2 Φεβρουαρίου 2014

The Fall, η πτώση του κ. Mark E. Smith

Κατεβαίνω την Ερμού, οκτώ παρά Κυριακή πρωί, από το ηχείο του περιπτερά αντηχεί ένα παλιομοδίτικο dub σε όλο τον άδειο δρόμο κι εγώ έχω την ελπίδα να ξεχαστώ λίγο, να σπάσει η μάσκα που φοράω για πρόσωπο τις τελευταίες μέρες.  Κάτι που ανεπιτυχώς προσπάθησα κι εχθές το βράδυ στη συναυλία των Fall.

The Fall


[Νιώθω άσχημα που σας δέχομαι ξαπλωμένος. Δεν είναι τίποτα, ένας πυρετάκος που τον αντιμετωπίζω με τζίν. Είμαι μαθημένος σ’ αυτές τις κρίσεις. Ελονοσία νομίζω, την κόλλησα τον καιρό που ήμουν πάπας. Όχι, δεν αστειεύομαι παρά κατά το ήμισυ.
”Η Πτώση”, Albert Camus, 1948]

Αν η παραπάνω φράση αφορούσε την περίπτωση του Mark E. Smith, του εμβληματικού – δεν υπερβάλλω – frontman των Fall, έχω τη βεβαιότητα πως στην …ελονοσία θα βρισκόταν ο αστεϊσμός και το αναληθές. Ο (άλλοτε) πάπας της art punk σκηνής, αρνούμενος να συνταξιοδοτηθεί, μάζεψε μπάντα και βαλίτσες κι έκανε άλλο ένα ταξίδι στην Eλλάδα.

  -Τους έχω δει ήδη τέσσερις φορές, μας είπε ένας φίλος που συναντήσαμε στο χώρο. Την πρώτη φορά, στη Νέα Υόρκη, έπαιξαν δεκαπέντε λεπτά! Και μετά πλακώθηκαν στο ξύλο πάνω στη σκηνή μεταξύ τους. Πάνε όμως ευτυχώς αυτοί οι καιροί, τώρα τα παίρνουν τα φάρμακά τους.

Μάλλον τα παραπαίρνουν, όποια κι αν είναι αυτά, σκέφτομαι όταν βλέπω τον μεσήλικα Mark με το ταγγισμένο κουστούμι να βγαίνει στη σκηνή του Gagarin. Φανερά καταβεβλημένος από τις καταχρήσεις της ημέρας,  τρεκλίζοντας και μετά βίας στεκόμενος όρθιος. Με τη βαριά του προφορά να γίνεται πολύ πιο δυσνόητη από την τσίχλα που πάλευε για την επιβίωσή της ανάμεσα στα σαγόνια του.


Η τελευταία - από τις εκατοντάδες - ενσάρκωση της λοιπής μπάντας, με δυο ντράμερ παρακαλώ, των Fall απλά καταπληκτική.

Δεν ξέρω, δεν αναγνώρισα ποια τραγούδια έπαιξαν οι Fall από την προσωπική τους δισκογραφία. Βέβαια και στα καλά του να ήταν ο Mark E. Smith πάλι μπορεί να μην τα έπιανα όλα. Θέλω να πιστεύω όμως πως άκουσα το Blood Outta Stone, τουλάχιστον αυτούς τους στίχους τραγουδούσα εγώ, αλλά πάλι δεν ορκίζομαι.

Τρία ή τέσσερα τραγούδια πρόλαβε να πει ο κ. Smith κι αυτά όχι ολομόναχος αφού τον συνέδραμε η σύζυγος Έλενα Πούλου, πριν καταρρεύσει κι εξαφανιστεί από προσώπου σκηνής. Στα εικοσιπέντε (25) λεπτά της ώρας. Έχοντας ολοκληρώσει μόλις το τριτοτέταρτο τραγούδι, την ανέλπιστη για μένα (ξέρω ότι το έχει ξαναπεί στο John Peel αλλά δεν περίμενα να το ακούσω χθες) εκτέλεση του Strychnine, επιχείρησε άλλη μια ερμηνεία, καθιστός αυτή τη φορά.

 Mark E. Smith, η κατάρρευση
Κομμάτια. Παρέδωσε το χαρτί με τους στίχους και το μικρόφωνο σε έναν …θεατή… και αποχώρησε. Ο θεατής με το μικρόφωνο, για θεατής, μια χαρά τα κατάφερε. Αποχωρεί όλο το συγκρότημα από τη σκηνή. Για κάμποση ώρα πριν ξαναβγούν.

οι Fall, εκτός σκηνής
Ένα τραγούδι ακόμα από τη σύζυγο στα φωνητικά, κι έπειτα άλλο με τον κιθαρίστα και ακόμα δύο από τον ντράμμερ, κι άλλο ένα (Pushintoo hard) σε ρόλους τραγουδιστή.


Εντυπωσιακή η αμηχανία και η ντροπή – άνοιξε γη να με καταπιείς – στις ματιές και στην κινησιολογία όσων μελών κλήθηκαν να τραγουδήσουν υποκαθιστώντας το μεγάλο αφεντικό. Έχω την άποψη πως θα είχαν εξαφανιστεί όλοι με τη μία, αλλά κάτι το συμβόλαιο που λογικά θα είχαν υπογράψει με τον αιθουσάρχη, κάτι ο φόβος του «τα λεφτά μας πίσω» ή άλλης βιαιότερης αντίδρασης του – κοσμιότατου είναι η αλήθεια - κοινού τους ανάγκασε να ξοδέψουν ένα μισάωρο της ζωής τους  επί της ελληνικής σκηνής. Αυτά.

οι Suicide Rattler Proxy επί σκηνής
Για τα ακριβά ποτά του Gagarin και το χαράτσι επί του εισητηρίου που επιβάλλει το Pvblic θα γκρινιάξω άλλη φορά.

Στα υπόλοιπα θετικά (μεταξύ των περισσότερων αρνητικών) προσμετράται η ελληνική μπάντα των  Rattler Proxy που άνοιξε τη βραδιά. Ο ήχος τους είναι επιτούτου αρκετά ως πολύ πρωτόλειος, θυμίζει αρκετά Foetus  και πάρα μα πάρα πολύ εκείνον του Alan Vega Martin Rev. Το ίδιο και η μινιμαλιστική τους παρουσία. Δεν χρειάζεται να έχεις πιει πολλές μπύρες για να φαντασιώσεις πως βλέπεις live τους Suicide. Καλή ή κακή τώρα η τόση ομοιότητα; Τι να σου πω; Εγώ τους ευχαριστήθηκα.

Όπως επίσης (και μετά την κατάληξη του live σε φιάσκο) το ότι πληρωμένο ήταν το ένα εισιτήριο μόνο από τα δύο, το άλλο μου το είχε δώσει ο σταθμάρχης λίγες ώρες πριν. 

Αυτά σκεφτόμουν λοιπόν, το πρωί της Κυριακής κατηφορίζοντας την Ερμού υπό τους ήχους του παλιομοδίτικου dub που σάρωναν τον άδειο δρόμο με την ελπίδα να ξεχαστώ και να σπάσω για λίγο τη μάσκα που φοράω για πρόσωπο τις τελευταίες μέρες.  




18 σχόλια:

  1. Αααα, οι θρυλικές συναυλίες των Fall! Δυστυχώς δεν έχω τύχει σε καμμία...ή ευτυχώς, δεν ξέρω. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εμένα η πρώτη μου ήταν Δημήτρη, ή του ύψους ή του βάθους είναι τα live των Fall απ' ότι λένε όσοι τους έχουν δει πολλές φορές.
      Εγώ έπαιξα και πόνταρα σε ...βάθος απ' ότι φάνηκε. Την καλημέρα μου

      Διαγραφή
  2. Nα πώ την αλήθεια δεν τους ξέρω αλλά μάλλον για το cult της υπόθεσης θα έπρεπε να παρευρεθώ σε μία χαχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα, για το cult της υπόθεσης δε σκας είκοσι ευρώ ρε mahler! Πάντως πιθανολογώ πως άμα τους ακούσεις θα σου αρέσουν πολύ (κάποια τραγούδια τους τουλάχιστον). Γι αυτό και σου παραθέτω 2-3 συνδέσμους.

      http://www.youtube.com/watch?v=HnwgjoTq1PM

      http://www.youtube.com/watch?v=6PXphFElxuY

      http://www.youtube.com/watch?v=wpWVk3h2SA8

      Διαγραφή
  3. Κρίμα. Τους είχα δει στο Ρόδον προ αμνημονεύτων χρόνων (δεκαετία 80) και ήταν φοβεροί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως τη θυμάμαι εκείνη τη συναυλία αγαπητέ Quasar, παρόλο που δεν είχα καταφέρει να πάω. Φοιτητής στην Πάτρα γαρ. Κάπου έχω κρατημένο το flyer του live ακόμα, πρέπει να το ψάξω! Ζηλεύω

      Διαγραφή
  4. don't worry...
    όλοι μας κάποια στιγμή, έχουμε βρεθεί (αναγκαστεί;) να φοράμε μια κάποια μάσκα...
    όσο για τις συναυλίες-φιάσκο, θυμάμαι, στα αμαρτωλά 80'ς μια συναυλία του cave, λιώμα αυτός, τα γνωστά της περιόδου εκείνης, έφτυνε παραληρηματικά λόγια από μικροφώνου, άρρωστος ιδρώτας στο "ρόδον", αλλά κι εγώ δεν πήγαινα πίσω εκείνο το διάστημα...(στη συγκεκριμένη συναυλία λιώμα ήμουν κι εγώ -τα είχα γ***σει όλα στη ζωή μου λίγο πριν)...
    ξέρεις..."σε τέτοιες περιπτώσεις πίνω"... μικρές συμβουλές σε φίλους...
    Κι επειδή είσαι "πόντικας" των μουσικών ιστοριών, να μια ιδέα: να φτιάξεις μια ιστορία για τις "συναυλίες-φιάσκο" που έχουν γίνει (είτε εδώ, είτε και αλλού)
    Σε φιλώ, μέσα στην κατάθλιψή μου (σε έχασα τελευταία -έλεγα πως θα τα καταφέρω, αλλά... Κάποια στιγμή θα ακούσω -"κονσέρβα"- και τις εκπομπές που έχασα).
    Επιστρέφω στη μάσκα μου. Στο σαρκασμό της αλήθειας στη ζωή μου.
    Δρ. Μεφιστο -με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, είναι ωραία ιδέα αυτή με τις συναυλίες φιάσκο, έχω παραβρεθεί αλλά κι έχω ακούσει ιστορίες από φίλους. Πρέπει να τις μαζέψω σιγά-σιγά. Τώρα για τον Cave, νομίζω αυτή η εικόνα που περιγράφεις είναι που φούντωσε τη μυθολογία του παλιού του εαυτού (και του δικού μας παράλληλα) και τη σχέση μας με αυτόν.
      Σε φιλώ σταυρωτά πολυαγαπημένε μου Δόκτωρα.

      Διαγραφή
  5. Καλημέρα! Δεν τους γνωρίζω αλλά μόνο και μόνο από τα συμβάντα.. δεν θα ήθελα να τους γνωρίσω κιόλας.. !!
    Στο σπιτάκι στη φωτό τι μας δείχνεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ καλημέρα αγαπητέ Ηφ. Που λες, αν και τα ύστερα τιμούν τα πρώτα καθώς λένε, είμαι σίγουρος πως αξίζει η γνωριμία με τα πρώτα του κ. Smth και της πορείας του. Μην είσαι τόσο αυστηρός :)

      Διαγραφή
    2. Εγώ αυστηρός;;; Μέχρι Πάολα έχω ακούσει!!!
      Το σπιτάκι τι μας δείχνει τελικά;;

      Διαγραφή
    3. Καλά, το ανακαλώ άμεσα το αυστηρός :)

      Διαγραφή
  6. Μεγάλη φόλα οι Fall. Αμα δεν μπορείς ρε φίλε μην το κάνεις καθόλου το live. Να πάρουμε το 20αρικο πίσω να πάμε κάπου αλλού. Κατα τ'αλλα οι διοργανωτές στ'αρχ... τους. Έπιναν το ποτάκι τους και πέρα βρέχα. Και η κυρία Πούλου μάλλον φοβήθηκε να μης κλέψουμε την τσάντα. Μεγάλη αρπαχτή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα εκατό δίκια σου δίνω. Όπως τα λες. Πάντως οι διοργανωτές γιατί να ιδρώσουν"? Ούτε γιούχα σχεδόν δεν ακούστηκε. Δεν ξέρω τι να πω. Ίσως οιι παλιοί που "διεκδισκούσαμε" ποικιλοτρόπως τα δίκια μας παραμεγαλώσαμε και οι νεότεροι να 'ναι τόσο ...υπεράνω.
      Αυτό με την τσάντα και το παλτό της ...Πούλου στα όρια του γραφικού και του γελοίου!!!

      Διαγραφή
  7. Σιγά μη μας έδινε ο Τριανταφυλλίδης το εικοσάρικο πίσω! Και εγώ εκεί ήμουν και έβριζα. Όπως τα λέει ο αρθρογράφος είναι. Με τα χίλια ζόρια να μείνει έστω ένας από το συγκρότημα στη σκηνή για να μην υπάρξουν άλλες αξιώσεις από το κοινό.

    Ωραίο μπλογκ φίλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι έπειτα φύγαμε , καταπίνοντας ένα ακόμα φιάσκο. Φίλε μου, έχω την εντύπωση πως ο διοργανωτής δεν θα την ξαναπάταγε μετά τους White Stripes.

      Διαγραφή
  8. Καημένη Πούλου, τι τραβάς!...

    Φαντάζομαι πως η μάσκα σκλήρυνε ακόμα περισσότερο με όσα μεσολάβησαν από την ανάρτηση. ("Έφυγε" ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, έγινε ξανά σεισμός στην Κεφαλοννιά, αδιανόητες οι εικόνες από τη Συρία. Γμτ, είδα δελτίο ειδήσεων και αρρώστησα.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμπζ, πέτα την τηλεόρασή σου αμέσως. Κλείσ' την. Δε λέει.

      Για τον Χόφμαν με πείραξε πολύ είναι η αλήθεια. Είναι (ήταν) ο μόνος ηθοποιός της (όχι και τόσο πλέον) νέας γενιάς που τον υπερσυμπαθούσα και παρακολουθούσα.

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails