το καταδικασμένο ντεμπούτο

Την τελευταία φορά που τον είχε δει ήταν ντυμένος αμπιγέ. Φορούσε μια γκρι γάτα στο λαιμό του σαν γουναρικό, πάνω από το πουκάμισο με τους φραμπαλάδες στο στήθος. Στο μπαρ του τραίνου όταν τον ξανασυνάντησε τυχαία, πρόσεξε πως ο Π φορούσε ένα απλό t-shirt, σκέτο, χωρίς γάτα. Εντάξει φίλο του δεν τον έλεγε κιόλας, τον ήξερε όμως από παιδί, συμμαθητής της αδελφής του ήτανε και κοντογείτονας τους.

“Που χάθηκες ρε μεγάλε” τον ρώτησε μάλλον τυπικά και τη στιγμή που άκουγε τις τελευταίες λέξεις της αναπάντεχα λεπτομερούς απάντησης, ρούφαγε ταυτόχρονα την τελευταία γουλιά της μπύρας του. Παράγγειλε μία ακόμα και παρακάλεσε τον μπάρμαν να του αλλάξει τα υπόλοιπα κονσερβοκούτια που κρατούσε – παραγγελίες των φίλων που τον περίμεναν, ποιος ξέρει πόση ώρα - με άλλα, κρύα, από το ψυγείο. Το τρένο περνούσε τώρα τον Ισθμό. Έριξε μια ματιά έξω από το παράθυρο στο τοπίο που άλλαζε τροχάδην - πάντοτε τον συγκινούσε το ταξίδι με το τρένο - και προσκάλεσε τον Π να κάτσει μαζί με την παρέα του στο κουπέ του δεύτερου βαγονιού.

“Χρειάζομαι τη βοήθειά σας για μεθαύριο”, τους είπε ο Π μόλις τέλειωσαν οι συστάσεις και βολεύτηκαν όλοι στα καθίσματά τους. Τους αποκάλυψε το “σχέδιο”, στεναχωρήθηκαν λίγο με την απογοήτευσή του μα δε φάνηκε είναι η αλήθεια να έχουν πειστεί όταν ολοκλήρωσε την πρόταση του. Φράγκα δεν έπαιζαν και η πλάκα δεν ήταν εγγυημένη. Τους έριξε τότε το δέλεαρ του μπουφέ. “Θα παίζει πολύ φαγητό, σας το υπόσχομαι” τους είπε.

Το αποφάσισαν την επόμενη μέρα στην πλατεία, κατά τη διάρκεια του “πρωινού” τους καφέ. Δίπλα τους, κρυμμένα μέσα στο γκαζόν, τα μπεκ του αυτόματου ποτίσματος στροβιλίζονταν - όπως έκαναν μήνες τώρα – στις πρώτες νότες του Blue Monday. Θα τους περίσσευαν σκέφτηκαν χρήματα για το βραδινό αλκοόλ χωρίς να “βάλουν χέρι” στο ενοίκιο. Από τον κοντινότερο θάλαμο τηλεφώνησαν στο συμπαραγωγό και βοηθό σκηνοθέτη, τον Π. “…’ντάξει θα έρθουμε” φέρεται να του είπαν.

Έτσι, χαζά και αβασάνιστα την επομένη, έκαναν το πρώτο (και τελευταίο για τους περισσότερους) “κινηματογραφικό” τους κομπαρσιλίκι σε videoclip τελευταίας ομολογουμένως διαλογής, ευτυχείς που οι ίδιοι δε διακρίνονται καθαρά . Μπουφές δεν υπήρχε.

Δεν έπεσα τυχαία πάνω στο video αυτό. Το έψαξα επί τούτου να το δω δεύτερη φορά στα 20χρονα της ύπαρξής του και το αφιερώνω στους συμπρωταγωνιστές μου Ν., Μ. και Τ.