άνθρωπος δαγκώνει άνθρωπο δαγκώνει άνθρωπο

“Την καριόλα…”, είμαι σίγουρος πως θα σκέφτηκε όταν είδε τα αίματα στο χέρι του. Το δέρμα του είχε σκιστεί από τα κοφτερά παρά την ηλικία της δόντια. Πρέπει να τον έλουσε κρύος ιδρώτας μα δεν ήταν αυτό που τον απασχολούσε εκείνη την στιγμή. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μη μπλέξει περαιτέρω, κι αυτό ήταν δύσκολο, παγιδευμένος έτσι όπως ήταν μαζί της, στην κλειστή καμπίνα του ασανσέρ. Σκέφτηκε να το βάλει απλά στα πόδια μα έτσι θα πήγαινε όλος ο κόπος του από το πρωί χαμένος. Την είχε ακολουθήσει για ώρες: τράπεζα, σουπερ μάρκετ, λαϊκή αγορά και να ‘τοι τώρα οι δυο τους στο ασανσέρ λίγο πριν αυτή εξαφανιστεί μέσα στο διαμέρισμα της.

Όχι, δε θα το άφηνε έτσι, τράβηξε άλλη μια φορά την τσάντα της με όλη του τη δύναμη, σίγουρα ξαφνιάστηκε που την κρατούσε ακόμα τόσο σφιχτά πάνω της. Τότε ήταν που την είδε να ξανανοίγει το στόμα, να τον δαγκώσει πάλι. Άνοιξε κι αυτός το δικό του να την προλάβει. Έκανε μια απότομη κίνηση προς το μέρος της και έκλεισε με δύναμη τις μασέλες του, στο ύψος του ματιού της. Ξέσφιξε τα δόντια του, να ελευθερώσει ένα κομμάτι κρέας. Το είδε που κρεμότανε πάνω στο κίτρινο πρόσωπο της γυναίκας που ούρλιαζε. Άρπαξε την τσάντα και βγήκε στο διάδρομο. Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω και χάθηκε στα στενά της Κυψέλης.

Λίγες ώρες μετά το μόνο που ξεχώριζε το παραπάνω περιστατικό από τον όποιον “αστικό μύθο” ήταν ετούτο το σημείωμα του διαχειριστή της πολυκατοικίας, κολλημένο στον καθρέφτη του φρεσκοκαθαρισμένου ανελκυστήρα.