Ανακατευτήκαμε με το λίγο κόσμο, φωτογραφηθήκαμε όπως κάνουν όλοι, σαστίσαμε με τις πέρδικες που ανεξήγητα έχουν κατακλύσει τα πέριξ του ναού. Βυθιστήκαμε στη γαλήνη του τοπίου, χαζέψαμε τον πορτοκαλί δίσκο στον ουρανό, χαμογελάσαμε με τις πόζες των εν αφθονία περίπου μοντέλων και των λιγότερων περίπου beatniks.
Μα ούτε μια στιγμή δε μας πέρασε καν από το μυαλό η προοπτική μιας κατάβασης του βράχου, όπως κάποτε, νομίζω ήταν το ‘95. Τότε που σε μια κρίση βλακείας, εγώ και η Ι. είχαμε αποφασίσει να πατήσουμε το νοτιότερο άκρο της Αττικής.
Φύλακες τότε δεν υπήρχαν, ο κόσμος παραδόξως ήταν ελάχιστος και μόνο κάτι μεθυσμένοι τεράστιοι ρώσοι γελούσαν, ακούγοντας τα άδεια τους μπουκάλια να σπάνε στα βράχια που τα εκσφενδόνιζαν. Τους είχαμε προσπεράσει, μην τολμώντας περισσότερα από πλάγιες ματιές αποδοκιμασίας πριν κατέβουμε το μικρό γκρεμό μπροστά ακριβώς από τις κολώνες.
Η θάλασσα ήταν «λάδι» και αυτό μας έκανε να πιστεύουμε ότι θα ήταν εύκολο να κολυμπήσουμε. Βγάλαμε τα ρούχα μας, και με ένα «εγώ μπαίνω» γεμάτο αυτοπεποίθηση, η Ι. προχώρησε με φόρα το τελευταίο βήμα για το μακροβούτι που την βύθισε στα σκούρα μπλε νερά.Στάθηκε σωτήρια η δική μου αργοπορία. Κι αυτό γιατί η παραμικρή αναταραχή στην επιφάνεια της θάλασσας μεταφραζόταν σε μία τρομαχτική ταλάντωση, στην επαφή της με τα βράχια.
Κύμα ενός μόλις εκατοστού στα ανοιχτά νερά εξελισσόταν σε 1.5 μέτρο «άδειασμα», η στάθμη κατέβαινε γρήγορα πριν επανέρθει βίαια στην πρότερη της θέση με ένα υπόκωφο παφλασμό. Και ολόγυρα μεγάλα ψάρια να μετατρέπουν τα γέλια της Ι αρχικά σε πανικό και στη συνέχεια σε κλάμα. Ίδρωσα να καταφέρω να την τραβήξω πίσω στο βράχο και να την ηρεμήσω. Κι όταν με τα πολλά συνήλθε, ε τότε βούτηξα και εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου