Από το αλμπουμάκι “Είμαι ένας μαλάκας”του Ιταλού Altan (εκδόσεις Βαβελ). Το θυμήθηκα σήμερα διαβάζοντας συμπτωματικά, κάμποσες αναρτήσεις για …“αμαρτίες γονέων”.
Ταυτόχρονα επανέφερα στο μυαλό, την …”ξεχωριστή” περίπτωση της ιδιάζουσας οικογένειας ενός συμμαθητή. Τελευταία φορά τον είχα δει πριν είκοσι και βάλε χρόνια, νέα του έμαθα από την τηλεόραση και τις εφημερίδες κάπου μία δεκαετία πριν.
Είναι μήνες που ταλαντεύομαι να ανεβάσω ένα ποστ γι αυτό, μα πάντα κάπου σκαλώνω και κάνω πίσω. Έτσι λοιπόν όποιος “τολμά” ας ενημερωθεί εκουσίως εδώ και τα συμπεράσματα δικά του.
Τα γραπτά σου είναι θησαυρός και θέλω να σ'ευχαριστήσω που μου έδωσες την ευκαιρία να τα γνωρίσω. Έγινα φανατικός λεμονοστιφτικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διάβασα το άρθρο και το στομάχι μου έγινε κόμπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως, όταν υπάρχει "ψυχική ασθένεια", πόσο ευθύνεται η οικογένεια;
Επειδή μιλάς για "αμαρτίες γονέων".
@ maxos : σ'ευχαριστώ πολύ, με τιμά το γενναιόδωρο σχόλιο, μα τι να πούμε τότε γι αυτούς που γράφουν πραγματικά καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Teteel : Πολλές φορές οι οικογένειες είναι οι φορείς των ψυχικών ασθενειών των τέκνων, είτε δημιουργώντας τες, είτε αγνοώντας, παραμελώντας και αποκρύβοντάς τες. Δυστυχώς έχω συναντήσει πολλές τέτοιες περιπτώσεις που εμπίπτουν στο "απόρρητο ενός καθηγητή ιδιαιτέρων".
χωρίς να θέλω να εμπλέξω την