τα 13 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2012

Οσονούπω θα μου ζητηθεί από τον indieground (τουλάχιστον έτσι συνηθιζόταν μέχρι πέρσι)  να παραδώσω τη λίστα με τα 10, 15 ή 20 καλύτερα μου άλμπουμ για το 2012.
 Ενόσω λοιπόν καθόμουν και τη σκάρωνα ως φρονίμου παιδί, να την έχω έτοιμη, μου κόλλησε η ιδέα να φτιάξω και μια άλλη. Αυτή με άλμπουμ που δεν κυκλοφόρησαν φέτος – κάποια μάλιστα τα έχω από παλιά – αλλά κατόρθωσαν να με  συνεπάρουν μέσα στη φετινή χρονιά και να τους δώσω απεριόριστο χρόνο ακρόασης. Έχουμε λοιπόν και - χωρίς (πλην ίσως του πρώτου) αξιολογική σειρά - λέμε:

1. Eddie Gale – Ghetto Music (1968)

Αυτό είναι το άλμπουμ που - χωρίς να είναι νέα κυκλοφορία – με έφερε αντιμέτωπο με το νεανικό συναίσθημα του να ανακαλύπτεις το νέο μουσικό σου θησαυρό. Ανεκτίμητο το περιεχόμενο, το ίδιο και οι ανατριχίλες που μου προκαλεί. Άκου δυνατά το μπλέντερ τούτων των free Jazz, spiritual, hippie ρυθμών και θα νιώσεις σα να συμμετέχεις σε μυστικιστική τελετή μόνο για μυημένους. Αναμφισβήτητα από τους ομορφότερους ήχους που έφτασαν στα αυτιά μου το 2012. Eddie Gale - The Rain

 

2. Johnny Thunders – Hurt Me (1983)

Ψάχνοντας να εντοπίσω το LAMF που μου πρότεινε ένας φίλος (ευχαριστώ Τ) έπεσα κατά τύχη πάνω σε αυτό το μάλλον παραγνωρισμένο, σχεδόν ακουστικό RnR άλμπουμ που μου θύμισε χαμένη κυκλοφορία του Syd Barrett & των Television Personalities. Johhny Thunders - Joey

3. Rodriguez – Cold Fact (1970)

Άλλη μεγάλη αποκάλυψη της χρονιάς οι δύο δίσκοι (του ’70 κα ’71 αντίστοιχα) του υποεκτιμημένου για δεκαετίες και προσφάτως αποθησαυρισμένου folk αμερικάνου Rodriguez. Μεγάλο μου κόλλημα πλέον ο πρώτος του δίσκος (ευχαριστώ Νεκ). Rodriguez - Rich Folks Hoax

 4. Television – Marquee Moon (1977, re-issue 2003)

Υπεραγαπημένος δίσκος εξ απαλών indie ονύχων, αλλά τούτη η επανακυκλοφορία του 2003 σκοτώνει. Περιέχει 3-4 demo, ακυκλοφόρητα και κυρίως το αριστουργηματικό (δεν υπερβάλλω) πρώτο τους single "Little Johnny Jewel" που δεν υπάρχει σε δίσκο και είναι από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα τη φετινή χρονιά. Television - Little Johnny Jewel

5. Παρθενογένεσις – Παρθενογένεσις (2012, ηχογρ. 1980)

Η καθυστερημένη κατά 32 χρόνια κυκλοφορία των Παρθενογένεσις έγραψε με το πρώτο της κιόλας άκουσμα, γαντζώθηκε στο μυαλό μου χωρίς να μου αφήνει πολλά πολλά περιθώρια διαφυγής. Κάκιστη μεν - χειρότερη από demo - ηχογράφηση, κάθε άλλο παρά μουσειακή όμως η καταγραφή μιας ελληνικής μπάντας που πρωτοπόρα αμφισβήτησε το κολλημένο (δυστυχώς έως σήμερα) ελληνικό γούστο στο κλασσικό ροκ. Parthenogenesis - The House Of The Rising Sun

6. Miles Davis – Tallest Trees (1972)

Καθάρισα στοργικά το διπλό βρωμερό βινύλιο από χώματα και λειωμένα κεριά – αγορασμένο την τελευταία στιγμή από το Μοναστηράκι -, κι αυτό με αποζημιώνει καθημερινά στο πρόσφατα επιδιορθωμένο πικάπ μου (ευχαριστώ Χ) με την πρωτοπορία της Jazz του '53 και του '54. Miles Davis - Blue Haze

7. CAN – The Lost Tapes (2012 ηχογρ 1969 -1977)

Οι Can έχουν τη φήμη πως δεν άφησαν ανηχογράφητη ούτε μια νότα που παρήγαγαν. Κι από ότι φαίνεται, πάρα – μα πάρα – πολύ καλά έκαναν όχι μόνο για τους φανατικότερους θαυμαστές του ήχου τους αλλά και για τύπους σαν και μένα που συχνά πυκνά αναζητούν το soundtrack της καθημερινής μούρλιας τους στο επονομαζόμενο kraut rock. CAN - Millionenspiel

8. The Hidden Cameras – Awoo (2006)

Το προ-προηγούμενο άλμπουμ των H.C. που άργησα να του δώσω σημασία αλλά τελικά με έναν περίεργο τρόπο, τραγούδι το τραγούδι,  το θεωρώ σπουδαίο, άσε που άμα προσέξεις τους στίχους του "Follow These Eyes" …κάηκες. The Hidden Cameras - Follow These Eyes

9. Joker’s Daughter - The Last Laugh (2009)

Η ελληνοκύπρια Helen Costas  συνεργάζεται με τον Danger Mouse το 2006 και βγάζει έναν γλυκύτατο δίσκο το 2009 που έφτασε στα χέρια μου φέτος (ευχαριστώ Choko) και τον άκουσα πάρα καθώς οποιαδήποτε δουλειά του Danger Mouse  με ενθουσιάζει.  Joker's Daughter - Lucid

10. The Shaggs- Philosophy Of The World (1968)

Μακράν το χειρότερο συγκρότημα του πλανήτη από καταβολής κόσμου. Το 'χω ξαναπει. Ο δίσκος τους "Philosophy of the world" είναι ένα διαμάντι της δισκοθήκης μου που πρόσφατα απέκτησα σε βινύλιο στην πρώτη και μοναδική δημοπρασία στην οποία έχω ποτέ συμμετάσχει. The Shaggs - Philosophy Of The World

11. The Things – Outside My Window (1986)

Garage και νεοψυχεδέλεια των 80s, παρέα, σε ένα δίσκο ελάχιστα πριν τα δύο είδη αρχίσουν να φιλτράρονται από την Madchester αισθητική. Τη θέση στη λίστα την καταλαμβάνει γιατί φέτος το βινύλιο αντικατέστησε την αντιγραμμένη κασέτα που το φιλοξενούσε, ψηφιοποιήθηκε πριν σταθεί δίπλα στο έτερο άλμπουμ τους στη δισκοθήκη μου και ακούστηκε ολόκληρο δεκάδες φορές μετά από πολλά χρόνια. The Things - Outside My Window

12. Alan Vega – Saturn Strip (1983)

Πιάνει βροχή, είμαι στο παζάρι, ένα ευρώ ο δίσκος να φεύγω μου λέει ένας γύφτος, μεσ’ τη σαβούρα ένας Alan Vega, μη πάει χαμένος, δίνω ένα ευρώ και λίγες ώρες αργότερα ανακαλύπτω το φοβερό – παρότι κάποιος μπορεί και να το χαρακτηρίσει ξεπερασμένο -  άλμπουμ του πάλαι ποτέ κ. Suicide. Alan Vega - Saturn Drive

13. Harold Budd – In The Mist (2011)

Περσινή δικτυακή ψαριά στην οποία φέτος έδωσα την πρέπουσα σημασία και εκτίμηση.  Η ιδιόρυθμη, υποτονικόταη ένταση στα 45 λεπτά που διαρκεί το "In the mist" λειτουργεί τελείως υπόγεια και απελευθερώνει εγκεφαλικά κύτταρα από άχρηστες πληροφορίες και σκέψεις καθιστώντας τα μάλιστα επανεγγράψιμα αμα τη ακροάσει του. Μινιμαλισμός. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Harold Budd - The Art of Mirrors (after Derek Jarman)