Οι δυο πιτσιρίκες με τα ποδήλατα τους προσπάθησαν να μπουν στο σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό. Την ώρα που μπήκα εγώ, ο υπάλληλος του σταθμού, με τη συνδρομή του σεκιουριτά, είχε ήδη επιδοθεί σε ένα μαραθώνιο αντεγκλήσεων με τα δύο κορίτσια. Επιβράδυνα ασυναίσθητα τη ρίψη των κερμάτων στον αυτόματο πωλητή εισιτηρίων μα καθώς δε γνωρίζω τη νομοθετημένη σχέση μετρό – ποδηλάτων που ισχύει, επέλεξα να σιωπήσω.
Ο υπάλληλος, με ψευτοπατρικό ύφος, ενίοτε φωτισμένο από την αυταρέσκεια της στολής, επιχειρηματολογούσε και διαπραγματευόταν την είσοδο των ποδηλατριών μετά των οχημάτων τους.
“Τελικά ξέρεις ή δεν ξέρεις ρε φίλε αν επιτρέπεται;” μου ‘ρθε να φωνάξω. Αν ΝΑΙ άσε τα κορίτσια να περάσουν και γύρνα στο γραφείο σου, αν πάλι ΟΧΙ, τι το συζητάς; Εάν απαγορεύεται, απαγορεύεται για όλους γιατί συνδιαλέγεσαι;
“Και δηλαδή εάν τελικά δεν σας επιτραπεί η είσοδος πως θα γυρίσετε στα σπίτια σας;” τον άκουσα να τις ρωτά και κοντοστάθηκα.
Γύρισα και τον κοίταξα για ελάχιστο, μα κουρασμένος για να μπλέκω στις ιστορίες των άλλων – είχα άλλωστε εξαντληθεί προηγουμένως από την προσπάθεια να προσανατολίσω δύο γιαπωνέζες με ελλειμματικό χάρτη - απομακρύνθηκα. Πήρα τις κυλιόμενες, κατέβηκα τα δύο επίπεδα του σταθμού, στάθηκα μόνος σ’ ολόκληρη την αποβάθρα και περίμενα για 8 λεπτά την άφιξη του συρμού. Όταν έφτασε το τρένο επιβιβάστηκα μονάχα εγώ, δεν υπήρχε εξ’ άλλου άλλος στην αποβάθρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου