το σουβενίρ

Ένα μικρό χάλκινο ειδώλιο, πιθανότατα αγορασμένο από κάποιο μουσείο της πόλης. Δυο σχηματικές φιγούρες πάνω σε ένα κυβικο κομμάτι μάρμαρο. Ένα δώρο του καλού φίλου Β. Σε κάποια ονομαστική εορτή τότε, λίγο πριν φύγουμε γι’ αλλού. Τώρα ήδη στο τρίτο σπίτι που ακολούθησε αυτήν τη φυγή. Βρίσκεται όμως πάντα επάνω στο γραφείο ανασύροντας κάθε φορά εικόνες και αναμνήσεις από μια άλλη εποχή.

Μια άλλη ζωή που τελείωσε: Η “ανεξάρτητη” ζωή στην καινούρια πόλη, τα καινούρια πρόσωπα που εμφανίστηκαν μαζί της, το πανεπιστήμιο, τα βράδια μελέτης με το μικρό φως στο γραφείο κι έναν καφέ για παρέα. Και αυτό το μικρό εδώλιο παρέμενε ακίνητο, πάνω στο τραπέζι, κόντρα στο αεράκι από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα το καλοκαίρι ή το βαθύ σκοτάδι της νύχτας έξω το χειμώνα.

Με τη θέα στα πορτοκαλί φώτα της εθνικής οδού, εκεί που τώρα βρίσκεται, επιβλητικό και φωτεινό το νέο αρχαιολογικό μουσείο. Ένα μέρος που δεν πρόλαβα να επισκεφθώ. Ίσως για αυτό τελικά να υπάρχει αυτό το ειδώλιο τόσα χρόνια. Για να σημειώνει όσα δεν έγιναν, “όσα δεν πρόλαβες”. Για να υπενθυμίζει ένα λόγο για να (ξανα-)γυρίσεις. Σε μουσεία, εικόνες, ανθρώπους που άφησες πίσω σου και ίσως από τότε αποφεύγεις. Την ίδια την πόλη τελικά.

Κάποτε ήταν η πόλη σου. Στην αρχή ζωντανή, χρηστική, ανοικτή προς τη θάλασσα και πάνω από όλα ανεξερεύνητη. Διαφορετική από οτιδήποτε άλλο μέχρι τότε. Στο τέλος όμως έγινε ένα φορτίο από αισθήματα, χαρά, λύπη, άγχος, έρωτα, αγωνία, προσμονή, απογοήτευση, ελπίδα. Από λόγια και παρέες σε σκοτεινά δωμάτια, τραπέζια με αλκοόλ, έδρανα παραδόσεων, αίθουσες αναχωρήσεων, παραλίες και σε άδεια δρομάκια το ξημέρωμα. Κάθε γειτονιά της και μια ανάμνηση ίσως. Κάθε δρόμος και μια συντροφιά. Μια διαρκής κίνηση ανθρώπων και στιγμών.

Και ένα ειδώλιο που στέκεται μόνο, στο ρόλο του, στο μέλλον…

Όταν του ζητήθηκε να συνεισφέρει ένα κείμενο, για μια εργασία ενός μεταπτυχιακού Μουσειολογίας, ο φίλος Δ μίλησε για το μίνιμουμ που κουβαλάμε μαζί μας καθώς αλλάζουμε τόπους και τρόπους ζωής, να μας (υπεν)θυμίζει - αν όχι και καθορίζει κάποιες φορές -.

Η πεωτότυπη φωτό του φίλου Δ.