Από το 1974 μέχρι σήμερα, ελάχιστα άλλαξαν στον τομέα της Μεγαλοβδομαδιάτικης τηλεοπτικής ψυχαγωγίας(?).
Εντάξει, μπορεί να μη δείχνει το “Πέυτον Πλέις”, υπάρχουν όμως οι κλώνοι του και αν ακόμα η “Ζωή του Χριστού” σε 6 συνέχειες δεν προβάλλεται πια από το κρατικό μπορείς να τη βρεις στο κανάλι που έχεις στο νούμερο 5 του τηλεχειριστηρίου σου. Ωστόσο κάτι οι ελληνικές ταινίες, κάτι οι λοιπές θρησκευτικές εκπομπές, τα μουσικά διαλλείματα με σοβαρή μουσική και τα πανηγυρικά εορταστικά έρχονται κατευθείαν από το παρελθόν.
Κι αν σ' αυτά προσθέσεις το γενικότερο αίσθημα που έχει κατακάτσει πάλι πάνω μας, ζεις ένα Déjà vu περιωπής.
Κι αν σ' αυτά προσθέσεις το γενικότερο αίσθημα που έχει κατακάτσει πάλι πάνω μας, ζεις ένα Déjà vu περιωπής.
Παρεμπιπτόντως σήμερα αντιλήφθηκα πως ο “Κήπος με τα αγάλματα” που πρωτοπροβλήθηκε “μόλις” 7 χρόνια αργότερα του συνημμένου προγράμματος παίζει ξανά σε μεσημεριανές επαναλήψεις στην ΕΤ.
Αν πάλι δε θες να δεις τηλεόραση, τότε, ταξίδεψε άνετα (σε άσφαλτο και χωματόδρομο) ως τη Χαλκιδική μόνο με 8 δεκάρες το χιλιόμετρο και πρόσφερε RELAX σε όλη την οικογένεια σε τιμές Α-ΛΑ-ΚΑΡΤ.
Κάποιος φίλος από το δίκτυο (ευχαριστώ Σ.), μου έστειλε προ καιρού ένα dvd με την εμφάνιση της Μαρίζας Κωχ στην ΕΡΤ, πρέπει να ήταν του 1976. Που και πως έφτασε στα χέρια του, άγνωστο(?), μιας και είναι από τα σβησμένα αρχεία της ραδιοτηλεόρασής μας. Από εκεί και το ακόλουθο απόσπασμα (Ναι, έστειλα αντίτυπο και στην κα Κωχ).
Κάποια στιγμή θα δούμε κι άλλα.
οι φωτογραφίες από το φύλλο της 7ης Απριλίου του '74 - εφημερίδα Μακεδονία .
το Πάσχα το Ελληνικό είναι γεμάτο γλυκιές παρακμιακές συνήθειες. Μόνο το αρνί στην σούβλα παραμένει σταθερή αξία. Καλή Ανάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφή"...γλυκές παρακμιακές συνήθειες"...που οι περισσότερες κρατάνε ακόμα λόγω νοσταλγίας και μόνο, τουλάχιστον σε μένα. Κάτι σαν προσπάθεια αναβίωσης αλλοτινών - πες το ανέμελων πες το παιδικών - καιρών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Ανάσταση αγαπητέ mahler