στο Σούνιο το 2011

μεταξύ ουρανού και γης

"Πάω στοίχημα ότι είναι Ρωσίδα. Είναι στατιστικά οι χειρότερες. Θέλουν να φωτογραφίζονται με γόβα στιλέτο πάνω στα μάρμαρα...", μου είπε η φύλακας του αρχαιολογικού χώρου – συμβασιούχος, απλήρωτη από μήνες – , εγώ γέλασα κι εκείνη έφυγε βάζοντας ταυτόχρονα τη σφυρίχτρα στο στόμα.  

Θυμήθηκα ξανά τους ρώσους ναύτες που πέταγαν τις  άδειες μποτίλιες στα βράχια μπροστά ακριβώς από το ναό του Ποσειδώνα και μετά την κωμικοτραγικά επεισοδιακή βουτιά που επιχειρήσαμε με την Ι από το νοτιότερο άκρο της Αττικής, την ίδια εκείνη μέρα. 

Όταν έχουμε φιλοξενούμενους, με τον Ν, τους πηγαίνουμε πάντα στο Σούνιο.  Νόμος. Στην φετινή μας επίσκεψη ασχολήθηκα πάλι με την προσφιλή μου μελέτη και φωτογράφηση της ανθρωπογεωγραφίας των επισκεπτών του ναού. Οι φοβερές πόζες που παίρνουν, οι εκφράσεις και οι γκριμάτσες τους, τα γέλια, τα αγκαλιάσματα και τα στοχαστικά – ειλικρινή ή όχι, δεν έχει σημασία – βλέμματα τους με συγκινούν, μοιάζουν τόσο ταιριαστά με το χώρο, καδραρισμένα  για πάντα και οσονούπω αποθηκευμένα σε κουτιά, φωτογραφικά άλμπουμ ή σκληρούς δίσκους. 

 Υγ. Όπου "Ρώσος" θα μπορούσε να είναι υπήκοος οποιασδήποτε Σοβιετικής Δημοκρατίας. Φαντάζομαι το ίδιο θα ισχύει και για το "Ρωσίδα" της υπαλλήλου.