δε θα γίνεις άνθρωπος ποτέ

Αύγουστος 2010

Όταν τον προηγούμενο Αύγουστο άφησα την παραλία, τίποτα δε θύμιζε τη ζοφερή κατάσταση που είχα πρωτοσυναντήσει εκεί. Με ένα αταίριαστο σε μένα πείσμα (και μια ασύμβατη για τα κιλά μου αντοχή) είχα αρχίσει να μαζεύω μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών, να τα σωρεύω σε πολές δεκάδες μαύρες σακούλες και να τα κουβαλάω κοντά 1 χιλιόμετρο στον κοντινότερο κάδο. Κι όλα αυτά κάτω από τις συνθήκες που μισώ: το ανήλεο αττικό λιοπύρι έκανε την όλη διαδικασία ακόμα δυσκολότερη. 

Αρωγοί κάποιοι φίλοι και φίλες μου που αδιαμαρτύρητα στρώθηκαν στη δουλειά. Το γνώριζαν όμως από πριν, διακοπές μαζί μου και καλοκαιρινή φιλοξενία ανταλλάσσεται με συλλογή σκουπιδιών από την παραλία.

Στην αρχή ασχολήθηκα με την παραλία κατόπιν με τα πρανή αυτής που είχαν μεταβληθεί σε κανονικό σκουπιδότοπο, τροφοδοτώντας την ακτογραμμή με κάθε λογής οργανικά και ανόργανα απορρίμματα στο παραμικρό φύσημα του αέρα. Ότι μπορείς να φανταστείς και σε τεράστιες ποσότητες υπήρχε εκεί. Κάποια μέρα γέμισα 2 σακούλες σούπερ μάρκετ αποτσίγαρα μόνο από τη μισή παραλία που δεν είναι και ιδιαίτερα μεγάλη. 

Στην πορεία του συμμαζέματος κάποιοι αντέδρασαν αδιάφορα αν όχι απαξιωτικά στη θέα των σκουπιδοκουβαλητών και κάποιοι – που ξεδιάντροπα συνέχισαν να πετάνε τα πάντα παντού - επιθετικά στην παραμικρή σύσταση που τους κάναμε. Υπήρξαν φορές που λίγο έλλειψε να πιαστώ στα χέρια με κάποιους από αυτό το είδος.

Πάντως η τακτική μας, είτε δίνοντας το "καλό παράδειγμα", είτε ενεργοποιώντας τη ντροπή μπορεί και το φόβο πιθανού κραξίματος μας διευκόλυνε αρκετά γιατί ενόσω μαζεύαμε τα παλιά, ο ρυθμός αύξησης των νέων σκουπιδιών μειώθηκε.  

Στην πορεία των ημερών μάλιστα, λίγοι συλλουόμενοι, πέρασαν από το στάδιο των επιδοκιμαστικών βλεμμάτων στο επόμενο, και ήρθαν και βοήθησαν κι αυτοί. Δεν τίθεται θέμα ευγνωμοσύνης ή ευχαριστιών, θέλω να πιστεύω ότι το έκαναν για τους ίδιους τους τους εαυτούς.

Τελικά δουλειά έγινε. Αφήσαμε την παραλία καθαρή ακόμα κι αν έγινα – μόνος ή με παρέα - κομμάτι γραφικός. 

 Ένας χρόνος αργότερα

Ιανουάριος 2011

Απρίλιος 2011

Ιούνιος 2011

Ιούλιος 2011

Ένα χρόνο μετά και έχοντας διανύσει μόλις τον πρώτο καλοκαιρινό μήνα, η κατάσταση της παραλίας είναι ίδια με εκείνη που πρωτοσυνάντησα πέρυσι. Σε μερικά σημεία μπορεί και χειρότερη. Η ελπίδα ότι το καθαρό τοπίο θα έκανε τον κόσμο να μη ξαναφερθεί βάρβαρα στο μέρος που ξαπλώνει ή κολυμπάει γυμνός, ακυρώθηκε. Βεβαιώθηκα ότι οι μαλάκες πάντα θα υπάρχουν.

Αλλά παρά την αρχική απογοήτευση δεν απελπίζομαι. Θα αγοράσω πάλι κουτιά με γάντια μιας χρήσης, θα τα μοιράσω ξανά στην παραλία μαζί με μαύρες πλαστικές σακούλες, και ίσως να τα ξανακαταφέρουμε. Και γράφω σε πρώτο πληθυντικό γιατί ήδη ήρθα σε επαφή με κάποιους από τους περυσινούς συλλουόμενους (μια 5μελή παρέα)  και συμφωνήσαμε να αναλάβουμε δράση οσονούπω.

Παράλληλα θα προσπαθήσουμε κάποια συνεννόηση με το δήμαρχο, αν και αυτό  μάλλον  μάταιο μου ακούγεται. 

Ο Ν, ανέλαβε να φτιάξει πλαστικοποιημένες ταμπέλες/πινακίδες με κάποιου είδους προτροπή προς καθαριότητα. Έχει κανείς καμιά ιδέα για το τι θα μπορούσαν να γράφουν; Το graffito που έγραψε παλαιότερα κάποιος: «Τα σκουπίδια στα σπίτια σας ΖΩΑ» δε φαίνεται να έπιασε.

ΥΓ. Ελπίζω κάποια μέρα όταν η νοοτρπία του "ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ'' - που λέει και το εσώρουχο του μαλάκα που το άφησε στην παραλία - εξαλεφθεί, να μη χρειάζεται cropping για να δείξεις τη φωτογραφία της αγαπημένης σου παραλίας.