κάποια τραγούδια κάποιες φορές

Υπάρχουν τραγούδια που τα βαριέμαι ασύστολα. Όχι ότι πρόκειται για τίποτα παρακατιανά, τίποτα τριτοτέταρτα δεύτερης πλευράς (εκεί τοποθετούνται σύμφωνα με δική μου θεωρία από τους παραγωγούς τα πιο αδύναμα του δίσκου), τίποτα "γεμίσματα". Αντιθέτως. 

Μιλάω για εκείνα τα αριστουργήματα, τα singles των singles που κάηκαν από τις πολλές ακροάσεις, ακυρώθηκαν παιγμένα στερεοτυπικά σε κάθε είδος μαγαζιού και κατά συνέπεια έχασαν το νόημά τους, τουλάχιστον στα αυτιά μου. 

Είναι τα τραγούδια που κάποτε σε έχριζαν έως και ήρωα του air guitar (δε θέλω να σε θίξω προσωπικά, αλλά στη χώρα μας οι περισσότεροι έχουμε θεωρήσει – έστω και άπαξ - χορευτική φιγούρα την εν λόγω στάση) αλλά σήμερα δεν δύνανται  να παρακινήσουν μήτε τα ακροδάχτυλά σου στο παραμικρό ταπ ταπ  στην έξω μεριά της τσέπης του παντελονιού σου.

Ε, που λες αυτά τα τραγούδια ξαναβρίσκουν με έναν μαγικό τρόπο τον εαυτό τους σε κάποια επαρχιακά μπαρ. Εκεί που η ξεχασμένη ροκ playlist δεν ανανεώνεται ποτέ παρά μόνο συμπληρώνεται με ρυθμό 1, βαριά 2 τραγουδιών το χρόνο. Εκεί που οι νεαροί ντι-τζέι παραλαμβάνουν κληρονομιά δίσκους, κασέτες και cd (με εγχάρακτους από στυλό μπικ δείκτες δίπλα στα «πρεπει να παιχτούν» τραγούδια) από τους προκατόχους τους και συνεισφέρουν ψήγματα εξέλιξης παίζοντας αταβιστικά από mp3 στο laptop του καταστήματος ψηφιακά τα ίδια τραγούδια

Εντυπωσιάζομαι από το απαρέγκλιτο της ανά την Ελλάδα ροκ playlist και απολαμβάνω πραγματικά τους Scorpions (!) που μου αναλογούν.  Κι έπειτα τον Alice Cooper και τους Led Zeppelin και Deep Purple και Maiden (παραδόξως εδώ μπαίνω στο ρυθμό).

Έτσι όταν αργότερα σκάει το With or without you, ηχεί τόσο φρέσκο που όχι μόνο ανατριχιάζω πρωτόγονα στο μελαγχολικό λυρισμό του αλλά και προσωποποιώ φαντασιώνοντας του You του τίτλου. Το ίδιο συμβαίνει και στο Losing my Religion. Θα ΄λεγα ότι κυκλοφόρησε μόλις την προηγούμενη βδομάδα αν δεν ήξερα απ’ έξω τους στίχους. Μονολογώ βιαστικά  «τι έγραψαν πάλι τα άτομα ρπμ», κλείνω τα μάτια, τεντώνω τα χέρια σε ημιέκταση και στριφογυρίζω αντιγράφοντας το χορό του Jim Kerr στο Don’t you.

Κι έπειτα λαχανιάζω γέρικα πριν καν τελειώσει το Add It Up και παραγγέλνω άλλη μια μπύρα λίγο πριν δυσθυμήσω αναλογιζόμενος πως κάποτε έβγαζα απνευστί ολόκληρη την πρώτη πλευρά της δισκάρας των Violent Femmes χορεύοντας αυτό που εγώ ανέκαθεν θεωρούσα rock n roll.

Υπέροχα!

Τοπ 10 καμένων τραγουδιών από την αναίτια  υπερβολική (λες και δεν υπάρχουν άλλα τραγούδια) χρήση:

• Aretha Franklin - Respect
• The Clash - Should I stay or should I go
• Blondie - Hanging on the telephone
• Rory Gallagher - Moonchild
• Deep Purple - Smoke On The Water
• Doors – Break On Through
• Violent Femmes – Kiss Off (αυτό το λατρεύω όπου κι όσες φορές κι αν το ακούσω)
• Guns n Roses – Paradise City
• Iggy Pop – The Passenger
• REM - Losing My Religion

# Bonus: Ένα βιντεάκι του Add it up που δεν είχα ξαναδεί: