η μεγάλη eightίλα

Νεαρά κορίτσια με βάτες στις καλοκαιρινές τους μπλούζες και αγόρια με μαλλιά ανανά και χαίτες λασπωτήρες παραγγέλλνουν παγωτά και φρουτ παντς – με αλκοόλ οι πιο περπατημένοι -από τον σγουρομάλλη ιδιοκτήτη/σερβιτόρο/υπεύθυνο του Blue Lines Rollers. Αγουροξυπνημένοι από τον μεσημεριανό ύπνο  οι περισσότεροι, κάποιοι ακόμα με τα αλάτια στους ώμους περίμενουν  τη σειρά τους για ένα ζευγάρι τροχοπέδιλα,  περιμένοντας να καταλάβουν την πίστα. Κάπου ανάμεσα στα ρόλλερς  και τις νέον επιτοίχιες φιγούρες που αναβοσβήνουν, βρισκόμαστε και εμείς.

Μετά θερινό σινεμά ή/και ντίσκο, ανάλογα με τα χαρτζιλίκια και τη διαθεσιμότητα κάποιου γονιού να μας «πετάξει» παραέξω.  “Αχ, πως ζηλεύω τα νιάτα σας”, η μόνιμη επωδός της κύριας ερώτησης: “Ποιο έργο θα δείτε παιδιά;”  Εμείς με σταράτες απαντήσεις όπως “Το μπλε λαγκούν” ή ακόμα καλύτερα το “Συμμέρ Λυβέρ” καταφέρνουμε να βρεθούμε ένα σκόπελο κοντινότερα στο ταμείο των  «Κατάλληλων άνω των 18»:  Γαλάζια Λίμνη και Εραστές του Καλοκαιριού.

Ντισκοτέκ το Κάστρο, γεμάτη καθημερινά - παρότι παρακμιακή από την ημέρα των εγκαινίων της - από καναρινί πουκάμισα και πλαστικά παντελόνια.   Μακιγιαρισμένη σα καραγκιόζης να μοιάζει και καλά μεγαλύτερη η εντεκάχρονη ξαδέλφη που μας είχε φορτωθεί κάποια φορά, παραδόξως καταφέρνει να περάσει το face control.
Είναι δέκα και μισή, το Paris Latino παίζει στα decks και ο σερβιτόρος έρχεται στο τραπέζι μας για παραγγελία. Έρχεται η σειρά της ξαδέλφης, κι εκείνη σταυρώνοντας - δασκαλεμένη - μεγαλίστικα τα πόδια της λέει: «Μια Τυρόπιτα παρακαλώ».  

  

Στο κλίμα του 1982 λοιπόν, οι Αυστραλοί MEGAMEN, παρουσιάζουν το νέο τους χιτ στην τοπική τηλεόραση. Εκπληκτικής κοψιάς εκπρόσωποι των νεορομαντικών – ναι! στα όρια του trash – με εντυπωσιακά τηλεοπτικά εφφέ στυλ ΥΕΝΕΔ, μάλλον μιλιταριστική (SS ή SM)  εμφάνιση καθώς και μια απροσδόκητη πτώση του drumstick στο 2:29 που σε κάνει να χαμογελάς αθώα.

Στους Megamen, έφτασα μέσω ενός μηνύματος από την προσωπική σελίδα του πληκτρά του συγκροτήματος Mark Love όταν μου είχε (συ)ζητήσει προ ετών να φτιάξω ένα βίντεο για το τότε νέο του τραγούδι.  Με δικιά μου υπαιτιότητα, η συνεργασία μας ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. 

υγ. To blue lines rollers υπάρχει ακόμα. Απαράλλαχτο σε αισθητική, άδειο όμως από κόσμο. Με έβγαλε τις προάλλες εκεί ο δρόμος της αναζήτησης των επιούσιων τσιγάρων. Μπήκα και χαιρέτησα τον σγουρομάλλη ιδιοκτήτη/σερβιτόρο/υπεύθυνο, δε με θυμήθηκε φυσικά,  αλλά το ευχαριστήθηκε.