«Θα το μετανιώσεις άσχημα αν δεν πας lem», είπα στον κακοδιάθετο εαυτό μου σε μια από τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας. «Μα θέλω να κάτσω σπίτι και να οικτίρω τον εαυτό μου που ….», απάντησα αλλά δεν έπεισα κανένα μας πως αυτό ήταν που πράγματι ήθελα να κάνω.
Σε κάτι τέτοιες διαφωνίες συνήθως υποκύπτω κι έτσι, έστω και το πρωινό της τελευταίας ημέρας, ξέκλεψα χρόνο από τις δεκάδες, διόλου ασήμαντες δουλειές που μου είχα φορτώσει εν είδη εργασιοθεραπείας (και τις οποίες αμελούσα εσκεμμένα από καιρό) και κατέβηκα στο κέντρο της πόλης.
Δύο εισιτήρια για τους Ought μου δίνετε; απευθύνθηκα ευγενέστατα στην ταμία του πάνω ορόφου κι εκείνη δεν μου τα αρνήθηκε.
 |
| Ought (φωτ. Νεκ) |
Έτσι λίγες ώρες αργότερα, Τρίτη βράδυ, με τις 2 χαζο-αποδείξεις αντί εισιτηρίων στα χέρια βρέθηκα με τον Ν. στο Αν Club. Για τη συναυλία των Ought ως όφειλα.
Στον αραιό ακόμα κόσμο του Αν, αρχικά μας συστήθηκαν οι εγχώριοι The Cave Children. Τουλάχιστον σε εμένα που σαν όνομα μπορεί να τους γνώριζα, δεν θυμάμαι όμως αν είχα ξανακούσει συνειδητά μέχρι εχθές δείγματα των ηχογραφήσεών τους.
 |
| οι Cave Children (φωτ. Νεκ) |
Ποπ – με την ευρεία έννοια - ψυχεδέλεια είναι ο στόχος προς τον οποίο κινείται η μπάντα. Και εν μέρει πιστεύω τον πετυχαίνουν. Εκείνο το SydBarrett-ικό τραγούδι (μη με ρωτάς για τίτλο, δεν το έχω αποκρυπτογραφήσει ακόμα) για παράδειγμα, με έβαλε έστω και στιγμιαία 100% μέσα στο όχημά τους. Όμορφες μελωδίες, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η εκφορά των φωνητικών στα θετικά· τους στίχους δεν κατάφερα να τους διακρίνω, μιας κι ο ήχος του Αν ήταν ο παραδοσιακός ήχος του Αν. Η μάλλον άχαρη σκηνική τους παρουσία και κάποια χαρντ ροκ/progressive περάσματα που έκαναν στα αρνητικά. Τουλάχιστον για τα τελευταία πιθανολογώ πως χρειάζεται μια κάποια άλλη προσέγγιση από το ίδιο το συγκρότημα: να μην ακούγονται για παράδειγμα σαν μπάντα που διασκευάζει Deep Purple τις στιγμές που (εικάζω πως) επιδιώκουν τον baroque pop, βαρύ κι ασήκωτο ψυχεδελικό ήχο των πάλαι ποτέ Vanilla Fudge. Το άλμπουμ τους με διαβεβαίωσαν όσοι παρευρισκόμενοι το είχαν ακούσει είναι πάρα πολύ καλό οπότε το βάζω κι εγώ στο want list μου.
Απελευθερωμένος από την υποχρέωση της φωτογράφησης (χάλασε η φωτογραφική μου μηχανή προ εβδομάδος· ήταν που ήταν δανεική έγινε και αγύριστη) .
 |
| οι Ought επί τω έργω (φωτ. Νεκ) |
Μεγάλη μπάντα οι Ought! Χαρισματικός ο frontman τους o Tim Darcy Το οποίο δεν θα έλεγε και τίποτα από μόνο του αν δεν είχαν και στις αποσκευές τους και σπουδαία τραγούδια. Post punk στα καλύτερά του. Για να μιλήσουμε λίγο με στερεότυπα (τα οποία ενίοτε βοηθούν τα μάλα στη καταγραφή μιας συναυλιακής εξόδου) τα πνεύματα τόσο του Tom Verlaine και των λοιπών Television όσο και του Mark E. Smith (The Fall) ήταν πανταχού παρόντα εχθές το βράδυ.
Κατοικοέδρευαν στο μυαλό των Ought, ξεχείλιζαν σαν λέξεις από το στόμα του ψιλόλιγνου Tim που παλλόταν σαν άλλος David Byrne, δονούσαν το μπάσο του Ben και τα τύμπανα του αλλόκοτα χαρούμενου Tim· κι έπειτα σε έναν συναρπαστικό σφιχτό εναγκαλισμό με την οξύνοια της μουσικής της ίδιας της μπάντας ξεχύνονταν προς όσους από εμάς γεμίσαμε τα 2/3 του Αν.
 |
| Οught (φωτ. Νεκ.) |
Ήμασταν πολλοί (σχεδόν όλοι γνωστοί) που απολαύσαμε τον απόλυτο post punk ήχο των Ought, όχι όσοι περίμενα όμως· λιγότεροι. Στο setlist το Pleasant Heart ήταν εκεί, το ίδιο φυσικά και το New Calm όπως και τα Men for miles, Beautiful blue sky, The weather song.
 |
| το setlist (φωτ. Μιχάλης Κουρής) |
Τη φανέλα μπορεί να μην την ίδρωσα αλλά έμεινα 100% ικανοποιημένος από το χθεσινό λάιβ· μπορώ να πω με σιγουριά πως μια δυο φορές ξεχάστηκα εντελώς (κι αυτό είναι κατόρθωμα τη σήμερον) από την εκτός συναυλιακού χώρου καθημερινότητα μου, την κούραση που με βαραίνει, το 2016, ακόμα και την ηλικία μου.
Λίγο πριν φύγω αγόρασα και το τελευταίο τους 10 ιντσο σινγκλ από το μάλλον φτωχό merchandise τους.
υγ. Ελλείψει οπτικοκουστικού υλικού, θα μπορούσες να τσεκάρεις μια παλιότερη studio/live εμφάνισή τους εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου