ελπίζοντας το καλύτερο

περιμένοντας το χειρότερο

Ανασφαλής, μόλις μία ή δύο μέρες αφού «η κρίση» είχε χτυπήσει από τις πρώτες τη δική μου πόρτα (και όχι του γείτονα όπως ως κοινός θνητός περίμενα) στα βασιλικά κτήματα στο Τατόι – όποιος δεν τα έχει επισκεφτεί, να το πράξει – παρέα με τον Ν και τον Α, σχεδίαζα τα επόμενα χωρίς φόρα βήματα που θα έκανα.

Βλέπω ξανά σήμερα τις εικόνες από εκείνη τη μέρα,  δυο χρόνια ακριβώς από τη στιγμή που τραβήχτηκαν και σκέφτομαι πως τίποτα απ’ όσα υπολόγιζα εκείνη την περίοδο δε βγήκε αληθινό. Με το οικονομικό, το εργασιακό και εντέλει το βιοτικό επίπεδο να βαίνουν φθίνοντα σε  συνάρτηση με το χρόνο, απορώ γιατί η διάθεση πορεύεται αντιστρόφως ανάλογα αυτών. Τι πρόβλημα έχω;

υγ. Η μουσική που χρησιμοποίησα στο βίντεο είναι απόσπασμα από το  "End of an era" του δικτυακού φίλου Toracube (http://www.youtube.com/user/toracube ) που έχει γράψει και το θέμα που ακούγεται στο βίντεο του March with me/Athens Pride 2011.

never on Friday

σύμβολα των Ελλήνων

Μέσα από τα μάτια των άλλων. Ελληνικά τραγούδια διασκευασμένα από ξένους καλλιτέχνες ή τραγούδια που έχουν ευθείες αναφορές στη χώρα μας και σε μας. 

Με ματιά ενίοτε παραμορφωμένη από φολκλόρ και στερεότυπα, δίνουν κολακευτικές – μα νομίζω όχι παραπειστικές -  μουσικές απόψεις που (ίσως και να) μας αφορούν. 

Η εκπομπή στον λεμονοστίφτη, επετειακή λόγω 28^ης Οκτωβρίου, συλλέγει και παρουσιάζει κάποιες από αυτές τις γαλανόλευκες – λίγο κρασί λίγο θαλασσά και τ’ αγόρι μου στιγμές.

Όποιος/α θέλει μπορεί να κατεβάσει σε αρχείο mp3 και να ακούσει την εκπομπή πατώντας το παρακάτω εικονίδιο.

click pic to download

Εδώ είναι το Ελληνικότατο playlist της εκπομπής:

•  Chordettes - Never on Sunday (Hadjidakis)
• The Kinks - End of the season
• Rufus Wainwright - Greek song
• Joni Mitchell - Carey
• Brenda Lee - All alone am I (Hadjidakis)
• Pulp - Common people
• Walkabouts - The train leaves at eight (Theodorakis)
• Devil's Anvil - Kley (Theodorakis)
• Shirley Bassey - Life goes on (Theodorakis)
• Demis Roussos - She came up from the north (Hadjidakis)
• Kaleidoscope (US) - Rampe Rampe
• Devil's Anvil - Tria paidia (Greek trad.)
• Harry Belafonte - The wide sea (Hadjidakis)
• New York Rock & Roll Ensemble - Dedication (Hadjidakis)
• Jefferson Airplane - Never argue With a german if you're tired Of European song
• Hefner - I stole a bride
• The Fall - Happy holiday
• They Might Be Giants - Greek #3
• The Nits -Long forgotten story
• Georges Romanos - Sur ma moto
• The Foals - Olympic Airways
• Blur- Girls and boys
• World Party - Is it like today
• Savage Republic - O Andonis (Theodorakis)
• The Fall - Sparta FC
• Joe 'Fingers' Carr - Istanbul, Not Constantinople
• They Might Be Giants - Istanbul, Not Constantinople
• Andre Kostelanetz - Klefticos (N. Scalcotas)
• Aphrodite's Child - Let me love, let me live
• Dalida - Hassapico nostalgique (Hadjidakis)
• Alfredo - Mi vieja barca (G. Argyris)
• Beatles - The honeymoon song (Theodorakis)
• Olympians & Nikos Papazoglou - Paperback writer
• Devil's Anvil - Misirlou (M. Patrinos (?))
• The Sounds - O Menousis (Greek trad.)

Καλό τριήμερο!

υγ. Ευχαριστώ όσους άκουσαν την εκπομπή και όσους βοήθησαν με τις ιδέες τους τη συλλογή των τραγουδιών.

τα εύκολα τα όχι τα μεγάλα

 Εύκολα όχι, απερίσκεπτα. Συσσωρευμένα όχι. Όχι, γραμμένα σε τοίχους. Άρνηση από συνήθεια. Όχι, σφηνωμένα σε μυαλά. Όχι, όχι, όχι. Οχιά.  

 Τα άνετα τα όχι τα κάναμε σημαία. Έγινε σπάνιο το ναι.

Φωνάζει κι η Νενέλα (ΝαιΝαίλα, οξύμωρο ή μου φαίνεται;) από τη στήλη της:

Όχι άλλη ρόκα παρμεζάνα. 

για του λόγου το αληθές

 μέρος 2ον

Ανήμερα της επετείου του παλιού ΟΧΙ , και λίγο πριν πας στην παρέλαση της γειτονιάς σου άκου αν θες  την εμπνευσμένη από το κλίμα της ημέρας εκπομπή «στον λεμονοστίφτη».

Παρασκευή 10-12 το πρωί, στον Indieground radio.

άκου από εδώ

υγ. Είχα άλλα σχέδια για την επετειακή ανάρτηση, αλλά έμπλεξα με δημόσιες υπηρεσίες. Εύκολα οχι κι εκεί. "Και φυσικά δε γίνεται κύριε, μάλιστα, μάλιστα, έχετε δίκιο από τη μεριά σας αλλά ΟΧΙ". Αέραααα!

Devil's Haircut

Devil's Haircut

Something's wrong 'cause my mind is fading
And everywhere I look
There's a dead end waiting
Temperature's dropping at the rotten oasis
Stealing kisses from the leperous faces

Heads are hanging from the garbage man trees
Mouthwash jukebox gasoline
pistols are pointing
At a poor man's pockets
Smiling eyes ripping out of his sockets

Got a devil's haircut in my mind

του Beck (ί)

υγ. Όπως και να το κάνεις, είναι ότι πρέπει για τη μέρα. Είναι και κομματάρα.

δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά

Ο έλληνας αποδεικνύεται ενίοτε περήφανη ράτσα. Δεν πα να βάλλεται πανταχόθεν από τις εξελίξεις, το πατριωτικό του συναίσθημα παραμένει αλώβητο και ποια καλύτερη ευκαιρία  από την 28^η και τις πέριξ αυτής ημέρες του Οκτώβρη για να το εκφράσει. 

Έτσι λοιπόν, ο ήρωας της φωτογραφίας, εκπρόσωπος του πλειοψηφούντος βαθέος και ανέγγιχτου κομματιού της φυλής μπήκε αντίθετα σε μονόδρομο, έσβησε τη μηχανή του αυτοκινήτου και άναψε τα αλάρμ. Στη συνέχεια  και εν μέσω κορναρισμάτων ξεκίνησε να διαπραγματεύεται - φυσικά από τη θέση του οδηγού - την αγορά μιας καινούριας ελληνικής σημαίας για το μπαλκόνι του.   

Σταυρό στην κορυφή του κονταριού δεν τον ένοιαζε να έχει αλλά τον άκουσα να απαιτεί να έχει η σημαία του σειρήτια.

Αυτά.

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες την Κυριακή  23/10 στο Γκάζι.

Matt Elliott: something about ghosts και άλλες ιστορίες

Κυριακή βράδυ στο six d.o.g.s.. Κοιτάζουμε γύρω τη συναυλιώσα νεολαία και παρατηρούμε πως οι δυο μας ανεβάζουμε το μέσο όρο ηλικίας. Δεν χαμογελάσαμε πικρά πάντως συνειδητοποιήσαμε πως: «Η μηχανή έβγαλε τους καινούριους εμάς» για να παραφράσω τα λεγόμενα του Ν. 

Τέσπα, ωραίος χώρος, φθηνό εισιτήριο (μόλις 13 ευρώ στην προπώληση), και στις 9:30 οι Tango with lions ή μάλλον η Tango with lions μιας και η Kat (Κατερίνα Παπαχρήστου) εμφανίζεται στη σκηνή μόνη της  και δίνει ένα σετ 8 ή 9 ακουστικών τραγουδιών με συνοδεία κιθάρας και πιάνου.

 

Ομολογώ πως πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή με τη μουσική τους/της και εξεπλάγην θετικότατα. Επιασα τη σκούρα διάθεση κομματιών και στίχων, κατάφερα μάλιστα να τραγουδήσω το δεύτερο ρεφραίν τραγουδιών που άκουγα για πρώτη φορά. Με συγκίνησε ιδιαίτερα το Obituaries το οποίο όμως απόλαυσα και δε βιντεοσκόπησα.

Μια ώρα αργότερα ο πολυαναμενόμενος Matt Elliott βγήκε στη σκηνή και μας ανατρίχιασε με τις πρώτες νότες του This is how it feels to be alone σε σχεδόν δεκαπεντάλεπτη εκτέλεση. "Εδώ είμαστε", σκέφτηκα, και έμεινα να απολαμβάνω τον M.E. που με τις υπηρεσίες των φωνητικών του χορδών, των αρμονιών και ενός sequencer (ή όπως αλλιώς λένε το μηχάνημα που ηχογραφεί και αναπαράγει σε λούπες) έδινε υποσχέσεις για το είδος του live που περίμενα και είχα ανάγκη.

Το ίδιο αίσθημα και στο Something about ghosts που ακολούθησε, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ένας απροσδόκητος - μα δικαιολογημένος τώρα που το ξανακούω - συνειρμός μ’ έκανε να σιγομουρμουρίζω το "μίλησέ μου, μίλησέ μου, δε σε φίλησα ποτέ μου..." του Μπιθικώτση (Χατζιδάκις – Γκάτσος) κατά τη διάρκειά του!

 

Αυτό ήτανε, κάπου εκεί βγήκα εκτός κλίματος και συνέχισα αναγνωρίζοντας θέματα γνωστών τραγουδιών (Loreena McKennitt, Jefferson Airplane κ.α.) μέσα στους ήχους του κυρίου Elliott, οι οποίοι ενίοτε μεταμορφώνονταν σε θορυβώδη ξεσπάσματα που ίσως και να θαύμαζα ως πρωτοπορία αν ήμουν κατά πολύ νεότερος. 

Στεναχωρήθηκα δε περισσότερο (κι αυτό γιατί πραγματικά τον εκτιμώ) όταν έφτασα σε σημείο βαρεμάρας από την πρακτική που ακολούθησε ο καλλιτέχνης και η οποία απαιτούσε τη συνεχή παράδοση των δημιουργούμενων επί σκηνής ήχων στο ρημαδο – sequencer με σκοπό την μέχρι τελικής πτώσης/κορύφωσης επανάληψή τους.

Λίγο πριν το τέλος το κλίμα που πρόσμενα εξ’ αρχής επανήλθε, ήταν αργά πάντως για μένα. Παρ’ όλα αυτά κρατάω ένα πραγματικά υπέροχο πρώτο εικοσάλεπτο, την καλή διάθεση που είχα από την αρχή,  και φυσικά κρατάω ως έχουν ολόκληρα τα άλμπουμ του Matt Elliott.

ΔΕΘΑΣΟΥΞΑΓΡΑΜΑΠΟΤΕ ΔΕΣΑΓΑΠΟ

Ο τετράχρονος τότε Π, σοκαρισμένος από την εξέλιξη – παρ’ όλο που ήταν η τρίτη φορά που συνέβαινε – γύρισε την πλάτη του στα τεκταινόμενα. Η Σ, - το κοριτσάκι που είχε γνωρίσει τις προάλλες στις κούνιες είχε κατεβάσει πάλι «τα βρακιά της» και τον κυνηγούσε.

"Τι θέλει από μένα;" αναρωτήθηκε ο Π. και το ‘βαλε στα πόδια συγχισμένος. Εκεί που έτρεχε, μια ιδέα στριφογύρισε ξαφνικά στο μυαλό του, τον κάλμαρε και μεταμόρφωσε τον καλπασμό του σε απλό περπάτημα. Θα της έγραφε ένα γράμμα.

Πίσω στο σπίτι,, έσπρωξε τα παιχνίδια του στην άκρη του τραπεζιού, πήρε μια κόλα χαρτί, έβγαλε το καπάκι του κόκκινού του μαρκαδόρου και ήταν εκείνη η στιγμή που συνειδητοποίησε ότι δεν ξέρει να γράφει. Πως είναι αναλφάβητος. 

Άλλος στη θέση του θα τα είχε παρατήσει, ο Π όμως δε το έβαλε κάτω. Έφερε στο μυαλό του το Α, το Μ, το Ξ και όσα  άλλα γράμματα θυμόταν από τα τετράδια του μεγάλου του αδελφού, - για όσα δεν του ‘ρχονταν θα ρωτούσε τη μαμά ή το μπαμπά – και ξεκίνησε (στσ.  σε μια μάλλον φωνητική γραφή) να ιχνογραφεί την πρώτη χυλόπιτα που έριχνε. 

ΔΕΘΑΣΟΥΞΑΓΡΑΜΑΠΟΤΕ ΔΕΣΑΓΑΠΟ

ΥΓ. Ο ιστολόγος σεβόμενος την προσωπική ζωή του μικρού του ανηψιού, κράτησε σε απόρρητη διαβάθμιση ετούτο το χειρόγραφο επί πενταετία. Κρίνοντας πλέον πως τίποτα δε διακυβεύεται με τη δημοσίευσή του, το αναρτά στην προσωπική του σελίδα. 

ΥΓ2. Την συνήθεια της ταχυδρομικής επικοινωνίας είχε εγκαινιάσει ο αδελφός του μικρού Π, όταν απελπισμένος στην κατασκήνωση έστελνε ΑΥΤΟ το γράμμα στους γονείς του.

με σταθερό βηματισμό

Παρασκευή 10 παρά το πρωί, έτοιμος στη θέση μου, ξεκίνησα το τέταρτο επεισόδιο της σειράς: «στον λεμονοστίφτη». Νομίζω πήγε καλύτερα από άλλες φορές, η παρέα μεγάλωσε και εγώ βρίσκω ρυθμό.

Όποιος/α θέλει μπορεί να ακούσει την εκπομπή ηχογραφημένη (κονσέρβα) πατώντας στο παρακάτω εικονίδιο:

 
Πριν μπω στο στούντιο του indie πέρασα περπατώντας από την πλατεία Συντάγματος και τα πέριξ αυτής. Όλα εν πλήρη τάξει: οι ίδιοι ζητιάνοι, οι βιαστικοί άνθρωποι, οι σακούλες με τυπωμένα τα  λογότυπα καταστημάτων της Ερμού, ο λουκάνικος. Όλα εκεί. Σα να μη συνέβη τίποτα εκεί εχθές και προχθές. Τίποτα που να ταράζει τους καθημερινούς ρυθμούς της πόλης, δηλαδή τους δικούς μας ρυθμούς.  Τέτοια απορροφητικότητα.

Όπως πάντα το tracklist της εκπομπής στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

μια ιδιαίτερη χημεία

Η γνωστή άγνωστη διαφημιστική σπαμοανάρτηση της Πέμπτης, για την εκπομπή της επομένης έγινε θεσμός: Αύριο (ή σήμερα) Παρασκευή 21/10 θα είμαι από τις 10:00  το πρωί "στον λεμονοστίφτη". Στον indieground radio

άκου εδώ

υγ. Δώρο με τη σημερινή ανάρτηση ο ΝΕΟΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ περιοδικός πίνακας των στοιχείων. (Μόλις τον έλαβα από το φίλο ΔΤ, τον οποίο και ευχαριστώ)

σε ποιο έργο;

"Η ΕΡΤ δεν είναι ελλειμματική και δεν χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αγωνιζόμαστε και απεργούμε για να υπάρχει σε πείσμα πολλών! "

Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ.

Άντε και να συμφωνήσω (τουλάχιστον στα περι κρατικού προϋπολογισμού). Αλλά ξεχνάτε να αναφέρετε,  αγαπητοί της δημόσιας τηλεόρασης, ότι η ΕΡΤ χρηματοδοτείται κατευθείαν από την τσέπη μου (σου, του, κλπ) μέσω του ανταποδοτικού τέλος που βαρύνει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Άρα...

υγ. Ακολουθεί η απάντηση στο ρητορικό ερώτημα του υπέρτιτλου:

Σε αυτό !!!

σ' ένα σπίτι αδειανό

Επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας, πάνω από το σταθμό του Μετρό (έξοδος Πανόρμου) και κάτω από τη σκιά του κοσμαγάπητου κτιρίου της Γ.Α.Δ.Α., βρίσκεται ετούτη η πολυκατοικία της φωτογραφίας. 

Στις αρχές της δεκαετίας του 80, το ισόγειό της στο οποίο σήμερα βρίσκεται υποκατάστημα γνωστής πιτσαρίας,  στέγαζε το φαστφουντάδικο TAMMY’S. Άντρο προεφηβικού κωλοπαιδισμού, όπου διαδραματίστηκε ατέλειωτη σειρά επιτυχημένων – ή μη – φαρσών με  μόνιμους συμπρωταγωνιστές μας πλαστικά μπουκάλια κέτσαπ και μουστάρδας μαζί με ηχητικά εφφέ - προσομοιώσεις οσμηρών σωματικών λειτουργιών. Πάντοτε με φόντο μια γιγαντοοθόνη (για τα τότε δεδομένα) που επαναλάμβανε ανελέητα video clip της εν λόγω δεκαετίας ή στη χειρότερη ταινιών του στυλ: “Η εκδίκηση των nyrds”.

Η πολυκατοικία αυτή με εντυπωσιάζει πλέον όχι για τις αναμνήσεις που μου φέρνει αλλά για την ολοκληρωτική απουσία σημείων ζωής πάνω και μέσα της. Όποια ώρα της ημέρας κι αν περάσω, καλοκαίρι ή χειμώνα, δεν υπάρχει ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Κλειστά πατζούρια, έρημα μπαλκόνια, και μια αίσθηση ότι  γλάστρες, μπουγάδες, καρέκλες και σφουγγαρίστρες που θα ξόρκιζαν το ακατοίκητο του κτιρίου είναι είδη απαγορευμένα. 

Παρ’ όλα αυτά το ότι το κτίριο δεν έχει όψη παρατημένου και απεριποίητου γκρεμιδιού,  εξάπτει τη φαντασία μου για τη μοίρα που το οδήγησε στην εγκατάλειψη ή στην κεκαλυμμένη χρήση του, οδηγώντας με  στη δημιουργία προσωπικών αστικών μύθων. 

άποψη από σταθμό μετρό

άποψη από Αλεξάνδρας

άποψη από ...ελικόπτερο

γιατί ρε Δαναΐτσα;

Κάποτε η Δανάη, κάποια Δανάη, ίσως διάβασε το παρακάτω σημείωμα του Κίκου, του Γιώργου δηλαδή που εκείνη χαϊδευτικά τον φώναζε Κίκο. Εκείνος σε ένα κομμάτι χαρτί είχε γράψει μόνο μια μικρή παράκληση:

Δαναΐτσα

Παρακαλώ να δοθούν στους αγαπημένους μου φίλους που εξετίμησα εξ αρχής της γνωριμίας μου μαζί τους και για τους οποίους έχουν κάποτε αγορασθεί για να χαρούν όπως αυτοί ξέρουν την όμορφη μουσική τους.

-Γιώργος-Κικο

Έχω επαρκείς λόγους να πιστεύω πως η Δανάη δεν ξηγήθηκε καλά. Πως ουδέποτε έκανε τη χάρη που της ζήτησε ο Κίκος. Και το πιστεύω αυτό γιατί το σημείωμα είναι στα χέρια μου, εύρημα μέσα σε δίσκους που αγόρασα σήμερα στο Μοναστηράκι. 

Τον Κίκο δεν τον ήξερα, μα τον διαβεβαιώνω πως θα  την ευχαριστηθούμε εμείς, τη μουσική που γούσταρε εκείνος και οι φίλοι του.

όχι πρώτη, ούτε δεύτερη. τρίτη φορά

 Άναψα ένα τσιγάρο, ήπια μια γουλιά καφέ, έβαλα τα σποτάκια του σταθμού να παίζουν και όταν αυτά τελείωσαν πάτησα το play στο “25 o’clock” των Dukes of Stratosphere, το κομμάτι που είχα επιλέξει ως εισαγωγή για το τρίτο κατά σειρά “στον λεμονοστίφτη”. Πέντε λεπτά αργότερα, μούσκεμα ακόμα στον ιδρώτα από το περπάτημα που είχα ρίξει πρωτύτερα, άνοιξα το μικρόφωνο και είπα ΚΑΛΗΜΕΡΑ.

Προκειμένου όμως να μην περιγράφω γραπτώς το δίωρο που ακολούθησε, όποιος/α θέλει μπορεί να κατεβάσει την εκπομπή πατώντας στο γνωστό πλέον παρακάτω εικονίδιο:

υγ1. Στο chat του σταθμού έγινε πάρτυ σήμερα το πρωί. Σας ευχαριστώ παιδιά, μικρά και μεγάλα.

Υγ2. Κατεβαίνοντας το πρωί στο κέντρο της Αθήνας με τα πόδια ακολούθησα την κουραστική μεν, πιο σύντομη δε διαδρομή. Το καλό είναι πως στην προσπάθειά μου να φτάσω γρηγορότερα κατάφερα  να αποφύγω και την βοή των πακτωμένων δρόμων.  Κι εκεί που περπατούσα  σκεπτικός στα σοκάκια (sic) του Κολωνακίου ποιόν λες ότι συνάντησα; Ή μάλλον ποιά; Ορκίζομαι πως δεν κάνω πλάκα.

Το tracklist της εκπομπής όπως πάντα στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

4187 μέτρα

 

Κάπως έτσι θα είμαι σε λίγες ώρες καθώς θα τρέχω να προλάβω να είμαι στην ώρα μου στο στούντιο του Indieground radio. Κι αυτό καθώς αποφάσισα λόγω της απεργίας όλων των ΜΜΜ να πάρω τους (ψηφιακούς) δίσκους παραμάσχαλα και να κατέβω με τα πόδια στο κέντρο της Αθήνας. 

Το driveme.gr πρόβλεψε ότι έχω να διανύσω Συνολική απόσταση: 4 χιλιόμετρα και 187 μέτρα σε 52:02 λεπτά. Δεν τρομάζω όμως γιατί χθες που περπάτησα περίπου 10 χιλιόμετρα (για δουλειά, όχι για προπόνηση), το μόνο που έπαθα ήταν πως έγινα μουσκίδι στον ιδρώτα.

Τέλοσπάντων, με δεδομένο ότι θα καταφέρω να φτάσω εγκαίρως, όποιος/α επιθυμεί μπορεί να ακούσει την τρίτη εκπομπή της σειράς : «Στον λεμονονοστίφτη» πατώντας το παρακάτω κομβίον:

Η αποστολή μηνυμάτων γίνεται μέσω της σελίδας του σταθμου:

http://indiegroundradio.com/

υγ. Το artwork είναι μέρος του έργου της φίλης Κατερίνας Μανωλέσσου, έχει υπάρξει εξώφυλλο στο επετειακό τεύχος της Athens Voice για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 (ά, ρε εποχές!!!) και το μουσάτο ανθρωπάκι πάνω αριστερά με το βινύλιο στο χέρι ( το οποίο είναι και avatar του blog) είμαι εγώ.