29 τραγούδια για να πάει καλά η 29η μέρα

Θαυμάσια πήγε η σημερινή εκπομπή, την κατευχαριστήθηκα, ελπίζω και όσοι την άκουσαν το πρωί να έχουν την ίδια γνώμη (για μερικούς/ες από τους ακροατές είμαι ήδη σίγουρος). Καλοδιάθετος, θα ‘λεγες σχεδόν εκστασιασμένος εγώ, άφηνα κάθε τραγούδι να επιλέγει μόνο του το επόμενο όσο εγώ - φτιαγμένος από το δεύτερο καφέ - χτυπιόμουν.

Μόνη "δυσάρεστη έκπληξη" η προσπάθεια να ανεβάσω το επεισόδιο στο divshare η οποία στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία καθώς το γαμο-site προσφέρει πλέον τις υπηρεσίες του επί παγκουΐ.

Η εναλλακτική λοιπόν (προσωρινή-μόνιμη δεν ξέρω, ενημερώστε με αν βολεύει) λύση για όσους δεν πρόλαβαν την ζωντανή μετάδοση και επιθυμούν τη δεύτερη ευκαιρία της μαγνητοφωνημένης εκδοχής είναι το mixdcloud για απευθείας ακρόαση:

73rd lemon indieradio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή το γνωστό mf για το κατέβασμα αυτής (η τρίτη ευκαιρία που λέμε):

click pic to download

 

υγ1. Τα τραγούδια του playlist στο πρώτο τρίτο δικό μου σχόλιο.

Εντωμεταξύ μέσα στη βδομάδα που μας πέρασε περπάτησα - ως άλλωστε συνηθίζω κάποιες μέρες - αρκετά κι έβγαλα και μερικές φωτό. Τρίτη βράδυ στους Αμπελοκήπους το πεταμένο στα σκουπίδια μοντέλο με περίμενε ποζάροντας και εγώ δεν έχασα ευκαιρία. 

Φωτογραφική και κινητό στα χέρια, κλικ απο δω κλικ απο κει - δεν τα τσιγκουνεύτηκα -, περιμένω να περάσει κανένα αυτοκίνητο για παραπάνω φωτισμό (με φλας βγαίνουν αίσχος), μια γυναίκα σταματάει και μου αναλύει τη νοηματική των φωτογραφιών μου, ένας κύριος στα 50-55 κοντοστέκεται γέρνει το σώμα του, καταλαβαίνω πως προσπαθεί να εστιάσει αλλιώς, "Να κι από εδώ τράβα μία, δείχνει πολύ καλ" μου λέει.  

Τελικά το κινητό μου βγάζει καλύτερες φωτογραφίες τη νύχτα από τη φωτογραφική μου μηχανή, αλλά παρ'όλα αυτά παραθέτω μερικές κι από αυτές τις λήψεις μιας και κατά τη γνώμη μου αξίζουν να μπουν στο τελευταίο Portfolio του συνθετικού μοντέλου πριν αυτό οδεύσει άδοξα στην ανακύκλωση. 

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

σιρόπι λεμονιού

Επιστροφή λοιπόν σε μια αθηναϊκή καθημερινότητα που άμα θες - κι εγώ θέλω -  την ευχαριστιέσαι κιόλας με ένα σωρό (μικρο)πράγματα από αυτά που αγαπάς, να συμβαίνουν - ή να περιμένεις να συμβούν - στο ενδιάμεσο της βαριάς διάθεσης που σχεδόν σου επιβάλλεται έξωθεν.

Ήρεμος, διαλέγω τραγούδια για να ακούσουμε αύριο (Παρασκευή 29/3 στις 10:00 το πρωί) και σκέφτομαι τους φίλους μου που θα δω και θα μιλήσω, τους δίσκους που θα ακούσω και θ' αγοράσω,  τα βιβλία που θα ξεκινήσω να διαβάζω, τα επόμενα ταξίδια που θα κάνω ή τις μικρές βόλτες, τις φωτογραφίες που έβγαλα κι εκείνες που περιμένουν να τις τραβήξω. Απλά πράγματα.

Η επιλογή της μουσικής έχει σχεδόν τελειώσει, μένει μόνο να περικόψω το τετράωρο (πάντα το ίδιο παθαίνω) playlist ώστε να χωρά στις 2 ώρες που διαρκεί η εκπομπή μου.

Όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει παρέα και φυσικά να ακούσει τα εν λόγω τραγούδια, μπορεί να συντονίσει τις οπτικές του ίνες στο δίκτυο του indieground online radio,  πατώντας εδώ:

   

http://www.facebook.com/events/498995533495982/

Να είμαστε καλά και θα τα πούμε.

Soo Catwoman (& μια μικρή συνέντευξη)

Πολλές φορές είναι το δεύτερο πλάνο σε ένα κάδρο που κάνει τη διαφορά. Συμπληρώνει την εικόνα, εστιάζει τη ματιά διαφορετικά, ενίοτε την κερδίζει περισσότερο και σε κάνει να στρέφεις τον προβολέα στη γοητεία των β’ ρόλων που λέμε ενώ ταυτόχρονα μακραίνει τη λίστα με τους μικροήρωες της προσωπικής σου μυθολογίας.

Στη συνέχεια, αυτούς τους μικρότερης εμβέλειας ήρωες σου - πόσες τιμές πια στον πρωταγωνιστή; -, τους αξιώνεις τις τιμές που δικαιούνταν ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν  κι έπειτα όταν ο ρόλος τους μοιάζει να τελειώνει (καλώς ή κακώς η ιστορία είναι αδηφάγα) και εξαφανίζονται κι αυτοί από το πλάνο, αναρωτιέσαι αν κάηκαν, χάθηκαν ή ζουν σαν βασιλιάδες κάπου στο πουθενά. 

Όταν τούτο συμβαίνει σε μένα, και συμβαίνει συχνά πυκνά, αναλαμβάνω δράση. Ψάχνω το κομμένο νήμα της πληροφορίας που ενώνει τις παγιδευμένες από δεκαετίες σε ενσταντανέ αγέραστες εικόνες τους (και φυσικά σε δίσκους βινυλίων, ήχους τους)  με τις σημερινές τους θέσεις στο χωρόχρονο. Έτσι άλλοτε προτρέχω σε άνευ ουσίας εικασίες ή ενστερνίζομαι φήμες και λαϊκούς μύθους που συντηρούν το πώς τους έχω εγώ στο μυαλό μου κι άλλοτε «ερευνώ» ερωτήματα όπως αυτό:

Τι ν’ απέγινε η Soo;

φωτ. Ray Stevenson

Μη ρωτήσεις ποια Soo. Μιλάω για το πιο διάσημο γυναικείο πρόσωπο της πανκ σκηνής. Τη θρυλική φιγούρα της Soo Lucas ή κατά κόσμον Soo Catwoman που θα ‘βρισκες κάτω απ’ όποια πανκ πέτρα κι αν σήκωνες απ’ το 1976 και μετά.  Κι αν στην πραγματικότητα δε θυμάσαι ή δεν έμαθες ποτέ πως την λένε έτσι, είναι σχεδόν σίγουρο πως η σιωπηλή πολυχρησιμοποιημένη εικόνα της με το χαρακτηριστικό κούρεμα-σήμα κατατεθέν το οποίο απαίτησε κι απέκτησε σε ένα κουρείο του Ealing, το έντονο μακιγιάζ, τα χειροποίητα ρούχα και τις γοητευτικά αυθάδικες πόζες βρίσκεται σταμπαρισμένη - οπτική δήλωση προσωπικής ελευθερίας και ατομικής έκφρασης - κάπου στο υποσυνείδητό σου. (Και όχι μόνο το δικό σου, είναι σίγουρο πως κι ο πολύς Keith Flint των Prodigy από αυτήν εμπνεύστηκε την αντεστραμμένη μοϊκάνα του).

Joe Strummer, Soo & Mick Jones , Bob Gruen

Ήταν αρχές του 1976 όταν η άλλοστε συγκάτοικος του Sid Vicious βρέθηκε βυθισμένη ξαφνικά στην σκηνή που σύντομα θα ονομαζόταν punk ("Ποτέ δε μου άρεσε αυτή η ετικέτα" λέει η ίδια), κινήθηκε στις παρυφές των Bromley Contingent του Warhol-ικού «Εργοστάσιου» του Malcolm McClaren με τους παρατρεχάμενους λάτρεις των Sex Pistols  - η Soo αργότερα αρνήθηκε κάθε ανάμειξη σε αυτό -, φιγούραρε ουκ ολίγες φορές τόσο δίπλα στους Johnny Rotten, Sid Vicious, την  Siouxsie, τον Steve Severin, τον Simon Barker και τον Billy Idol, φωτογραφήθηκε με το δίδυμο των Strummer-Jones αλλά κυρίως χόρεψε, χτυπήθηκε και διασκέδασε μιαν εποχή αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας έγινε και η ίδια.

 Bromley Contingent, φωτ. Ray Stevenson (?)

Στο παρακάτω φίλμ του 1978, με τίτλο "The Punk Rock Movie"  λίγο μετά την εμφάνιση των Clash  (και συγκεκριμένα από το 1:03:05) όπως και στο 0:31:40 πριν τους Wayne County & the Electric Chairs υπάρχουν δυο από τις δεκάδες (απόλυτα cool κατά τη γνώμη μου) καταγεγραμμένες εμφανίσεις της σε live ή ντοκυμαντερ της εποχής.

Η παραδόξως ντροπαλή Soo εξαφανίστηκε από τη σκηνή punk τον καιρό που κατέρρευσαν οι Pistols. Το πρώτο κύμα της άγριας πλευράς της δεκαετίας του 70 έφτανε στο τέλος της και εκείνη άφησε πίσω το εκκεντρικό της μακιγιάζ, ηρέμησε θα λεγες, έγινε μητέρα και αφοσιώθηκε στα παιδιά της. Είχε προλάβει ωστόσο να ασχοληθεί λίγο και με τους The Invaders, μια μπάντα (δε θα την έλεγα πανκ) από το Bradford, συμμετέχοντας τόσο στιχουργικά στα τραγούδια της μπάντας όσο και φωνητικά. Ένα δείγμα εντόπισα εδώ.

Soo & Johnny Rotten 1976,  Bob Gruen

Ήταν λίγο μόνο αργότερα όταν κυκλοφόρησε η ταινία The Great RnR Swindle (1980) του Julian Temple. Το αμφιλεγόμενο φιλμ  (έργο με την αποκλειστική εποπτεία του McLaren, με απόντες τόσο τον Johnny Rotten που αρνήθηκε κάθε συμμετοχή, όσο και τον Glen Matlock - οι υπόλοιποι Pistols συμμετείχαν κανονικά) ψευδο-ντοκυμαντέρ παρωδία της μπάντας του (?). H Soo αρνήθηκε επίσης να συμμετάσχει. 

Αδιάφορο trivia θα μου πεις;

Όχι γιατί έκτοτε δεν είναι λίγες οι φορές που η εικόνα της Soo ταυτίζεται - τουλάχιστον σε όσους δεν έζησαν από κοντά την εποχή - λανθασμένα με εκείνη της νεαρής ηθοποιού που υποδύεται την περσόνα της, κάτι που την εξοργίζει μέχρι και σήμερα. "IT’S NOT ME!!" φωνάζει δικαίως, γιατί  πέρα από την παραχάραξη των γεγονότων που επιχειρεί ο ΜcLaren, στο εν λόγω φιλμ η νεαρή ηθοποιός που εμφανίζεται (αναίτια) γυμνή  είναι ανήλικη. Eίναι μόλις δεκατεσσάρων χρονών (γι αυτό άλλωστε στην τελευταία επανέκδοση της ταινίας έχουν προστεθεί  …ψηφιακά εσώρουχα  – δεν κατάφερα να εντοπίσω μέχρι τώρα τις επίμαχες σκηνές στη νέα κόπια). 

"Η κακομοίρα η μικρούλα φαίνεται εντελώς ταπεινωμένη!", λέει η Soo και συνεχίζει: "Θλίβομαι και απορώ τόσο γιατί ο σκηνοθέτης ( Julian Temple ) επέλεξε μια δεκατετράχρονη να υποδυθεί εμένα, που σημειωτέον ήμουν ήδη 22 το 1976, όσο και με την ίδια της τη μητέρα που αντί να την προστατέψει, την ώθησε να εμφανιστεί γυμνή στην ευαίσθητη ηλικία των 14. Αγγίζει τα όρια της παιδικής πορνογραφίας που αναπαράγεται ως “cool”  από blog σε blog.


Εντωμεταξύ στο δίκτυο πουλιούνται συχνά αφίσες/πορτραίτα της σε αστρονομικές τιμές, υπογεγραμμένα από τον αναρχικό-καταστασιακό Jamie Reid (το φωτογράφο-εικαστικό που ευθύνεται για τα κλασσικά πλέον εξωφυλλα των Sex Pistols, και που παρεμπιπτόντως μια σπουδαία έκθεση του με είχε ενθουσιάσει προ ετών στην Αθήνα) τα οποία στην πραγματικότητα απεικονίζουν την προαναφερόμενη ηθοποιό και όχι τη Soo. Κολάσιμο αν σκεφτείς ότι φέρουν την υπογραφή του J.R. Σ' αυτά τα πορτραίτα αναλαμβάνει η Soo αυτοπροσώπως να βάλει την πινελιά της (αν της το ζητήσεις), ...αποκεφαλίζοντάς τα πριν τα επιστρέψει στους εξαπατημένους αγοραστές.

Soo Catwoman Anarchy In The U.K Magazine 1976 

 Σεβόμενος την επιθυμία της να διαχειρίζεται η ίδια τα δικαιώματα τόσο των γραφόμενων της όσο και των φωτογραφιών της, της ζήτησα την άδεια να αναδημοσιεύσω/μεταφράσω κάποια στιγμιότυπα από τις διηγήσεις της και μου την έδωσε. Πήρα κιόλας (ή μάλλον άρπαξα) αυτήν την ευκαιρία να της θέσω και 5-6 (καμουφλαρισμένες σε 2-3) ερωτήσεις κι εκείνη είχε την ευγενή καλοσύνη να μου στείλει μετά από λίγο καιρό τις απαντήσεις της, μιας και η ίδια επιλέγει να ασχολείται που και που με fanzines και μικρομπλογς (σαν το δικό μου) αποφεύγοντας τα μεγάλα μέσα που "Διαστρεβλώνουν ή ερμηνεύουν αυτά που λες αλλιώς", όπως μου είπε.

 Μια μικρή συνέντευξη με την Soo Catwoman

L: Κατά τη γνώμη σας, το πανκ υπήρξε πολιτική κίνηση αντιπολιτευόμενη τον τότε «μοντέρνο» τρόπο ζωής? Πιστεύετε ότι ζει ακόμα το πανκ?

S.C.: Όχι και ναι. Οι περισσότεροι φίλοι μου εκείνη την εποχή, το 1976 δεν ενδιαφερόντουσαν  πραγματικά για την πολιτική. Κι αυτό γιατί κανείς δεν λάμβανε υπ’ όψιν του τότε τις απόψεις των νεότερων. Ήταν μια πολύ διαφορετική εποχή. Παρ’ όλο που μερικές μπάντες είχαν πολιτικό στίχο, κανείς τους απ’ ότι ξέρω, δεν το πήγε ένα βήμα παραπέρα, σχηματίζοντας για παράδειγμα  κάποιο πολιτικό κόμμα, τουλάχιστον εκείνο τον πρώτο καιρό. Το πανκ σήμαινε πολλά/διαφορετικά πράγματα για καθέναν ξεχωριστά κι ότι αντιπροσώπευε για μένα τότε, πιθανόν να διαφέρει απ’ για ότι σήμαινε για όσους το υιοθέτησαν αργότερα.

Τώρα κατά τη γνώμη μου το πανκ εξακολουθεί  μεν να υπάρχει μα σε μια αναβαθμισμένη όμως εκδοχή. Ο χρόνος βλέπεις, αλλάζει τα πάντα αλλιώς όλα θα είχαν τελματώσει, θα έμεναν στάσιμα. Το πανκ πραγματικά δημιούργησε επιδραστικά κύματα που συνεχίζονται έως και σήμερα.

L: Θεωρώ πως η εικόνα της Soo Catwoman διατηρεί μετά από τόσα χρόνια τη δυναμική της και μάλιστα με αμείωτη επιρροή στην pop κουλτούρα. Καταρχάς θα συμφωνούσατε μαζί μου; Κι αν ναι γιατί πιστεύετε πως συνέβη αυτό; 

S.C.: Δεν αισθάνομαι βολικά να κομπάζω για τη δική μου …"σπουδαιότητα". Γενικά, δεν μου αρέσει να αξιώνομαι κανέναν ρόλο στην ρόλο στη "ποπ κουλτούρα" ιδιαίτερα αν σκεφτείς πως είναι μάλλον ένα σχετικά νέο φαινόμενο, πάρε υπόψη σου ότι το Διαδίκτυο δεν υπήρχε καν όταν αυτές οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν.

Ίσως θα ήταν σωστότερο να απευθύνει κανείς αυτήν την ερώτηση σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι επηρεάστηκαν από αυτή. Ωστόσο, μπορώ να σου πω πως αυτό που έκανα ήταν για μένα μια προσωπική έκφραση η οποία δεν εμπνεύστηκε από οποιοδήποτε στυλιστικό ή άλλο κίνημα.

Νομίζω πως το ότι η περσόνα της Soo παραμένει αξιομνημόνευτη, πιθανόν να οφείλεται  στο ότι η όλη εμφάνιση δεν ήταν δάνειο προηγούμενης εποχής ή ύφους και , ειδικότερα το χτένισμα, δεν θα μπορούσε ποτέ να χαρακτηριστεί «Φυσιολογικό». Ήταν «όλα ή τίποτα» Μερικοί το έχουν αποκαλέσει «γενναίο»(*).

L: Τι μουσική ακούτε αυτόν τον καιρό; Αγαπημένες μπάντες και καλλιτέχνες;

S.C.: Μου αρέσει να ακούω πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής. Ανέκαθεν ήμουν έτσι. Λατρεύω τα Blues, για παράδειγμα σήμερα το απόγευμα άκουγα John Lee Hooker. Μ’ αρέσει επίσης το metal, το rock καθώς επίσης και «ελαφρύτερα» είδη μουσικής.  Κάθομαι και απολαμβάνω Van Morrison ή παλιά Soul και μπάντες της  Tamla Motown όπως οι Four Tops, οι Ohio Players, οι Isley Brothers κλπ. Δε λέω όχι σε Reggae και Lovers Rock.

Πάντα άκουγα πολλά είδη μουσικής, πριν κατά τη διάρκεια και μετά το πανκ. Η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα. Κάποιες φορές πηγαίνω να δω τις συναυλίες  των παιδιών μου. Έχουν μια σχετικά άγνωστη μπάντα που τη λένε 'Good Weather Girl'. Ελπίζω κάποια μέρα να ακούσεις περισσότερα γι αυτούς ;).

L:Σας ευχαριστώ πολύ.

(*) στb: Νομίζω αναφέρεται στον Johnny Lydon που ξεχωρίζοντάς την ανάμεσα στους Λονδρέζους punks, είχε πει: “It took skill, style and bravery – to look like a cat”.

Σιωπηλή σήμερα η Soo, μακριά από τις μέρες του πανκ, τους προβολείς και του συμπαρομαρτούντος hype, περνά τις μέρες της με τα δύο της παιδιά τον Shem και την Dion, σε μια ήρεμη οικογενειακή ζωή που απέχει παρασάγγας απ' ότι θα μπορούσες να φανταστείς για όσους γνώρισαν κάτι πολύ περισσότερο από τα 15 λεπτά δημοσιότητας που θεωρητικά τους αναλογούσαν.

Διατηρεί τούτο το site με την επωνυμία της που δικαίως νέμεται (εμπορικά ή μη) το όνομά της (αντί να το κάνουν κάποιοι άσχετοι αντ’ αυτής και εις βάρος της όπως παλιότερα), τις ιστορίες που έχει να διηγηθεί απ' τα ...παλιά, και φυσιολογικότατα το σήμερά της αφήνοντας αραιά και που (στο ενσωματωμένο blog της) χαραμάδες που μπορείς να διαβάσεις τις απόψεις της για τη ζωή, το θάνατο (ιδιαίτερα εκείνον αγαπημένων της προσώπων).

Όσο για την αξέχαστη εικόνα της, αυτήν την έχει αφήσει στα χέρια της κόρης της Dion, να τη διαχειρίζεται κατά το δοκούν στο ηλεκτρονικό κατάστημα με τ'όνομα DOTTY REBEL με τα χειροποίητα σταμπαρισμένα t-shirt και άλλα συναφή παραφερνάλια.

Παραθέτω όμως και τη μικρή συνέντευξη στα αγγλικά μιας και η μετάφρασή μου μπορεί να αλλοίωσε κάτι από τα λεγόμενα της Soo.

#

a short interview with Soo Catwoman

Soo Catwoman 1976, φωτ. Ray Stevenson

L: Was punk according to you a political movement to oppose the then way of “modern” life? Does punk still exist?

S.C.: "No and Yes. Most of my friends at the time were not really interested in politics in 1976 because the opinions of younger people were not taken into consideration at all. It was a very different time. Although some bands sang about politics, none to my knowledge went as far as forming political parties in the early days. Punk was many things to many people and what that time represented to me could be different to what it meant to others who adopted it as a cause later. As such my opinion is that it does still exist, but in an updated format. Time changes all things otherwise they would merely stagnate. It created a ripple effect that continues today".

L: I believe that the icon of Soo Catwoman is still a characteristic & influential icon after all these years. Do you think so too?  What made this icon so powerful in popular culture? 

S.C.: "I would not feel comfortable to ramble on about my own importance. I don't like to assume any particular 'role in popular culture', as it is a relatively new phenomenon, considering the Internet did not exist when these pictures were taken. It may be fair to ask that question of those who claim to be influenced by it? I can tell you however that what I did was for me a personal expression and was not inspired by any movement as such. I think if it remains memorable it may be because the look was not borrowed from a previous era or style and the hairstyle in particular could not be 'normalised' - it was 'all or nothing'. Some have even since called it 'brave'." 

L: What kind of music are you enjoying listening to nowadays? What are your favorite bands/artists?

S.C.: "I like such varied music, and I always have. I am fond of Blues and this evening was listening to John Lee Hooker. I like Metal and Rock but I also like softer music and like to relax to Van Morrison or old Soul and Tamla Motown like The Four Tops, The Ohio Players, The Isley Brothers etc. I also like Reggae and Lovers Rock. I've always listened to many different types of music, before, during and after Punk. Music is a universal language. I go to see my kids play live gigs sometimes, they have a relatively unheard of band called 'Good Weather Girl'. Hopefully one day you'll hear much more about them ;)."

 L: Thank you
 

http://www.facebook.com/officialsoocatwoman

επιμένω ελληνικά

Περίεργο επεισόδιο μου φάνηκε το σημερινό. Βαρύ. Ίσως βαρύ σαν εγκυκλοπαίδεια. Εν όψει 25ης Μαρτίου, τα τραγούδια επιλέχθηκαν - για τέταρτη φορά - λόγω της ελληνικής τους θεματολογίας (μουσικά ή στιχουργικά), ήταν "δεμένα" καλά τα περισσότερα μεταξύ τους, μα απέχουν κομμάτι από τα να χαρακτηρίσεις το σύνολό τους «διασκεδαστικό», (παρότι έπαιξα μέχρι και George Michael, θα μου πεις τώρα σιγά το επιχείρημα). Ιδιαίτερα για μια πρωινή ώρα.

Για όσους/ες θελήσουν να με επιβεβαιώσουν (?) και δεν πρόλαβαν τη ζωντανή μετάδοση της εκπομπής ), υπάρχουν κατά το σύνηθες οι λεγόμενες δεύτερη ευκαιρία για απευθείας ακρόαση: 

 

και τρίτη ευκαιρία για κατέβασμα του podcast αυτής με το πάτημα ενός εικονιδίου:

click pic to download

Άμα μπλέκεις με ελληνική θεματική σε τέτοιους καιρούς, λογικό είναι να μην βγαίνει χαρούμενη, με τόσα που γίνονται μου είπε ο φίλος (και ακροατής) Κ.και τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να 'χει δίκιο.

Και ιδού το playlist της εκπομπής:

• Joh August and his Orchestra - Greek bolero (Γ. Σπάρτακος)
• Aphrodite's Child - Aegian sea
• Christiane Legrand - Μοναξιά μου (Γιάννης Σπανός)
• Mimis Plessas & The Orbiters - Vasilikos (Παραδοσιακό)
• Amon Duul II - Kanaan
• Dead Can Dance - Song Of Sophia
• Nikos Skalkotas - Κρητικός/Άλλο χορό δε χαίρομαι
• New York Rock n' Roll Ensemble - The Day (Μ. Χατζιδάκις)
• The Veils - Pan
• Joan Baez - The Partisan
• Bulent Ortacgil - Bahar Torkosoˆ
• Devil's Anvil - Misirlou
• Archimedes Badkar - Tzivaeri (Ελλ. Παραδοσιακό)
• Vinicio Capossela - Corre il soldato (Ταξίμι)
• Violent Femmes - Requiem
• Yo La Tengo - Never On Sunday (Μ. Χατζιδάκις)
• Blood Sweat & Tears - The Modern Adventures Of Plato, Diogenes And Freud
• Joker's Daughter - Go Walking
• The Karelia - Dancing Along to Nekrotaphion
• George Michael - Faith
• Demis Roussos - O, My Friends You've Been Untrue To Me
• Leonard Cohen - reads the "Days Of Kindness"
• Leonard Cohen - So Long, Marianne
• Heiner Goebbels - The Coast (παραδοσιακό, Αικ. Μαγουλά)
• Jello Bιαfra - talks about the "Rise of the Golden Dawn"
• Dead Kennedys - Nazi Punks Fuck Off
• The Astronauts - Latin And Greek
• Frank Black - Thalassocracy
• Savage Republic - Hippodrome
• Nick Cave The Bad Seeds - Lightning Bolts
• Diamanda Galas - Reap What You Sow (N. Gravenites)
• David Bowie - Pallas Athena 
• George Harrison - Greece

 Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό τριήμερο σε όλους. Θα τα πούμε.

all sound greek to me

Τηρώντας το θεσμό που ακολούθησα και στις προηγούμενες εθνικές εορτές (*), θα επιχειρήσω ΚΑΙ γι αυτή τη φορά ένα ειδικό ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ επεισόδιο. Σ’ αυτό θα ακούσουμε παρέα (με όσους θελήσουν φυσικά), τραγούδια και μουσικές ελληνικής θεματολογίας που συνδέονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο με τη χώρα μας. 

 

Όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει παρέα και φυσικά να ακούσει τα εν λόγω τραγούδια, μπορεί να συντονίσει τις οπτικές του ίνες στο δίκτυο του indieground online radio,  πατώντας εδώ:

 

 

 http://www.facebook.com/events/527680357283573/

 

 
(*) Μια ιδέα για τη θεματική του, μπορείτε να πάρετε είτε με την ακρόαση είτε ρίχνοντας μια ματιά στα playlist των προηγούμενων πατριωτικών επεισοδίων.

 

εκπομπή για την 28η Οκτωβρίου 2011

 

εκπομπή για την 25η Μαρτίου 2012

 

 εκπομπή για την 28η Οκτωβρίου 2012

 

Κρήτη 2013

 Καλομαθημένος στις ανέσεις του αεροπλάνου (τραίνα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα και καράβια επιστρατεύτηκαν για τη μεταφορά μας προς και από το Καραβοστάσι), ας όψονται τα δωρεάν μίλια του Ν, που μας έστειλαν στην Κρήτη με αντίτιμο μόνο τους φόρους του αεροδρομίου, ήρθα γρήγορα αντιμέτωπος με την ωμή πραγματικότητα ενός ταξιδιού επιστροφής με καράβι χωρίς καμπίνα. Μόλις τελειώσαμε με τον Λ. τις μπύρες στο κατάστρωμα επέστρεψα στο χώρο που θα στέγαζε(?) τον νυχτερινό μου ύπνο όταν μια διάχυτη μυρωδιά καμαμπέρ με βάρεσε στη μύτη.

• Φίλε ξύπνα!
• Ε;
• Ξύπνα και σε παρακαλώ βάλε τα παπούτσια σου.
• Ε;
• Ναι, φόρεσέ τα τώρα
• Ε; Γιατί;
• Γιατί βρωμάνε τα πόδια σου και δεν τη βγάζω μέχρι το πρωί. Ούτε εγώ, ούτε οι γύρω.

Το ταξίδι για Πειραιά, κύλησε χωρίς άλλα απρόοπτα, κι εγώ στην άβολη στάση του σίγμα του τελικού αναλογιζόμουν τις προηγούμενες τέσσερις μέρες. Τις μέρες που αγάπησα την Κρήτη (ή τουλάχιστον ένα μέρος της) και τους καλούς ανθρώπους της (ή τουλάχιστον αυτούς που γνώρισα) καθώς κατά τις προηγούμενες εκεί επισκέψεις μου ομολογώ πως δεν την είχα βάλει και στην καρδιά μου. (Ο μόνος κίνδυνος που διέτρεξα τούτη τη φορά ήταν όταν πρόλαβα να κεράσω εγώ μια φορά)

εδώ μέναμε

Το μέρος που καταλύσαμε - μην το ψάξεις στο χάρτη, δεν το έχει - είναι ένας όρμος, περιστοιχισμένος από ελιές, έπειτα από αμπέλια, κι ένα στενό μονοπάτι  πριν την παραλία που ενώνει τους δυο απέναντι λόφους στα άκρα του. Στις ρίζες του ενός πάνω στα βράχια και μέσα σχεδόν στη θάλασσα, εκεί που μόλις - χειμώνα καλοκαίρι - πιάνει απάγκιο για τις βάρκες βρίσκεται ένα παλιό πέτρινο κτίσμα, μια πρώην αποθήκη χαρουπιών και λιαστών σύκων – σπίτι σήμερα, που το χτυπάει το κύμα. Εκεί μείναμε. 

Τα πρωινά βόλτες στην εξοχή, περπατώ μόνος, με τα ακουστικά στα αυτιά (παίζει το Manha de Carnaval) και τη φωτογραφική στο χέρι, οι ακτίνες του ήλιου τρυπάνε τα μαύρα σύννεφα και με ζεσταίνουν όταν συνειδητοποιώ σπάνια στιγμή ευτυχίας καταγεγραμμένη εν τη γενέσει της. 

Τώρα από φωτογραφίες καλύτερα να περιμένω να ...εμφανιστούν τα φιλμ των υπολοίπων μιας και οι δικές μου δεν είναι στα σίγουρα αντιπροσωπευτικές του τετραήμερου και της καλοδιάθεσής μας. 

Η "εμπνευσμένη" φωτογράφηση ξεκίνησε από νωρίς. Στο αεροδρόμιο είπα:  - Βγάλε με μία εδώ, και πόζαρα πλάτη:

στις σκιές του Β23

 Έβγαλα και μερικές από το αεροπλάνο. 

Οι καλύτερές μου ήταν αυτές που τράβηξα κατά τη διάρκεια των περιπάτων μου, αλλά μέσα στην αντηλιά κάτι πάτησα κατά λάθος και άλλαξε το φορμάτ των φωτό γι αυτό και κάποιες είναι μακρόστενες.

 Στον Άγιο Νικόλαο, εντόπισα την οδό Walt Disney, η ύπαρξη της οποίας εξηγείται εδώ:The Moon Spinners

 έναν μαθητή του Banksy:

και κολώνες δωρικού ρυθμού για τον αρχαιολόγο του μέλλοντος

Την Καθαρά Δευτέρα, με θράκες, τσίκνες (εγώ πάντως μπριζόλες δεν έφαγα), αλκοόλ και τη γνωστή καλή παρέα την ώρα που ο χαρταετός μας βολτάρει στον αέρα, ενώ των διπλανών βραχυκυκλώνει επιτυχώς τα σύρματα της ΔΕΗ και μας αφήνει χωρίς ρεύμα

εμφανίζεται και ο γνωστός μαλάκας (παντού υπάρχει ένας) στην μέχρι πριν λίγο ήρεμη παραλία με το πειραγμένο αγροτικό, μαρσάρωντας, σβουρίζοντας στην άμμο και διώχνοντας όποιον καημένο πέταγε τον αετό του εκεί. Οι αρχικές ιδέες "Να πάμε να του την πούμε", "Να καλέσουμε αστυνομία/λιμενικό" κλπ δεν ευδοκίμησαν κι εγώ αισθάνθηκα πραγματικά αμήχανα όταν η φράση μου "Εγώ προσεύχομαι από μέσα μου να πέ..." κόπηκε στη μέση από τον κρότο της τούμπας που έφερε ο ακατανόμαστος σπάζοντας τον άξονα του αυτοκινήτου του και κολλώντας για ώρες στη βρεγμένη άμμο.

 Αυτά τα λίγα. Όχι ότι δεν έχω άλλα να πω αλλά είμαι πτώμα. 

Κι ήταν κι αυτό το παράξενο συναίσθημα, να σε φτάνουν σπασμένες οι ειδήσεις, να σε παίρνουν έστω και ξώφαλτσα τα νέα και να σε σκιάζουν στην άκρη της γης (εκεί έλεγα πως είμαι) και να σκέφτεσαι- τι άλλο να κάνεις - άστο, θα τα ακούσω καλύτερα αύριο.