ένα t-shirt με τον αριθμό 4699

Συνήθως αγοράζω ρούχα, δεύτερο χέρι. Κι όποτε δεν έχουμε το χρόνο ή την όρεξη να πάμε να ψάξουμε και να δοκιμάσουμε, στήνει ο φίλος Τ σπιτικές «επιδείξεις μόδας» μαζευόμαστε και διαλέγουμε από τα εκατοντάδες ρούχα του Yesterday’s Bread που έχει κουβαλήσει μαζί του.

"Και για σένα η μπλούζα με το μπατσόσημο", μου ’πε ο Τ , σε μια τέτοια μάζωξη, και πέταξε το μαύρο t-shirt προς το μέρος μου. Σπίτι, πλυντήριο, άπλωμα και βρέθηκα προβοκατόρικα να το φοράω και να παρατηρώ το σήμα του αστυνομικού τμήματος της Φιλαδέλφειας (P.P.D) τυπωμένο στο ύψος του στήθους με τον αριθμό 4699, πλαισιωμένο από τις λέξεις NEVER FORGOTTEN.

Με το μυαλό μου να φτιαχνει πιθανά κι απίθανα σενάρια για την ιστορία της μπλούζας αυτής, ξεκίνησα να ψάχνω τις λεπτομέρειες που θα με οδηγούσαν σε μια ενδιαφέρουσα …αληθινή ιστορία. :)

Το 4699, λοιπόν, ήταν το διακριτικό του Daniel Faulkner, έντιμου αστυνομικού της πόλης της Φιλαδέλφειας και διώκτη της τοπικής μαφίας που το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου 1981 σταμάτησε για έλεγχο ένα διερχόμενο Volkswagen. Τυπική διαδικασία, όχι μακριά από το κέντρο της πόλης αν και κάποιοι λένε ότι κοντά είχε μόλις σημειωθεί η ληστεία μιας κάβας.

Ο οδηγός William Cook, σταμάτησε, αποβιβάστηκε, μα δεν πρόλαβε να συλληφθεί και η μανιασμένη του αντίσταση δεν ήταν ο λόγος. Μια σφαίρα καρφώθηκε στην πλάτη του ένστολου D.F., ο οποίος πρόλαβε να πυροβολήσει άπαξ πριν τέσσερις ακόμα σφαίρες – χαριστικές - τον αφήσουν για πάντα ξαπλωμένο στην άσφαλτο.

Μέχρι εδώ, όλα μου θυμίζουν οποιαδήποτε αστυνομική αμερικανική ταινία έχω δει. Την όποια όμως διαφορά κάνουν τα παρακάτω γεγονότα:

Η σφαίρα του άτυχου αστυνομικού βρήκε ανθρώπινο στόχο. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον αδελφό του οδηγού του Volkswagen που μαρτυρίες θέλουν να σταματά το ταξί του ακούγοντας τους πυροβολισμούς και να κατευθύνεται πεζός προς τη μεριά της φασαρίας μόλις αντιλαμβάνεται ότι είναι ο αδελφός του που απομακρύνεται τρέχοντας. Τραυματισμένος στο στήθος, συλλαμβάνεται μέσα στο νοσοκομείο.

Το όνομα του γνωστό στις αρχές τότε, πασίγνωστο στον κόσμο σήμερα. Mumia Abu-Jamal. Κάποιοι από εμάς ίσως έχουμε υπογράψει τις εκκλήσεις της Διεθνούς Αμνηστίας για την αποφυλάκιση του. Ο Μ.Α. Jamal υπήρξε ενεργό μέλος του κινήματος των Μαύρων Πανθήρων (B.P.P), ακτιβιστής, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και ενίοτε εργαζόμενος ως οδηγός ταξί για τα προς το ζην.

Μάρτυρες, υπόδικοι και αμφιβόλου ηθικής κατέθεσαν, ανακάλεσαν και ξανακατέθεσαν πως το βράδυ εκείνο τον είδαν να πυροβολεί τον πεσμένο αστυνομικό. Δικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο για δολοφονία αστυνομικού.

Οι καταθέσεις αυτοπτών που είδαν με διαφορετικό τρόπο το ρου των γεγονότων αποσιωπήθηκαν. Όπως και η ομολογία του Arnold Beverly (1999) που ανήκε την εποχή εκείνη στη δύναμη πυρός της μαφίας.

Υπεύθυνοι της έρευνας είχαν αναλάβει ο δικαστής, Albert Sabo - γνωστός ως ο «Βασιλιάς της Θανατικής Ποινής» και ο Alfonzo Giordano, δεξί χέρι του ορκισμένου εχθρού των αφροαμερικανών αρχηγού της αστυνομίας της Φιλαδέλφειας και μετέπειτα δήμαρχου, Frank Rizzo. Ο Giordano καταδικάστηκε το 1986 για υποθέσεις δωροδοκίας.

Έκτοτε ο Mumia Abu-Jamal – ο διασημότερος θανατοποινίτης του πλανήτη – μεταβλήθηκε σε σύμβολο των ανά τη γη πολιτικών κρατουμένων καθώς και ενός διεθνούς κινήματος για πρόσβαση στη δικαιοσύνη και κατάργηση της θανατικής ποινής. Ασκεί συνεχείς μα πάντα απορριπτόμενες εφέσεις και αιτήσεις αναστολής της εκτέλεσης του, την ίδια στιγμή που αδικαίωτο(?) – τουλάχιστον όπως το περιγράφει η Angela Davis στο αυτοβιογραφικό “Αν αυτοί έρθουν την αυγή” - το κίνημα των μαύρων πανθήρων έχει πλέον εκλείψει. (Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη της του 1970 κατεβαίνει εδώ)

Το post εγράφη ακούγοντας το Back in the USA (1970) των MC5, ακροαριστερού και πολιτικά υπερενεργού συγκροτήματος, με μάνατζερ (?) και “καθοδηγητή” τον ιδρυτή του αδελφού κινήματος των Λευκών Πανθήρων, John Sinclair.

(click pic to dl)

Για όποιον ενδιαφέρεται, ενημέρωση και συλλογή υπογραφών γίνεται στις σελίδες:

www.freemumia.com/ και www.freemumia.org/