Η αγάπη είναι παράξενη (Love is strange / The normal heart / Pride)

Love is strange, 2014

Ira Sacks

Έπειτα από 4 δεκαετίες σχέσης και συμβίωσης τα πάντα αλλάζουν μέσα σε ένα μόλις μήνα για τον George (Alfred Molina) και τον Ben (John Lithgow). Ο ειδυλλιακός γάμος των δύο αντρών που διανύουν την έκτη και την έβδομη δεκαετία της ζωής τους αντίστοιχα αντί να επισημοποιήσει νομικά την αγάπη και την αφοσίωση του ζευγαριού έρχεται να αποδείξει πως η ντουλάπα με τις προκαταλήψεις είναι ακόμα μισάνοιχτη ακόμη και σε εκείνες τις κοινωνίες που θεωρούν εαυτούς προοδευτικές.
Ο George, καθηγητής μουσικής σε καθολικό σχολείο, χάνει τη δουλειά του μόλις το νέο του γάμου γίνεται γνωστό και κάπου εκεί αρχίζουν τα δύσκολα καθώς η σύνταξη του συντρόφου του δεν επαρκεί για την εξόφληση του στεγαστικού δανείου.

Η αβίαστα συγκινητική ταινία της καταγράφει τις ζωές των δύο ηρώων της από τη στιγμή που αυτοί εγκαταλείπουν αναγκαστικά το σπίτι τους για να συνεχίσουν για πρώτη φορά χωριστά τον μέχρι πρότινος κοινό τους βίο.

Γαλήνια η κινηματογράφηση του Μανχάταν από τον σκηνοθέτη Ira Sacks, παρότι περιβάλλει την ανθρώπινη πικρία, σ’ εκείνο το πορτοκαλί χρώμα της ανατολής, ή μάλλον του σούρουπου, ντυμένη με τη μουσική του Σοπέν η οποία καλύπτει άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος του σάουντρακ.

Ιδιότυπα άστεγοι, φιλοξενούμενοι αν κι όχι πάντα ευπρόσδεκτοι σε σπίτια συγγενών και φίλων οι πρωταγωνιστές του “Love is strange” θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν την ώρα που ο ασαφής χρονικά ορίζοντας του «ώσπου να φτιάξου τα πράγματα» συμβάλλει τα μέγιστα στην απογοήτευση και την κατάρρευση όσων θεωρούσαν μέχρι τώρα δεδομένα. Ακόμα και των ίδιων τους των εαυτών.

Παρά τον τίτλο της, η αγάπη δεν είναι περίεργη κι αυτή η ταινία είναι αν μη τι άλλο δεν είναι παρά ένας ύμνος προς αυτήν. 

Εξαιρετικοί οι Molina και Lithgow στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, εδώ δίνουν μια μικρή  συνέντευξη στο Variety γι αυτή την τόσο κοντινή συνεργασία τους.

4,5 στα 5 αστεράκια της κλίμακας lemon

The Normal Heart, 2014

 Ryan Murphy

Γυρισμένη στη Νέα Υόρκη και αυτή η ταινία ή μάλλον τηλεταινία του αμερικάνικου καναλιού ΗΒΟ με παρόντα και πάλι τον Alfred Molina – όχι σε πρωταγωνιστικό ρόλο όμως εδώ -. 

Καλογυρισμένο αν και σε πιο τηλεοπτικές φόρμες το The Normal Heart μας μεταφέρει πίσω στο 1981 και εστιάζει στη glbt κοινότητα η οποία ζει τις πρώτες μεστές μέρες της ψυχικής και σεξουαλικής της απελευθέρωσής την ώρα που ο ιός του HIV μετά από την πρώτη του αχαρτογράφητη εμφάνιση σπέρνει το πρώτο επιδημικό ξέσπασμα του AIDS.

Πρωταγωνιστές της ταινίας ο Mark Ruffalo στο ρόλο του Ned Weeks ενός φασαριόζου και υπερδραστήριου ομοφυλόφιλου ακτιβιστή που προσπαθεί ματαίως να τραβήξει το ενδιαφέρον πάνω στην πρωτοεμφανιζόμενη θανατηφόρο ασθένεια όχι μόνο των πολιτικών και μιας κοινής γνώμης που αδιαφορεί αλλά και των ίδιων των άμεσα απειλούμενων. Την ίδια ώρα ο κατάλογος των θυμάτων μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο.

Πέρα από τον Α. Molina και τη Julia Roberts (έκτακτη στο πετσί της ακτιβίστριας γιατρού που πρωτοβάζει τον ιό στο ιατρικό χάρτη), εμφανίζεται πλήθος πασίγνωστων ηθοποιών από το ρόστερ του καναλιού μεταξύ των οποίων και ο Jim Parsons (ο Seldon του Big Bang Theory) 

3 στα 5 αστεράκια της κλίμακας lemon

Pride

Matthew Warchus

Την ίδια πάνω κάτω εποχή με το σεναριακό τέλος του προηγούμενου φιλμ, λίγο πριν από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, απλώνει την υπόθεσή της η τρίτη glbt θεματολογίας ταινία που είδα το τελευταίο δεκαπενθήμερο.

Το ‘Pride’ είναι μια ταινία εμπνευσμένη από ένα πραγματικό γεγονός το οποίο όταν το είχα πρωτοδιαβάσει τότε, στο μακρινό 1984 δεν μπορούσα με τίποτα να το καταλάβω ή να το δικαιολογήσω. Με τη μεγάλη, πολύμηνη και εξαντλητική απεργία των ανθρακωρύχων στο φόρτε της και τη διαβόητη Μάργκαρετ Θάτσερ στην εξουσία, οι οικογένειες των απεργών δεν απέχουν πολύ από μια ανθρωπιστική κρίση.

Η ταινία του ρίχνει τα φώτα της στο Λονδίνο, σε μια ομάδα αποτελούμενη από γκέι και λεσβίες ακτιβιστές/ακτιβίστριες οι οποίοι ενεργοποιούνται και συγκεντρώνουν χρήματα για τη στήριξη των οικογενειών των απεργών. Όταν αρχικά τα συνδικάτα των ανθρακωρύχων απορρίπτουν την οικονομική αυτή στήριξη λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεων των δωρητών τους (τους λόγους αυτού του γεγονότος δεν κατανοούσα μικρός) η ομάδα δεν απογοητεύεται. Επικεντρώνει την προσοχή της σε ένα μικρό χωριό μεταλλωρύχων στην Ουαλία και κατευθύνει εκεί τα έσοδα από τις δωρεές και τη συναυλία με τον Jimmy Somerville που διοργανώνει. Μόνο που αυτή τη φορά τα δίνει χέρι με χέρι και αυτή η κατά πρόσωπο συνάντηση πέρα απ’ όσα απρόοπτα – λόγω διαφορετικής κουλτούρας και τρόπου ζωής – προκαλεί οδηγεί τις 2 απέναντι αρχικά κοινωνικά ομάδες να συνειδητοποιήσουν την κοινή τους καταπίεση, την ανελευθερία στην οποία ζουν, τα χαμένα δίκια και τελικά να συνεργαστούν.

Εντυπωσιακή η σκηνή (κυρλιως ως γεγονος) που μετά τη λήξη της απεργίας οι ανθρακωρύχοι κατεβαίνουν και διαδηλώνουν προς ανταπόδοση στο Pride του Λονδίνου.

Καλογυρισμένη, feel good ταινία του BBC (με όσα καλά κι όσα κακά συνεπάγεται αυτό), ωραιοποιεί (κωμωδία είναι άλλωστε) ίσως λίγο περισσότερο τις συνθήκες στις οποίες έγιναν τα αυθεντικά γεγονότα, προσδίδοντας στο αποτέλεσμα το ταμπελάκι «για όλη την οικογένεια».

2,5 στα 5 αστεράκια της κλίμακας lemon