Κάθε φορά που περνάω έξω από το κατάστημά του, κόβω ταχύτητα
να πω ένα γεια, κι αυτός συνήθως με “γαντζώνει” – όχι ότι δε το ευχαριστιέμαι -
και μου αρχίζει κριτικές, αναλύσεις και προτάσεις για τα νέα άλμπουμ που
άκουσε. Ως λάτρης της μουσικής και φανατικός ακροατής δε, ακούει πολλά ο
άτιμος. Δε τα γράφεις για το blog, του είπα τις προάλλες καθώς εμπιστεύομαι την άποψή του, κι εκείνος δέχτηκε:
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjNXxl8CTx4N4pqgHiT42cxgnrXbzQw623Yd2vxPRSvjKt0ERd9oGsTpOBLTf_XPumemybQf3rUD7_vVkb0x4sFWNr-UbK1VxCur2A0BE_3plzJd7s9MxjHERHQw-E1Llyiu1hTx8ZBFI/s200/dr-john-locked-down-lg.jpg)
Η συνταγή των B.Κ. για vintage -ρετρό ήχο
είναι πετυχημένη και ακούγεται γνώριμη στο 2012 μετά το νέο-soul, νέο-RnB ή και νέο-afrobeat κίνημα
της τελευταίας δεκαετίας περίπου. Προσπαθώντας να βγάλουν όμως λίγο
σκοτεινό ήχο της voodoo-swamp παράδοσης της Νέας Ορλεάνης για
την αναβίωση αριστουργηματικών album
του Dr
John στα 60’s – 70’s (πχ “Gris Gris”) και μη έχοντας έμπνευση επ’ αυτού, οδηγήθηκαν σε ένα
μονοπάτι νέο-garage-funk υπόβαθρου
που δεν προσφέρει τίποτα στο θέμα, ειδικά για τους ακροατές που έρχονται μαζί
με τον Dr απ’ το
παρελθόν.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjephPiIknSHYJt3qohjZsXN6e_FVfg_UM1hnTGbERuoGt3ozBTlcxXlaVnnzz1Yskao8Xz7qFMnw-LAwf6E1ib6XNNeI8QqFTQe-RLeTJ_bAp5uC8TDGOL_KScvISh-I6MXuz-ZKx4kig/s200/dr+john.png)
Η επιτυχία του δίσκου όπως προείπα, είναι το “airplay” του, ενθουσιάζει
έναν νεολαίο του 2012, ειδικά τους οπαδούς της Black Keys σχολής, αλλά νομίζω δε δίνει το ερέθισμα να
βουτήξει κανείς στο παρελθόν του Dr John, να βιώσει το πραγματικό voodoo-funk-swamp της Νέας Ορλεάνης. Από αυτήν
την πλευρά ο Dr. John συμμετέχει σε μια
επικαιρότητα, αλλά όφειλε να δουλέψει περισσότερο στο project, ειδικά αφού καταλογίζεται στο
όνομά του.
Καλή ακρόαση!
υγ. Η μανιακή πορεία του χρόνου στην i-τεχνολογική εποχή, ο βομβαρδισμός με
σκουπίδια σκεπάζει αναμνήσεις, βινύλια και cd, αλλά όχι εμένα. Η πραγματική προσπάθεια του Dr. John μεταφοράς του voodoo sound σε άλλη εποχή μέσω crossover με rockstars της εποχής, έγινε το 1998 με το ”Anutha Zone”, άλμπουμ που συνιστάται
ιδιαιτέρως. Κι όσο για τα πρόσφατα χρόνια μας, βρίσκω τον ήχο-σήμα κατατεθέν New Orleans στα άλμπουμ του Coco Robisheaux “Spiritland” (2007)και “Revelator” (2010).
υγ2. Μετά τη φιλοξενία κριτικής συναυλιών στο blog του φίλου lemonostifti, εγκαινιάζεται εδώ μια
νέα «στήλη» παρουσίασης – πρότασης και κριτικής ενός δίσκου από την τρέχουσα
δισκογραφία ή ιδεατά ενός δίσκου-συγκροτήματος που έχει μπολιαστεί από ένα
μοναδικό χαρμάνι ήχου (unique). Συνολικά δηλαδή μια πρόταση ακρόασης &
εμπειρίας ενός δίσκου και όχι αρπαχτά ένα κομμάτι στο ΥΤ κλπ."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου