ένας από τους εκατομμύρια μικρούς επικήδειους για τον δικό μου Bowie

Ξενυχτισμένος Κυριακή βράδυ αφήνω την πραγματικότητα και βυθίζομαι στην αγκαλιά του Μορφέα με την ειδησεογραφία να επιδεικνύει ως καλύτερο χαρτί της τα εκλογικά αποτελέσματα των εσωκομματικών τριβών της αντιπολίτευσης. 

Και ξυπνώ ανύποπτος σαν όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους που δεν περιμένουν κάποιο συγκλονιστικό νέο να τους περιμένει στις οθόνες τους. Φευ. Σηκώνω το τηλέφωνο.

(I can't believe the news today, oh, boy! )

David Bowie  8 Ιανουαρίου 1947 – 10 Ιανουαρίου 2016

Τέσσερις δίσκους μου είχε δώσει (πουλήσει για την ακρίβεια) ο μυστήριος πρώτος γκόμενος της αδελφής μου να ακούσω· Sisters of Mercy, Cramps, το «δύσκολο» ντεμπούτο των Floyd και David Bowie. Τους Sisters τους είχα αφήσει για αργότερα, Cramps και Floyd μελετήθηκαν αργά και διεξοδικά αλλά εκείνη η συλλογή, το ChangesOneBowie του Bowie χτύπησε κατευθείαν κέντρο στην εφηβική μου μούρλα.

Είναι αλήθεια πως το Ashes to Ashes, το είχαμε ιδρώσει ήδη αρκετά στα πάρτυ. Το ίδιο και το Let’s Dance για να μην αναφέρω Cat People (Putting Out Fire) το …περίφημο gasoline. Αλλά εδώ κάτι άλλο συνέβαινε. Κάτι βαθύτερο, διαφορετικό κι ανατριχιαστικό. Ήταν η ώρα που ανακάλυπτες τον εαυτό σου· τις λατρείες, τους φόβους, τις αγωνίες, τις ορέξεις και πάνω απ’ όλα τις μουσικές σου. Τα περισσότερα από εκείνα που θα σε συνόδευαν – δεν το ήξερες τότε – στο υπόλοιπο της ζωής σου. Κι αυτό όπως και να το κάνεις είναι προσωπικά κοσμοϊστορικό.

Από εκεί και πέρα όλα δρομολογήθηκαν εύκολα. Ξανά και ξανά οι εγγραφές στις διάφορες κασετοσυλλογές, ο προσηλυτισμός των συμμαθητών στο σχολείο, το Space Oddity. Oι αφίσες στους τοίχους του εφηβικού μου δωματίου, τα ακουστικά του walkman όταν δεν μπορούσες να εκμεταλλευτείς τη διαπασών, οι μοναξιές μου να λειαίνονται στη θαλπωρή των αυλακιών του τρυφερού Hunky Dory. Όχι πολύ αργότερα, στους πρώτους δίσκους του Μπάουι που αγόρασα – τρυφερός τα ώτα ακόμη– και τους έλειωσα στις συνεχείς κι επαναλαμβανόμενες ακροάσεις το The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (τον ίδιο καιρό με το Velvet Underground & Nico). Ο μύθος του major Tom και εκείνες οι συζητήσεις για τον βίο και την πολιτεία του, η γενναιότητα του Rock ‘n roll suicide. Η άλλη εκδοχή των πραγμάτων και το Velvet Goldmine. H Christiane F.

Heroes. Πανεπιστημιακός μετανάστης πλέον σε ένα μπαρ στην Πάτρα, πέφτουμε σχεδόν αναίσθητοι σε διαγωνισμούς μπυροποσίας υπό τους ήχους του Pinups, η ανδρόγυνη φιγούρα του Bowie δε σοκάρει πια κανέναν μας, έχουμε εμβολιάσει όχι μόνο τη μουσική αλλά και την εικόνα του στο DNA μας, η βερολινέζικη περίοδος, ο Brian Eno, είναι η ώρα του Low. του Station to Station,  και εκείνου του χρωματισμένου φακού επαφής που θα άλλαζε έστω και για ένα βράδυ το χρώμα του ενός μου ματιού. 

Outside. Τα σινγκλάκια της νέας του περιόδου που καταφτάνουν από Αγγλία (θενκς Νεκ), τα επόμενα άλμπουμ σε Cd, η άδεια που δεν πήρα στο στρατό και η συναυλία στο γήπεδο της Αλεξάνδρας που έχασα φυλώντας κάποιες από τις παρθενικές μου ώρες σκοπιάς. Earthling. Οι ζωντανές εμφανίσεις που είδα αργότερα σε πάσης λογής ψηφιακά φορμάτ. 

Τη μουσική και τα τραγούδια του David Bowie δεν τα άφησα ποτέ πίσω, ποτέ δεν πέρασα περίοδο που να τα μη με συντροφεύουν και να ξεκουράζονται οι δίσκοι του στα ράφια της δισκοθήκης μου. Ίσως γιατί πέρα από την όποια προσωπική ηδονή μου προκαλούν είναι και σημεία αναφοράς της ενότητας της παρέας μας. Βινύλια ξανά στις αργοπορημένες πια κυκλοφορίες του. Το Heathen και το Reality. Και στο ενδιάμεσο με τη συνδρομή του δικτύου οι ανασκαφές στη μουσική του διαδρομή, τις σπάνιες συμμετοχές του, τις διασκευές στα τραγούδια του. Blackstar. 

Τέλος εποχής.

Το τηλέφωνο χτυπάει, τα μαθες; με ρωτάει ο Τ. με σπασμένη φωνή. Ήταν και είναι γι αυτόν το ίνδαλμά του. Κι έπειτα ξανά ο Π. έστειλε maiλ: "παιδιά με διέλυσε το νέο σήμερα. λες και τον ήξερα προσωπικά..." έγραφε.

Νομίζω πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να γράψει δυο αποχαιρετιστήρια λόγια για τον δικό του Bowie: 

Ένας από τους εκατομμύρια μικρούς επικήδειους, αυτός για τον δικό μου Bowie