Μέχρι τα 12 μου χρόνια, κάθε 6η Αυγούστου, δεν έκλεινα μάτι από το φόβο. Εφιάλτες καταστροφής κατέκλυζαν τον ύπνο μου, ίσως και 1-2 μέρες πριν ή/και μετά.
Κάθε χρόνο παρ’όλο που παρακαλούσα να το έχω ξεχάσει, τελικά θυμόμουν πάντα να ανοίξω τα κρατικά κανάλια και να δω το ντοκυμαντέρ για το βομβαρδισμό της Χιροσίμα. Και έτσι, πάλι οι ίδιοι εφιάλτες με έκαναν να επαναλαμβάνω : "Εντάξει είμαι, εντάξει..." στους γονείς μου κάθε φορά που με σκουντούσαν να ξυπνήσω, ανήσυχοι κι οι δυο τους από το παραμιλητό μου.
Μου πήρε χρόνια να καταφέρω να το ξεχνάω. Mα τι κρίμα ! το θυμόμουν πια, όλες τις υπόλοιπες μέρες, ακόμα κι όταν χόρευα τις πρώτες νότες των OMD.
Ζήτω οι βόμβες, κύριοι
Ζήτω το καλοκαίρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου