15 Απριλίου 2013

τα 14 μολύβια



"Άνθρωπε του Θεού, μην πας από εκεί", του φώναξε αλλά ήταν η οθόνη του κινηματογράφου και όχι ο χωρόχρονος που εμπόδισε την ένρινη φωνή του άντρα που καθόταν μπροστά μου να φτάσει στα αυτιά του Ντόναλντ Σάδερλαντ. Έτσι, απροειδοποίητος ο κινηματογραφικός ήρωας και η τη γυναίκα του (Τζούλι Κρίστι) εξακολούθησαν να αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους, τα προσωπικούς τους δαίμονες και το κοντοπίθαρο στοιχειό με την όψη της νεκρής τους κόρης στα υπέροχα κινηματογραφημένα στενά της  γοτθικής Βενετίας του Don't Look Now.
Και ο φασαριόζος άντρας της μπροστινής σειράς συνέχισε να στριφογύριζει αμήχανα στις άβολες θέσεις του Αμόρε (το θερινό του περιφερειακού της Ευελπίδων πάνω από την ομώνυμη θεατρική σκηνή, πριν τη θέση αμφοτέρων σφετεριστεί άλλο ένα σουπερμάρκετ ΑΒ) παραμιλώντας μοναχός πότε συμβουλές και πότε σινε κριτικές για τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη Nicolas Roeg.

Το πρόσωπο του δεν το έβλεπα, η προφορά του όμως, θα ορκιζόμουν πως δεν μου ήταν άγνωστη, παρόλα αυτά δε θα μπορούσα με τίποτα να θυμηθώ τον κάτοχό της.  Αφού βλαστήμησα λιγάκι στο στυλ «Μαγνήτη έχω ρε γαμώτο μου;», τον γείωσα - η ταινία άλλωστε δε σε άφηνε να πάρεις ανάσα (δες την αν δεν την έχεις δει) - και ήταν στο διάλειμμα που ταυτοποίησα τη φωνή με το πρόσωπο.

Ήταν ο πωλητής μολυβιών και στυλό των λεωφορείων. Ο «Κυρίες και κύριοι δε ζητιανεύω, στυλό πουλάω για να ζήσω εγώ και η οικογένειά μου». Τον συναντούσα από τότε που ήμουν πιτσιρίκος (τότε λιμπιζόμουν και το εμπόρευμά του). Για δεκαετίες ολόκληρες, στο πάλαι ποτέ 601, το τρόλεϊ το 13, την αφετηρία της Ακαδημίας, το Σύνταγμα. Τον ηλεκτρικό. Παντού. Και τώρα τον καμάρωνα πραγματικά βλέποντάς (και ακούγοντάς) τον να ψυχαγωγείται αγκαλιά με την τσάντα με την προς πώληση γραφική του ύλη.

Από το παραπάνω περιστατικό πέρασαν πολλά χρόνια στα οποία δε θυμάμαι να τον είχα ξαναδεί. Τον ξαναπέτυχα όμως προχθές στο μετρό. Γερασμένος πολύ, καταβεβλημένος αλλά με την ίδια χαρακτηριστική φωνή διαλαλούσε την πραμάτειά του, τα της κακιάς ώρας μολύβια  του:  τα 7 μισό ευρώ. Αγόρασα δυο επτάδες χωρίς να τα χρειάζομαι, κράτησα ένα και τα υπόλοιπα τα χαρίζω τώρα σε όποιους περνούν από το σπίτι μου. Είμαι σίγουρος πως όσοι δεν τα ...ξεχνάνε φεύγοντας,  τα παίρνουν μόνο για να μη με προσβάλουν.

#

"Ωραίο βιβλίο" είπα στη γυναίκα που διάβαζε στο μετρό, κι εκείνη κάνοντας το δάχτυλό της σελιδοδείκτη το έκλεισε για λίγο, με κοίταξε με την «καλημέρα ενοχλητικέ τύπε» ματιά της, αλλά τελικά μου χαμογέλασε και συμφώνησε λακωνικά. Και εγώ που ντράπηκα που την ενόχλησα, αποφάσισα να μην της πω πως ενώ το «Κουρδιστό Πουλί» το διάβασα το περασμένο καλοκαίρι στην παραλία ήταν μόλις το προηγούμενο βράδυ που συνειδητοποίησα πως οι ήσυχες εικόνες και τα εφιαλτικά τοπία εγκατάλειψης που έφτιαξε στο μυαλό μου η ανάγνωσή του, τα χρησιμοποιοιώ ακόμα, τα μετατρέπω μηχανικά σε σκηνικά κάμποσων μετέπειτα αναγνωσμάτων. 


2 σχόλια:

  1. Καλημέρα! Έτσι ενοχλείς τον κόσμο στο μετρό εσύ;;;;
    χεχε
    Ωραία τριανταφυλλιά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ηφ. Ναι, παρασύρθηκα από τη σύμπτωση και ενόχλησα. Ανθρωπος είμαι τί να κάνω.

      Όσο για το λουλουδικό, πολύ ωραίο αλλά δεν είναι δικό μου.

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails