για μία πάστα φλόρα

Η μάνα μου είναι η "καλύτερη μαμά" του κόσμου αλλά ποτέ δε φημιζόταν για τα μαγειρικά της. Εντάξει, δε της το πολυλέμε, δε φταίει(?) 100% κι η ίδια. Ανέκαθεν εργαζόμενη τα πρωινά και επιφορτισμένη με τη λάτρα σπιτιού τε και τέκνων τα απογεύματα, επέλεγε τις ευκολότερες των συνταγών και ξεπέταγε στα γρήγορα τις απαντήσεις στο καίριο ερώτημα «μαμά, τι θα φάμε αύριο;» 

Την αποενοχοποίησή της βρήκε στα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν "γραφτήκαμε" οικογενειακώς σε ένα μεταχίππικο πράγμα που λεγόταν «Κέντρο Υγιεινής Διατροφής» σε κάποια πευκόφυτη περιοχή των Β Προαστίων. Κυριακή πρωί, λεωφορείο από την Κηφισίας και φυσικοί χυμοί, βραστές πατάτες, μπιφτέκια σόγιας και "Παιδιά, πηγαίντε να χαιρετίσετε την κυρία Μαρίζα!"

Ναι, η Μαρίζα Κωχ ήταν συχνά εκεί και φαν της μεγάλοι οι γονείς, μας έστελναν με την αδελφή μου να την καλημερίσουμε. Εκείνη θυμάμαι με έπαιρνε στα γόνατά της και θέλεις να μου τραγουδούσε, θέλεις να μου ‘λεγε παραμύθια (το πιθανότερο) ΔΕΝ θυμάμαι και πολλά, παρά μόνο την αβάσταχτη ντροπή που μου έκαιγε τα μάγουλα. Την μικροιστορία αυτή τη διηγήθηκα και στην ίδια την κα Κωχ πριν κάνα δυο χρόνια , όταν με αφορμή κάποιο ερασιτεχνικό βιντεάκι του Φάτα Μοργκάνα που είχα τραβήξει στο Κύτταρο, με είχε καλέσει να τη συναντήσω και να της το δώσω, αλλά αυτό είναι μάλλον μια άλλη ανάρτηση).

Το «Κέντρο Υγιεινής Διατροφής», το μισούσα. Όλα μου φαίνονταν και ήταν άνοστα (μόνο το καροτόζουμο μου άρεσε, έπινα 3-4 ποτήρια για να τη βγάλω όρθιος μέχρι να γυρίσουμε σπίτι). Να φανταστείς πως η συνταγή για φακές πήγαινε κάπως έτσι:

Φακες : « Παίρνετε ένα σακουλάκι φακές και το βράζετε. Λίγο πριν το βγάλετε από τη φωτιά ρίχνετε στην κατσαρόλα μία ξεφλουδισμένη ντομάτα και ένα κρεμμύδι – ολόκληρα. Σερβίρετε, ρίχνοντας λίγο ωμό ελαιόλαδο πάνω από το φαγητό». 

Η μάνα μου, θυμάμαι, κατάφερε και τροποποίησε τη συνταγή προς το ευκολότερο. Έριχνε την ντομάτα χωρίς να την ξεφλουδίσει. Από κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές μας έβγαζαν οι τηγανίτες και τα κεφτεδάκια της γιαγιάς. 

Πόσο πανηγυρίσαμε (σήμερα ντρέπομαι που το λέω) όταν το «Κέντρο Υγιεινής Διατροφής» από άγνωστη αιτία κάηκε ολοσχερώς, δεν περιγράφεται.

Τέλος πάντων, οι πέντε (5) πρόλογοι αυτοί με βοηθάνε να φτάσω στο κυρίως θέμα. Η κακή μαγειρική ικανότητα δεν ξέρω πως, μεταβιβάστηκε γονιδιακά σε μένα (νομίζω και στην αδελφή μου παρ’ όλο που μάχεται με τον εαυτό της να αποδείξει το αντίθετο).

Βαριέμαι ασύστολα την όποια ανάμειξη μου στην κουζίνα, η καλύτερή μου συνταγή είναι μπριζόλες με πουρέ (έτοιμο Κνορ, αλλά ρίχνω βούτυρο διαίτης και τυρί) και όποτε λόγω ζήλειας για τις επιδόσεις φίλων - όπως για παράδειγμα ο chocorello (1, 2, 3) - ασχοληθώ με τα κουζινικά μου, τα καταφέρνω αλλά με αποτελέσματα πάντα κάτω του μετρίου. Φταίει ίσως και που δεν είμαι καθόλου οργανωτικός.

Χθες καταπιάστηκα όμως να φτιάξω μια πάστα φλόρα. Συνταγή από το βιβλίο συνταγών της μητρός, γιατί αυτή νοστάλγησα. Αν εξαιρέσεις ότι ακολουθώντας πιστά της οδηγίες (στα γλυκά δεν θέλει αυτοσχεδιασμούς μου έχουν πει) και βγήκε μόνο ένα γυάλινο ταψάκι 144 τετραγωνικών εκατοστών (12x12) που δε φτάνει ούτε για ζήτω, όλα τα άλλα πήγαν καλά. Εκπληρώνοντας έτσι τις ζαχαροπλαστικές μου υποχρεώσεις σε δέκα μόλις λεπτά της ώρας, έφτιαξα το πρώτο γλυκό μου από το 1992 που είχα κάνει cheese cake. Το χτυπητό αυγό και το παγωτό των τριών συστατικών (1 εβαπορέ, 1 ζαχαρούχο και 1 μόρφατ - μόλις κάρφωσα κι άλλη συνταγή) νομίζω δε μετράνε.

"Ωραία πάστα φλόρα" είπε ο chef