Είμαι ένας άνθρωπος της πόλης, γεννήθηκα, μεγάλωσα και έζησα σε πόλεις. Η εξοχή είναι για μένα μια ξένη χώρα. Ίσως δεν θα ‘πρεπε να είναι έτσι αλλά έτσι είναι. Μ’ ευχαριστεί να βρίσκομαι στην εξοχή ακριβώς όπως μ’ αρέσει να βρίσκομαι και σε μια ξένη χώρα.
Είναι η αίσθηση του να είσαι μακριά. Και ακόμα η αίσθηση του προσωρινού που με διακατέχει όταν βρίσκομαι μακριά.Στην ξένη χώρα, έπειτα από κάποιες μέρες, θα επιβιβαστώ σε ένα αεροπλάνο και θα την εγκαταλείψω. Και είναι στο χέρι μου να την επισκεφτώ ξανά και ξανά, όποτε το θελήσω.
Εδώ όμως υπάρχει μία διαφορά. Όταν έρθει η ώρα να αναχωρήσω από την εξοχή, τα πόδια μου βαραίνουν παρ’ όλες τις βαθειές αναπνοές. Αποχαιρετώ τα δέντρα (ένα προς ένα αν θα μπορούσα), τους αγρούς με τα λουλούδια ή τα στάχυα γιατί ξέρω πως απλά δε θα τα ξαναδώ. Είναι σχεδόν βέβαιο πως πάντα θα βρεθεί ο ένας που θα προλάβει να τα καταστρέψει μέχρι να θελήσω να ξαναγυρίσω σε αυτά.
Σαν κι αυτόν τον ένα, που Αύγουστο μήνα, τον
ξηρότερο της τελευταίας δεκαετίας, θεώρησε λογικό να ανάψει φωτιά μέσα σε ένα από τα μεγαλύτερα και πυκνότερα εναπομείναντα ελατοδάση της χώρας. Σε ένα δάσος στο οποίο τη «μονοτονία» των ελάτων σπάνε μόνο δυο σειρές πλατάνων που γιγαντώνονται στις όχθες των τρεχούμενων νερών που το διασχίζουν.
Χρειάστηκαν περισσότερες από μια δυο κουβέντες προκειμένου να πειστεί να ξεκινήσει την κατάσβεση του …κατορθώματος του!!! Την ίδια ώρα που η (κατά μάνα κατά κύρη) κόρη του, έγραφε σε κάθε βράχο της περιοχής LFE και άλλα βλακώδη tags χρησιμοποιώντας τα κάρβουνα της πατρικής εστίας ως μαρκαδόρους.
Πόσο μυαλό χρειάζεται επιτέλους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου