήνας, σε ένδειξη συμπαράστασης στο πένθος του Γαλλικού λαού για την αποτρόπαιη δολοφονία των ευρωπαίων φίλων-συμπολιτών μας και των καλλιτεχνών που έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες των φανατικών, θα συναντηθούμε έξω από το Γαλλικό Ινστιτούτο Σίνα 31, Πέμπτη 8 Ιανουαρίου στις 17:00.