Αθήνα 10.2010Σκέφτηκα να γράψω κάτι για τη χθεσινή μέρα, ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από τη φοβισμένη ματιά και τα αίματα στο πρόσωπο ενός πρώην υπουργού. Διάβασα πως διασταυρώθηκε με την πορεία εξερχόμενος από παρακείμενο καφέ. Δε στέκομαι στο «ακαλαίσθητο» του λιντσαρίσματός ως τιμωρία σε πεπραγμένη ύβρη μα ούτε και στην «ψυχολογία του όχλου» στην οποία κάποιοι απέδωσαν το γεγονός.
Θα ‘πρεπε μα δε θέλω να σταθώ σε τίποτα από αυτά σήμερα. Θέλω να βουτήξω έστω και για λίγο - κι ας μη με κερδίσει - στην ηρεμία της καθημερινότητας.
Ναι, όντως ακούγεται "αστείο" και ...αρκούντως προκλητικό. Το θέμα είναι πως για να περιγράψεις το πως "δέχεσαι" τις προσβλητικές αυτές συμπεριφορές νιώθεις πως πρέπει να καταδικάσεις τη βία πριν την εξομολογηθείς από μέσα σου. Πως πρέπει να παρακαλέσεις το πνεύμα σου να επιβληθεί αν μπορεί στον αυθορμητισμό του συναισθήματος.
ΑπάντησηΔιαγραφή