Τόσο μακριά, τόσο κοντά, σκέφτηκα κοιτώντας τον. Την πραγμάτωση του πόθου του μικρού τσιγγάνου, εμποδίζει, φαινομενικά, μόνο ένα τζάμι. Κοντοστάθηκα, έφερα στο μυαλό μου το αντίστοιχο των δικών μας βίων, και προχώρησα πριν βουρκώσω καθ’ ότι ευσυγκίνητος τελευταία.Αθήνα, καλοκαίρι 2010
Ο τρόπος που μεταβαίνεις από το ένα επίπεδο συγκίνησης κι εγγύτητας στο άλλο με συγκινεί. Βρίσκω σημείο ταύτισης, ασφαλώς, για τελείως διαφορετικούς, δικούς μου λόγους. Και όχι μόνο στην παρούσα ανάρτησή σου, παρόμοιες σκέψεις έχω κάνει και για άλλες..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά!
Έτσι είναι το μυαλό, χαράζει συνεχώς χαοτικές διαδρομές ίσα ίσα να καταλήξει στο πως θα σε ταράξει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είμαστε καλά να το απολαμβάνουμε