μια μέρα μετά / σαράντα χρόνια πριν

Τα κιλά του κάθε άλλο παρά τον εμπόδισαν να προσεγγίσει το στόχο του. Σκαρφάλωσε. Πήρε μια ανάσα, έβαλε τα χέρια στη μέση και έπιασε να χαζεύει πότε το πλήθος γύρω του πότε τον αττικό ουρανό που τον τυλίγει.

Οδός Πατησίων, 16^η Νοεμβρίου 1973 κι αυτός είναι ανεβασμένος σε μια από τις κολώνες που στηρίζουν τα κάγκελα του Πολυτεχνείου. Στη δική του κολώνα γράφει « Έξω οι ΗΠΑ». Τότε δεν γνώριζε ότι εκείνη τη μέρα έγραφε ιστορία, εδώ δεν ήξερε τι φαγητό θα έτρωγε το βράδυ σπίτι του. Αν και όποτε κατάφερνε να επιστρέψει.

Χρόνια αργότερα ήταν που πέρασε κορνίζα στη φωτογραφία των επαναστατημένων του νιάτων και την κρέμασε πάνω από τον πάγκο που ο ίδιος αποκαλεί γραφείο. Δεν ξέρω αν έχει χρόνο να την κοιτάξει καθόλου ή να σκεφτεί το πώς πήγε η ζωή του, η γενιά του, η χώρα του από τότε μέχρι τα σήμερα. Ίσως και να της ρίχνει και μια ματιά την ώρα που ξεκλειδώνει το προπατζίδικο κάθε πρωί. Αναγκαστικά, αφού ο νεότερος εαυτός του τον κοιτάζει πρώτος.

Η σημερινή εκπομπή που κινήθηκε - στο κλίμα της μεθαυριανής 17^ης -, πήγε – υποκειμενικά – πάρα πολύ καλά (αν εξαιρέσεις ότι «αυτοσχεδίασα» έχοντας ξεχάσει σπίτι τη λίστα με τη σειρά των τραγουδιών και τις σημειώσεις επ’ αυτών). Ευχαριστώ όσους και όσες φίλους/ες μου κράτησαν παρέα σήμερα ακούγοντας ή/και επικοινωνώντας.

Όποιος/α θέλει να αντικειμενοποιήσει τη γνώμη μου δεν έχει παρά να την ακούσει ηχογραφημένη απ’ ευθείας από εδώ:

97th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

Ή να την κατεβάσει ως podcast σε εμ-πη-θρη επιτυγχάνεται με το πάτημα του ακόλουθου εκονιδίου:

click pic to download

 Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

υγ. Το playlist όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

υγ2. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης δεν είναι οι καλύτερες που τράβηξα για την περίσταση αλλά οι λιγότερο "αδιάκριτες", οπότε...

υγ3. Ευχαριστώ ξανά φίλε Electric Looser για την χορηγία του Andrea του Moustaki ("Το σφαγείο" του Μ. Θεοδωράκη).