σπεύσατε για αγορές

“Γραβάτεεεες! Γραβάτες με ένα ευρώ! Με ένα ευρώ γίνεστε κύριοι !!!” Το ευχαριστιέμαι πάντα όταν ακούω τη γνωστή φωνή του μεσήλικου κυνικού πωλητή στο “κάτω” Μοναστηράκι. Στο παζάρι του συνδέσμου ρακοσυλλεκτών που στήνεται χρόνια τώρα στα τέλη της πεζοδρομημένης Ερμού, λίγο πριν βγείς στην Πειραιώς, απέναντι από το Γκάζι.

Λοιπόν εκεί, μετά το τέλος του αρχαιολογικού χώρου του Κεραμεικού και μπροστά ακριβώς από το αμαξοστάσιο των τρόλεϊ συμβαίνει τις τελευταίες Κυριακές, ο παράδεισος του μουσικόφιλου: Βουνά από cd και dvd, στην τιμή του 1 Ευρώ (σπανιότερα μισό ή δύο), όλα σφραγισμένα, απλώνονται δεξιά και αριστερά και δε σου μένει παρά να βουτήξεις και να αρχίσεις να διαλέγεις. Οι αναγραφόμενες απλησίαστες τιμές – με το λογότυπο του γνωστότερου μουσικού καταστήματος του κέντρου – φυσικά δεν ισχύουν, το ίδιο συμβαίνει και με τις αστραφτερές αντικλεπτικές ταινίες τους.

Βρίσκεις ότι θέλεις, στην τιμή που πάντα φανταζόσουν ως ενδεδειγμένη μα που ποτέ δε διανοήθηκες να διεκδικήσεις. Pixies, Smashing Pumpkins, Audioslave, Madonna, Pet Shop Boys, Bjork, οτιδήποτε sixties και soul, Travis, Belle & Sebastian, Radiohead ή Evanesence, Rhianna, Eminem, πολλά Jazz, εννοείται και ελληνικά: έντεχνα ( σ.τ.σ. : ?) και μαλακοπόπ. Ότι κυκλοφορεί δηλαδή.

Εννοείται και από ταινίες υπάρχει ότι μπορεί να φανταστείς: από Pasolini και Monty Python για παράδειγμα, μέχρι boxsets με αφιερώματα στον φανταστικό κινηματογράφο, τους σουρεαλιστές του 40 ή ολόκληροι κύκλοι πχ. X Files, Sex & the City και The Office. Άσε τα μουσικά Dvd, χάος.

Δεν είναι μόνο η οικονομική στενότητα που κάνει τα σάλια να τρέχουν μπροστά σ’ αυτόν τον ωκεανό της pop κουλτούρας. Είναι η εκδίκηση που παίρνεις για τις εκατοντάδες ευρώ που έχεις πληρώσει όλα τα χρόνια.

Το ότι βρίσκονται στον “τομέα” του συνδέσμου των ρακοσυλλεκτών, και όχι εκείνου των παλαιοπωλών (Πάνω Μοναστηράκι : πλατεία Αβησσυνίας - Ηφαίστου) με κάνει να εικάζω πως η μοίρα των χιλιάδων αυτών ψηφιακών εγγραφών – τουλάχιστον πριν επαναπροωθηθούν στο παραεμπόριο - ήταν η καταστροφή και ταφή σε κάποια χωματερή. Ακριβώς όπως οι απούλητες σοδειές πορτοκαλιών και ροδάκινων θάβονται για να μην απαξιωθεί και πέσει η τιμή των ήδη διατιθέμενων στο εμπόριο φρούτων. Απλά με κάποιο μαγικό (?) τρόπο ήλθαν στα χέρια των ρακκοσυλλεκτών.

Για παράδειγμα φαντάζομαι είναι για το κατάστημα προτιμότερη (και συνολικά πιο προσοδοφόρα) η διάθεση 10 αντιτύπων του dvd της Bjork προς 19 ευρώ το τεμάχιο (σύνολο 190 ε) παρά η προσφορά 40 αντιτύπων προς 5 (σύνολο 200 ). Αν και το φαινομενικό έλλειμμα (10 ε) δε συνηγορεί στο αληθές της υπόθεσης νομίζω ότι είναι ο επόμενος λόγος που το επιβεβαιώνει:

Το προϊόν πρέπει να συνεχίσει να πωλειται 19 ευρώ. Η διάθεση του στην τιμή των 5 ευρω – οπου ειναι φανερο ότι παλι θα υπαρχει κερδος για την επιχειρηση - θα κάνει συγχρόνως προφανή στους καταναλωτές την αισχροκέρδεια της αρχικής τιμής. Οι οποιοι ταυτοχρονα θα περιμενουν και τη διατιμηση κάθε νέας κυκλοφορίας προτου την αγορασουν.

Εάν πάλι η αρχική μου υπόθεση είναι λανθασμένη, η μόνη λογική εξήγηση είναι τούτο το παραεμπορευμα να είναι …κλεμμένο. Θα μπορουσε να ειναι κι ετσι , μα αφενός δεν έχει ακουστει τελευταία πλιάτσικο σε κάποιο κεντρικό δισκοπωλείο, αφετέρου ακόμα κι αν αυτή είχε αποκρύβει από την ειδησεογραφία, η διάθεση σε κοινή θέα των …κλοπιμαίων σίγουρα θα κινούσε τις υποψίες των δεκάδων δημοτικών και μη αστυνομικών που περιπολούν στην περιοχή.

Εν πέσει περιπτώσει, εάν δεν έχετε απαξιώσει το cd – μέσω mp3 ή προς όφελος του βινυλίου όπως ο γράφων - και ενδιαφέρεστε σπεύσατε και αγοράσετε προτού κάποια βροχή τα καταστρέψει ή επιτήδειοι μεσάζοντες που τα αγοράζουν τσουβαληδόν σας τα πουλήσουν σε μαγαζιά second hand σε πάλι συμφέρουσα μα πολλαπλάσια τιμή.

και ένας συνειρμός...

Το παραπάνω post μου έφερε στο μυαλό την ακόλουθη ιστορία: Ήταν το 82 η το 83, συμφωνημένες από την τότε ΕΟΚ οι τιμές του ροδάκινου και τα στρέμματα καλλιέργειας του στις χώρες μέλη, οι έλληνες παραγωγοί - γνωστή ιστορία - παράκουσαν και βρέθηκαν ξαφνικά με χιλιάδες τόνους αδιάθετα φρούτα. Μόνη επιλογή η χωματερή.

Η λέξη "χωματερή", θυμάμαι, κυριαρχούσε σε όλα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για μήνες. Κάθε προσπάθεια να βρεθεί συμβιβαστική διέξοδος με τους ευρωπαίους εταίρους έπεσε στο κενό αλλά η - ακόμα σοσιαλιστική - κυβέρνηση του ΠαΣοΚ βρήκε τη λύση.

Αποζημίωσε νομίζω τους αγρότες μα τα ροδάκινα δεν παραχώθηκαν. Έγιναν πούλπα, συσκευάστηκαν σε κυλινδρικούς τενεκέδες και διανεμήθηκαν στα σχολεία της χώρας. Σοσιαλιστική λύση. Έγινε χαμός. Την πρώτη μέρα με δυό τενεκέδια στις μασχάλες και τη σχολική τσάντα στον ώμο, γύρισα σπίτι ιδρωμένος μα περήφανος ότι έφερα κι εγώ κάτι φαγώσιμο στο σπίτι, το ίδιο και τη δεύτερη.

Οι περισσότεροι έπρατταν το αυτό, κάποιοι όμως έπαιρναν περισσότερους, ίσως και 7 ή 8, άλλοι από πλεονεξία άλλοι από ανέχεια. Τους παρέτασσαν ξαπλωτούς στο δρόμο, τον ένα πίσω από τον άλλο και τους κυλούσαν μέχρι το σπίτια τους, σπρώχνοντας σκυμμένοι μόνο τον τελευταίο της σειράς. Αυτό καθώς και η τρέλλα του “τζάμπα” που ακολούθησε μετά, έκαναν τους δρόμους πέριξ του σχολείου αδιάβατους για μέρες. Τα τενεκέδια εκείνα, άλλοτε από ατυχήματα άλλοτε από εκούσιες ρίψεις έσκαγαν και η πηχτή μάζα χυνόταν, σκόρπιζε παντού και όλα κολλούσαν σε ακτίνα δεκάδων μέτρων. Τουλάχιστον μύριζε ροδάκινο παντού, γελάγαμε στην αρχή όλοι, μα μετά ο χυμός σάπιζε και ορδές εντόμων μας έκοψαν το γέλιο.

Σπίτι φτιάξαμε χυμούς, μαρμελάδα, παστα φλώρα, γρανίτα και δε θυμαμαι και ‘γω τι άλλο, στην αρχή το ευχαριστηθήκαμε κατόπιν μπουχτίσαμε οικογενειακώς.

Η πρώτη φωτό είναι "λεπτομέρεια" από φωτογραφία του φίλου Μ (aka chocorello)