Θα ήθελα να μην ήσουν εδώ

«Θα ήθελα να μην ήσουν εδώ», μου είπε και εγώ τον κοίταξα με απορία.
Το ξέρω πως γίνομαι ενοχλητικός όταν δεν έχω όρεξη, αλλά εκείνη τη μέρα δεν υπήρχε καμμία τέτοια διάθεση από μέρους μου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είναι ίσως η ιδέα που έχει κάποιος για σένα, η ιδέα που προηγείται της φυσικής σου παρουσίας.

Φυσικά η ευχή του Ν δεν έπιασε και εγώ ήμουν ακόμα εκεί, προσπαθώντας να διασκεδάσω την πλήξη που μου προκαλούν καταστήματα σαν το IKEA.
Αρνήθηκα όμως αργότερα την είσοδό μου και στο παρακείμενο τεράστιο κατάστημα.
Περίμενα απ’ έξω, χαζεύοντας τα αεροπλάνα να απογειώνονται όταν ένα τζιπ σταμάτησε παραδίπλα. Άνοιξε η πόρτα, μια ηλικιωμένη γυναίκα ίσα που πρόλαβε να κατέβει πριν το αμάξι ξαναξεκινήσει απότομα.
Κοντοστάθηκε στο λιοπύρι, καταμεσής του πάρκινγκ και με αργά βήματα προσέγγισε το πεζοδρόμιο. Πέρασαν 2-3 λεπτά μέχρι την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια να το ανέβει. Έπειτα, συγκέντρωσε το βλέμμα της χαμηλά, στα πόδια της.
«Τα άτιμα τα γηρατειά αγόρι μου, συγχώρεση σε κανέναν δε δίνουν» μου είπε όταν προσφέρθηκα να τη βοηθήσω και έφυγε σκασμένη στα γέλια φωνάζοντας «Την ευχή μου, ούτε παυσίπονο μη χρειαστείς στη ζωή σου, να ! σαν και μένα που ‘μαι 82, ή 83;». Είχα προλάβει να τη "μαλώσω": "Γηρατειά, γηρατειά αλλά τα ψώνια, ψώνια".

Την χρειάζομαι την ευχή μιας και‘γω όπου να ναι γίνομαι 40.

Στη φωτό, ένα από τα καλύτερα graffiti του ευφυέστατου είρωνα Banksy , στο Λονδίνο, το οποίο δυστυχώς κατέστρεψαν βάνδαλοι με spray.