31 Αυγούστου 2010
ιστορίες από τους διαδρόμους
Προχθές της διέγνωσαν τη λευχαιμία και να μου το θυμηθείς: ο άντρας της φταίει που την παράτησε με τέσσερα παιδιά για μια ρωσίδα.
Δε με νοιάζει ούτε με πόσο έτρεχε ούτε που η τροχαία δε βρήκε το παραμικρό φρενάρισμα, αλλά να μην περάσει να δει τον άνθρωπο που σμπαράλιασε έστω για δύο λεπτά;
Πάντα έλεγε “Τουφεκίστε με σαν με δείτε ανήμπορο”, μα κοίτα τον! στα 94, με εγκεφαλικό και παρακαλάει να ζήσει.
Κοιμήθηκε στης νύφης του σα βγήκε εχθές από το Γενικό Κρατικό, που να γυρνάει νυχτιάτικα στο χωριό, πήγε να σηκωθεί και έπεσε, νόμισε πως ήταν στο κρεβάτι του,.
Όχι ρε παππού δεν είναι ράμματα , για ακτινογραφία σε πήγαν, μόνο να χαρείς μην τα …ακουμπάς.
Τι κακό έκανα ρε προϊστάμενε, το άφησα επίτηδες για τα μικρά παιδιά του θαλάμου, να περνάνε την ώρα τους.
Γιατρέ ανησυχώ, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω,
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Γροθιά στο στομάχι τούτο το ποστ σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι στιγμές που φτάνεις από πριν βουρκωμένος στο δωμάτιο του δικού σου ανθρώπου
ΑπάντησηΔιαγραφήμε ανατρίχιασες ρε φίλε, 7 προτασεις 7 ιστορίες
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ