καληνύχτα κι ευχαριστώ για το χρόνο σας

"Να μας ξανάρθετε κύριε", είπε το κοριτσάκι την ώρα που σηκωνόμουν από τον καναπέ. Ίσως σε δέκα χρόνια, της απάντησα και ξεκόλλησα τον αλαλάζοντα αδελφάκο της από το λαιμό μου. Λίγο αργότερα όλα τα μέλη του σώματός μου γίνονταν πρώτοι φίλοι με ένα αφρισμένο doberman και ο προηγούμενος μικρός δαίμονας φάνταζε τώρα αγγελούδι στο μυαλό μου. Κι όλα αυτά έχοντας ήδη ακούσει μεταξύ των υποχρεωτικά μονολεκτικών απαντήσεων την ιστορία της ζωής των περισσότερων απογραφέντων.

Σκέφτομαι μήπως φταίει το χακί πουλόβερ με τα κολεγιακά διακριτικά στο μανίκι που με δείχνει τόσο συμπαθή ή τα μούσια που κούρεψα μη μοιάζω με ταλιμπάν και δε μου ανοίγουν τις πόρτες, νομίζω θα ‘ναι – αν δεν είναι ήδη - δύσκολη μέρα η σημερινή για κάποιους μετανάστες μετά το φονικό της Ιουλιανού (του παραβάτη).

Στο πρώτο πρώτο σπίτι της λίστας μου, μια ευγενέστατη κυρία έψαξε πρώτα στην τσάντα της και έπειτα χαμογελώντας έτεινε το χέρι της προς το μέρος μου και απάντησε ένα «Ορίστε κύριε, κρατήστε το» στην παρθενική μου ερώτηση που ακούστηκε κάπως έτσι :

"Μήπως έχετε παρακαλώ ένα μολύβι;"

Η ώρα 10 και το βράδυ, είμαι σπίτι, πτώμα, και πάω να χαζέψω Eurovision. Θέλω να δω τους μαυροντυμένους Κρητίκαρους να τσακώνονται, έτσι διάβασα στο επίσημο site της διοργάνωσης ή έστω τον Robbie (!!!) Williams να τραγουδάει Χατζηνάσιο, αγκαλιά με τη Μπέσσυ Αργυράκη σε κάποια ανασκόπηση παλαιών συμμετοχών του έτερου eurovision.gr.

υγ. Αύριο, αν σου χτυπήσω την πόρτα κέρνα με ένα καφέ.