χθες, σήμερα, προχθές

Σήμερα

Κρύα Κυριακή, χρέος από το χειμώνα που εγκατέλειψε απότομα. Φέρνει του Βερολίνου σήμερα, η Αθήνα, μοιάζει πιο τακτοποιημένη και τα χρώματα φαίνονται καθαρά κάτω απ τη σύννεφα. Βρέχει αδιαλείπτως απ’ το πρωί. Μόνο που είναι σαν κάποιος να στραγγίζει μπουγαδόνερα απ’ τα ψηλότερα. Οι σταγόνες στεγνώνουν κι αφήνουν λεκέδες πάνω στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων, στις ομπρέλες και στα ρούχα των ελαχίστων που κυκλοφορούν στους δρόμους. Τα καφενεία όλα κλειστά κι οι διαθέσιμες τουαλέτες της πόλης είδος προς εξαφάνιση. Ίσα που την παλεύω.

Τερα-riffs κάνουν τους τοίχους να πάλλονται και τα αυτιά μου να βουίζουν, η φυλή των μεταλλάδων κρυμμένη στα υπόγεια της πόλης ανταλλάζει βινύλια αγοράζει t-shirts με στάμπες και πάσης φύσεως gadgets διακοσμημένα με εικόνες τεράτων και μαυροντυμένων μασκοφόρων. Η θαλπωρή της αλληλεγγύης που ενώνει τη φυλή φτάνει και σε μένα παρ’ όλο που ξεχωρίζω σαν τη μύγα μες το γάλα. Φεύγω με 3 δίσκους υπό μάλης, βέβαιος πως δεν τους στερώ από κανέναν…

Προχθές

Τον είδα με την περιφερειακή όραση και τον αναγνώρισα. Στράφηκα προς το μέρος του μα τώρα, κοιτώντας τον καλύτερα, τα χαρακτηριστικά του μου φάνηκαν εντελώς άγνωστα. Παρ' όλα αυτά προχώρησα προς το τραπέζι που καθόταν.

Χάρηκα που ήταν αυτός. Συναντιόμασταν κάθε φορά στα ίδια μέρη, μικρή πόλη η Πάτρα. Συναυλίες, κινηματογράφους, μπαρ, πορείες, καταλήψεις και συνελεύσεις. Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ, ή και να ‘χαμε δε το θυμάμαι - πάνε 15 χρόνια -, ανταλλάσαμε μόνο νεύματα χαιρετισμού ή κανα φιλικό "γεια, τι γίνεται;" Προχθές τα είπαμε για λίγο.

Χθες

Γιατί δεν της παίρνεις τη λαμπάδα με το γαλάζιο γαϊδούρι; ή άσε θα την πάρω εγώ για το δικό μου βαφτιστήρι, είπα, κάτσε μόνο να ρωτήσω πόσο έχει. Δε ρώτησα γιατί θυμήθηκα. Θυμήθηκα πως και πέρσι είχα αγοράσει τη λαμπάδα με το γαλάζιο γαιδούρι.

Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες ...