27 Σεπτεμβρίου 2011

προσοχή παληάνθρωποι


Υπερούσιο έθνος κωλανθρώπων, να τι είμαστε. Ένα ατέλειωτο πανηγύρι  όπου ο καθένας κάνει ότι του καυλώσει, φέρεται ως άρχοντας του σύμπαντος στην κακομαθημένη ηλικία των πέντε ετών - δε μιλάω για "μερικούς" που χαλάνε τη γενική εικόνα, μιλάω για τους πολλούς – ενώ παράλληλα κρίνει εαυτόν σωστό,  δίκαιο μα αδικημένο, μπορεί και ηρωικό. 

σκηνή 1
Στα πέριξ του Ζαππείου, ορδές αγανακτισμένων οδηγών  στις παρυφές της συγκέντρωσης των αγανακτισμένων πεζών πολιτών και των ολόφρεσκων επεισοδίων της πλατείας κατάφεραν το ακατόρθωτο: Καταστρατηγώντας κάθε άρθρο, κάθε νόμου και κανόνα οδικής κυκλοφορίας και λογικής, «κλείδωσαν» δρόμους παραδρόμους και σταυροδρόμους κι έμειναν ακινητοποιημένοι για τουλάχιστον τετραπλάσιο χρόνο απ ότι θα απαιτούνταν αν απλά περίμενε ο καθένας τη σειρά του στο φανάρι.

Μέσα στο αυτοκίνητο εγώ – εμείς -, γαλήνιοι μετά το τρεισημισάωρο ντοκυμαντέρ-μάντρα για τον George Harrison, «νομοταγείς» και χωρίς ίχνος οργής, μείναμε να κοιτάζουμε έναν-έναν τους δεκάδες οδηγούς - που περνώντας με κόκκινο - μας κρατούν για τέταρτο συνεχόμενο φανάρι καθηλωμένους στο ίδιο σημείο. Και είναι όλοι τους – κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον - people like us, εφιαλτικά νορμάλ φάτσες. Δεν αναγνώρισα στα πρόσωπά τους ούτε τον μούργο, ούτε τον τρελλόγερο ή τον αρχιτσαμπουκαλή που έχω συνηθίσει ως πρωταίτιους ανάλογων περιπετειών στους Αθηναϊκούς δρόμους.

Ένας κύριος μας πλευρίζει από τα αριστερά, μας μιλά ευγενικά - στον πληθυντικό - από το ανοιχτό παράθυρο. Ζητά πληροφορίες για τους ανοιχτούς δρόμους και μας ευχαριστεί θερμά, ελάχιστα πριν κόψει το τιμόνι του απότομα, χωθεί μπροστά μας και μας αφήσει ξανά στο ίδιο σημείο.

 Όχι, στην παρούσα δεν είμαστε εμείς οι loser. Αυτοί ζούνε την τελευταία μέρα της Πομπηίας τους, αυτοί είναι οι βαθύτερα χρεωκοπημένοι, ο ανάξιος αλληλεγγύης κόσμος της διπλανής πόρτας. 

Μόνο που εγώ, κι αν ακόμη δε μπορώ να γίνω ένας από αυτούς, μπορώ εύκολα κι αβίαστα να το προσποιηθώ αν χρειαστεί. Κρεμιέμαι για αρχή από το παράθυρο του συνοδηγού και βρίζω χαμογελώντας. Στη συνέχεια ανοίγω την πόρτα ψύχραιμος με μόνο σκοπό να πιάσω από το λαιμό αυτόν τον καριόλη με το Audi ή τον ταξιτζή πίσω του που έχουν ξανακλείσει τώρα το δρόμο, 

 σκηνή 2
Άργησα εχθές να ξεκινήσω από το σπίτι. Επιτάχυνα το βηματισμό μου, δεν ήθελα να καθυστερήσω σε κάποια δουλειά. Έφτασα μόνο 2-3 λεπτά αργότερα του κανονικού και "Τι όμορφα!" σκέφτηκα όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί.  Ένας άνθρωπος κατάχαμα στο διάδρομο της πολυκατοικίας. Χτυπημένος βίαια από ανθρώπινο χέρι, ληστευμένος προ διλέπτου είχε πάρει - σε ένα παιχνίδι της τύχης - τη χρονική μου θέση, μαζί και το ρόλο του θύματος σε ένα ασανσέρ παγίδα. Ο θάνατός σου η ζωή μου.  
  

αντί υστερόγραφου. 
Πέφτεις. Θα τσακιστείς στο έδαφος και το ξέρεις πως δε γλιτώνεις. Οι προσευχές στον όποιο Θεό σου δε βοηθάνε πλέον, το ξέρεις κι αυτό, έτσι κουνάς χέρια και πόδια σε μια μηχανική κίνηση αφύπνισης της τελευταίας ελπίδας. Σε βλέπω και κολλάω τα χέρια πάνω στο σώμα μου, μην τύχει και τα’ απλώσω αντανακλαστικά, μην τύχει και σε σώσω.

12 σχόλια:

  1. Τι έγινε με τον ληστευμένο;
    Μόνο προσευχές; Τι άλλο να κάνουμε πια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Hfaistiwna, αμέσως μετά έγιναν τα γνωστά: ασθενοφόρα, αστυνομίες και τρομοκρατημένες γειτόνισες (που μου την πέσανε αγρίως κι όλας, του στυλ ποιος είσαι εσύ κλπ).

    Ευτυχώς τον άνθρωπο τον είχε προστρέξει πριν από μένα κάποιος ένοικος του ισογείου (το άλλοθί μου - χαχα) οπότε ρώτησα να μπορώ να φανώ χρήσιμος σε κάτι και στην αρνητική απάντηση του πλήθους που μαζευόταν σιγά σιγά, ανέβηκα στον 5ο όροφο και πήγα στην δουλειά μου και την ...ευχή του Θεού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Όχι, στην παρούσα δεν είμαστε εμείς οι loser. Αυτοί ζούνε την τελευταία μέρα της Πομπηίας τους, αυτοί είναι οι βαθύτερα χρεωκοπημένοι, ο ανάξιος αλληλεγγύης κόσμος της διπλανής πόρτας".
    Θα μπορούσα να διαφωνήσω κάθετα.Νιώθω την ανάγκη να μη το κάνω.Θα σου πω μόνο μπράβο για το γαμάτο κείμενο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Scary Rabbit: Να διαφωνήσεις, γιατί να μη διαφωνήσεις. Θα είσαι υγιέστερος εμού, και χρησιμότερος θα έλεγα στην κοινωνία που δεν έχει να περιμένει τίποτα από εμένα.
    Θα ήθελα να διαφωνούσα και εγώ.

    @ αμπζ: Ακριβώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Απλά σκέφτηκα ότι κατά κάποιο τρόπο μ αυτή την αντιμετώπιση πολλές φορές γινόμαστε ηθελημένα καρπαζοεισπράκτορες.Αυτό που σίγουρα δεν είμαστε είναι "ονειροπόλοι".Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που τελικά ο κόσμος αυτός όπως φαίνεται μπουρδέλο θα μείνει...δε θα αλλάξει μόνο και μόνο γιατί δε τον ονειρευόμαστε αλλιώς.Αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι όμως αυτοί θεωρούν εαυτούς νομοταγείς (αιμοσταγείς) πολίτες...

    Παραπάνω δεν λέω γιατί μπορεί κι εγώ να έχω "μολυνθεί" από τον ιό τής μα...ίας και να μην το ξέρω.

    Καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άσε σε πιάνει απελπισία όταν βλέπεις τι κυκλοφορεί.
    Κι όταν σκέφτεσαι οτι μέσα είναι και φίλοι σου, ίσως και οι γονείς σου.
    Όλοι παρασύρουν ο ένας τον άλλον σε ένα καθεστώς ανομίας. Η ηθική πάει περίπατο προ πολλού, ομοίως και η δεοντολογία.

    Μετακόμισα εδώ:http://prospa8w.wordpress.com/

    Καλημέρα!
    AnD

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Scary Rabbit: Αυτό είναι το κακό φίλε μου, ότι τον ονειρευόμαστε έτσι όπως θα ταίριαζε στα ολόδικές μας επιθυμίες. Ο καθένας στις δικές του.
    Και όχι! δεν πειράζει αν κάποια φορά γίνεις και "καρπαζοεισπράκτορας". Δαρμένος μεν, εσωτερικά ήρεμος δε.
    Το εσωτερικό αυτοκαρπάζωμα είναι βιαιότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ cloudsinthemirror: Κάθε ψήγμα αυτοκριτικής θα ήταν χρήσιμοπ σε όλους μας, ΜΟΝΟ αν έφερνε κάποιο αποτέλεσμα.
    Για παράδειγμα τις προάλλες είπα σε έναν κύριο που πάρκαρε το αμάξι του σε ένα πεζοδρόμιο ότι ανάγκαζει - μπροστά στα μάτια του γινόταν - τον κόσμο να κατεβαίνει με κίνδυνο στο οδόστρωμα. Κι αυτός μου είπε: "Το ξέρω το ξέρω, έχεις δίκιο, παλιοκατάσταση έχει γίνει η πόλη, για 2 ωρίτσες θα το αφήσω μόνο" Κλείδωσε με χαιρέτησε κι έφυγε. Το καταλαβαίνεις;

    Η βία, η ψύχραιμη και στοχευμένη όχι η οργισμένη είναι η λύση. Το πιστεύω όλο και περισσότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ AnD: Θέλει τόλμη να φερθείς σωστά πλέον. Είναι τόσο εύκολο να μη νοιάζεσαι. Δεν οργίζομαι, δεν θυμώνω, δεν αποκηρύσσω τη βία.

    Καλώς σε βρήκα και στη νέα διεύθυνση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ναι.Τελικά αυτό συμβαίνει.Καθένας σύμφωνα με τη δικιά του επιθυμία.Οι κτητικές αντωνυμίες και τα κτητικά επίθετα πέρα από τη γραμματική γαμήσαν και τις ζωές μας τελικά.Δικό μου,η γυναίκα μου,τα παιδιά μου,το σπίτι μου,η γειτονιά μου,η πατρίδα μου.Είμαστε αυτοκαταστροφικά όντα γιατί ποτέ δε καταφέραμε να συμφιλιώσουμε την ανάγκη μας για σοσιαλάιζιν' με όλη αυτή τη κτητικότητα.
    Μακάρι να αλλάξει αυτός ο κόσμος,αρκεί να γίνει όπως τον θέλω εγώ...με άλλα λόγια,ας νικήσει ο καλύτερος,αρκεί αυτός να είναι ο Παναιτωλικός (που υποστηρίζω).
    Ανθρωπάκια όλοι μας.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts with Thumbnails