I believe in justice ...και άλλες ιστορίες

Τους New Model Army τους είχα δει πριν 2 νομίζω χρόνια (αν είναι περισσότερα, τότε φοβάμαι πως ο χρόνος επιταχύνει μη γραμμικά για μένα) στο φεστιβάλ του συνασπισμού, στην πλατεία Πρωτομαγιάς. Λιτό ακουστικό σετ τότε, συγκινητικό μα χωρίς την ένταση μιας full μπάντας. Και φυσικά δεν κατάφερα να τους δω προχθές στο Gagarin. Πήγε όμως ο φίλος Κ., οπότε βάζω ως οφείλω, το No Rest For The Wicked στο πλατώ και εμπιστεύομαι την την κρίση του:

"Όταν το Σάββατο 9-10-10 κατέβαινα τη Λιοσίων κατευθυνόμενος προς το Gagarin για να παρακολουθήσω τη συναυλία των New Model Army, ένιωθα μια μικρή ανησυχία. Αυτή η ανησυχία είχε να κάνει με το αν η προσέλευση θα ήταν αυτή που αρμόζει σε αυτό το ιστορικό και υπόδειγμα συνέπειας συγκρότημα του Justin Sullivan. Βλέπετε η διαφήμιση που ΅έπαιξε΅ ήταν έως και ανύπαρκτη –με κάποιες, βέβαια, εξαιρέσεις! Η ανακούφιση λοιπόν ήταν μεγάλη όταν αντίκρισα τις ουρές εκατέρωθεν της εισόδου!

Φέτος οι New Model Army συμπληρώνουν 30 χρόνια παρουσίας τόσο στη δισκογραφία, όσο και, κυρίως, στα Live! Εκεί είναι λοιπόν που παίζεται το παιχνίδι και οι NMA, για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, έβαλαν γκολ από τα αποδυτήρια! Ήταν η Τρίτη φορά που τους είδα και πραγματικά συνειδητοποίησα ότι μπάντες σαν αυτή, ζουν πάνω στη σκηνή. Τη στιγμή που ένα σωρό καινούργια groups στα live είναι ψόφια, οι Άγγλοι φίλοι μας, παίζουν με την ψυχή τους.

Σπάνια βλέπεις τέτοια αλληλεπίδραση μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη. Το group έπαιρνε δύναμη από το κοινό, το οποίο και ανατροφοδοτούσε με την ενέργεια που εκλυόταν από τα μικρόφωνα και τους ενισχυτές. Τι να πει κανείς για το Sullivan και την παρέα του…Ο drummer παρέδιδε μαθήματα τεχνικής, ο δε Stuart Morrow στο μπάσο και τα κρουστά με άφησε άφωνο. Όσο για το γερο-Justin, είτε ήταν μόνος του με την κιθάρα του, είτε με τη μπάντα, ήταν απίστευτος, ΣΥ-ΓΚΛΟ-ΝΙ-ΣΤΙ-ΚΟΣ!

Γενικά το show κύλησε με κλιμακούμενη ένταση, με σοφές εναλλαγές μπαλάντων και rockers. Κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος όσον αφορά το ρεπερτόριο. Μάλιστα, ευχάριστη έκπληξη προκάλεσε (σε μένα τουλάχιστον) το reggae πέρασμα στο 51^st State! Όμως, αν έπρεπε να επιλέξω μια στιγμή κορύφωσης, θα διάλεγα τη στιγμή που παίχτηκε το Green and Grey, από το Thunder and Consolation, μιας και τότε κοινό και μουσικοί γίναν ένα!

Σευχαριστώ Justin για όλα αυτά και άλλα τόσα… το σίγουρο είναι, ότι θέλω να ξαναδώ τους New Model Army! Μέχρι τότε λοιπόν κράτα γερα!"

στσ. Κι εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε Κ που μου θύμησες τους στίχους: “I believe in justice I believe in vengeance I believe in getting the bustard”